13 Δεκεμβρίου 2015. Κάτι παραπάνω από 18 χρόνια πέρασαν ώστε να ξαναεπισκεφτεί αυτό το σπουδαίο Σουηδικό συγκρότημα τη χώρα μας, αυτή τη φορά σε δική του συναυλία και με support τους Elvenking. Πριν περάσω στα πεπραγμένα της βραδιάς, θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για αυτό το σημαντικό γκρούπ. Μπορεί να μην είμαι μεγάλος οπαδός τους αλλά πάντα έτρεφα μία συμπάθεια στη δουλειά και την πορεία τους. Μία σεμνή μπάντα που πάντα απασχολούσε τους οπαδούς με τα μουσικά της κατορθώματα και όχι με τυχόν ίντριγκες και παρασκήνιο. Ξεκίνησαν σε μιά δύσκολη εποχή, αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία και σκεπτικισμό από πολλούς αλλά η επιμονή τους τους βρίσκει δυνατούς μετά από 20 χρόνια καριέρας και 9 στούντιο άλμπουμ. Και μπορώ με βεβαιότητα να πω πως η επιτυχία τους ωφέλησε τη σκηνή γενικότερα ενώ με τις διασκευές τους έριξαν φως σε πολλές ξεχασμένες μπάντες του παρελθόντος, βοηθώντας ίσως αρκετές από αυτές να αναστήσουν τις καριέρες τους.
Βρέθηκα λοιπόν στο χώρο του Fuzz, έτοιμος να ανασύρω αναμνήσεις του 1997 αλλά και να κάνω τις συγκρίσεις ανάμεσα σε μιά μπάντα που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα και τώρα αποτελεί ένα σημαντικό όνομα στο χώρο. Οι Ιταλοί Elvenking άνοιξαν τη βραδιά με σημαντικό εμπόδιο έναν κακό ήχο. Χρειάστηκε να μετακινηθώ στο χώρο γιά να δοκιμάσω κάποιο καλύτερο σημείο. Βολεύτηκα σχετικά μπροστά αλλά η βελτίωση ήταν μικρή. Το στυλ τους δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Δεν μπορώ να πω πως με συγκινεί το Folk metal αν και η μπάντα έχει μπολιάσει τον ήχο της ακόμα και με Sleaze στοιχεία και πιστέψτε με ξέρω πόσο περίεργο ακούγεται κάτι τέτοιο. Τα προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά έκαναν μια σχετικά κακή εντύπωση καθώς είναι ένα θέμα που προσέχω ιδιαίτερα στις συναυλίες. Δε νομίζω πως είναι τόσο δύσκολο πιά να συνεισφέρουν ένα-δύο μέλη με τις πραγματικές τους φωνές αντί να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους όποτε το θυμηθούν. Ειδικά μιά τόσο έμπειρη μπάντα με 8 άλμπουμ και 15 χρόνια καρίερας έπρεπε να δίνει περισσότερη σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Παρόλαυτά το κοινό τους υποδέχτηκε θερμά και δεν μπορώ να πω πως πέρασα άσχημα ακούγοντας μερικά από τα γνωστά κομμάτια τους όπως και μερικά ακόμα από το πρόσφατο τους άλμπουμ The Pagan Manifesto.
Setlist: The Scythe, I Am The Monster, Runereader, Elvenlegions, Pagan Revolution, Grandier Funeral Pyre, The Wanderer, Moonbeam Stone Circle, The Divided Heart, Neverending Nights, The Loser
Πάμε τώρα στα τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς. Από την πρώτη νότα οι Hammerfall έδειξαν τη σπουδαία κλάση τους. Με ήχο κρυστάλλινο, ξεσήκωσαν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια το σχεδόν γεμάτο Fuzz. Αεικίνητοι, κεφάτοι, με αέρα πραγματικά μεγάλης μπάντας, μας παρουσίασαν ένα σετ που τιμούσε όλη την καριέρα τους ενώ η προσθήκη του Child of the Damned ήρθε σαν δώρο αποκλειστικά γιά το Αθηναικό κοινό που ήταν και ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους. Ο Cans ήταν ένας σωστός frontman, επικοινωνιακός και ενθουσιώδης ενώ η τριπλέτα Larsson, Norgren, Dronjak απόλυτα συγχρονισμένη, γέμιζε τη σκηνή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η ώρα πραγματικά πέρασε νερό. Ακόμα 90 λεπτά να έπαιζαν, ο κόσμος θα τραγουδούσε και θα επευφημούσε ακούραστα, χωρίς σταματημό. Δεν χρειαζόταν κάποιος να είναι οπαδός των Hammerfall για να καταλάβει πως στη σκηνή του Fuzz έβλεπε μία μεγάλη μπάντα του καιρού μας. 18 χρόνια μετά, ο ίδιος ενθουσιασμός και η ίδια αγάπη γιά αυτό που κάνουν. Πραγματικά άξιοι. Η υπόσχεση του Cans στο τέλος της συναυλίας ήταν νέος δίσκος σε ένα χρόνο και επιστροφή στην Ελλάδα. Και κάτι μου λέει πως θα τηρήσει και τα δύο.
Κώστας Κουναδίνης
Setlist: Hector’s Hymn, Any Means, Renegade, Bloodbound, Heeding The Call, Let The Hammer Fall, Live Life Loud, 400 Meter Medley, Threshold, Last Man Standing (Δείτε το βίντεο) (Δείτε το βίντεο), Glory To The Brave (Δείτε το βίντεο) (Δείτε το βίντεο), Child Of The Damned, Hammefall, Templars Of Steel, Bushido, Hearts On Fire (Δείτε το βίντεο)(Δείτε το βίντεο)
{galleryHammerfall}{/gallery}
