Υπάρχουν ορισμένες μπάντες που είτε τις λατρεύεις είτε δεν μπορείς να ακούσεις τίποτα από αυτές. Πάντα έτσι ήταν. Οι Hammerfall ανήκουν σε αυτή την κατηγορία αφού ακόμη και όταν κυκλοφόρησαν το magnum opus τους πριν από 22 χρόνια, υπήρχαν κάποιοι που γελούσαν με τα κομμάτια του “Glory To The Brave” όσο και αν αυτό ακούγεται απίστευτο ή έστω υπερβολικό. Προσωπικά, δεν έχω κρύψει ποτέ τη μεγάλη μου αδυναμία για τους Σουηδούς οι οποίοι έχουν καταφέρει εδώ και αρκετά χρόνια να παγιωθούν σαν μία σταθερή αξία στο χώρο του παραδοσιακού metal. Και μιας και κάνουμε αυτή την εισαγωγή ας πούμε και δύο αλήθειες οι οποίες καλό είναι να μην τις ξεχνάμε. Η πρώτη είναι ότι από το 2005 και μετά, οι Hammerfall δεν έχουν καταφέρει να πιάσουν σε καμία δισκογραφική τους προσπάθεια την ποιότητα των πέντε πρώτων κλασικών τους δίσκων. Ναι, υπάρχουν μεμονωμένα κομμάτια που τιμούν το ένδοξο παρελθόν αλλά ώς εκεί. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο album (“Built To Last”) δεν ήταν στα γνωστά στάνταρ της μπάντας και θεωρώ ότι αν ήταν ακόμη στη Nuclear Blast δεν θα το κυκλοφορούσαν με τίποτα. Αρκετά όμως με αυτά…πάμε στο “Dominion”.
Το δεύτερο album των Σουηδών με τη Napalm είναι, καταρχάς, καλύτερο από το “Built To Last”. Μάλιστα, το management και η δισκογραφική των Hammerfall έκανε κάτι πολύ έξυπνο αφού τα τρία πρώτα τραγούδια/videos που έδωσε στη δημοσιότητα είναι μακράν τα κορυφαία του δίσκου. Πιο συγκεκριμένα, το “(We Make) Sweden Rock” είναι ένα ύμνος/φόρος τιμής στα εγχώρια hard rock/metal σχήματα και θυμίζει κλασικές στιγμές των Hammerfall (π.χ. “Hearts on Fire”, “Bloodbound” κτλ.). Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένας mid-tempo ογκόλιθος βγαλμένο μέσα από το βασικό εγχειρίδιο συνθέσεων των Dronjak & Cans ενώ το “One Against The World” έχει μία Manowar αισθητική (που τόσο αρέσει στον Dronjak) αλλά και μία πινελιά από “Fear of the Dark” (θα καταλάβετε σε ποιο σημείο αν το ακούσετε).
Από εκεί και πέρα, ο υπόλοιπος δίσκος είναι ικανοποιητικός με πολλές (ίσως περισσότερες από ό,τι θα έπρεπε) αναφορές στους Accept και σίγουρα αποτιμάται με θετικό πρόσημο. Θα έλεγα ότι είναι ένας δίσκος που απευθύνεται αποκλειστικά στον πυρήνα των φανατικών οπαδών της μπάντας ενώ θεωρώ ότι οι δύο ηγέτες των Hammerfall μπορούν να γράψουν καλύτερα κομμάτια…το έχουν αποδείξει πολλές φορές ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν (βλ. “(r)Evolution”).
Highlight: Το ερώτημα είναι: θα μπορέσουν να ξαναγράψουν σαν το “Glory To The Brave” ή το “Legacy of Kings”;
