Υπάρχουν συγκροτήματα που μπαίνουν στη ζωή και τα ακούσματά σου και πριν καν το καταλάβεις γίνονται από τα πλέον αγαπημένα σου. Μια τέτοια περίπτωση για εμένα είναι και οι Harakiri For The Sky, από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα το 2014. Όταν έβγαλαν δηλαδή το δεύτερό τους album, “Aokigahara”.
Τρία χρονιά λοιπόν μετά το εξαιρετικό “Arson”, το οποίο όχι μόνο πάτησε κορυφή στη λίστα με τα αγαπημένα μου του 2018 αλλά μπήκε για πλάκα στα πλέον καλύτερα της περασμένες δεκαετίας, το αυστριακό ντουέτο επιστρέφει με το πέμπτο full-length δίσκο τους “Mære”. Το όνομα αναφέρεται σε μία μοχθηρή οντότητα που σύμφωνα με δοξασίες κάθεται στο στήθος ανθρώπων που κοιμούνται, προκαλώντας τους δυσκολία στην αναπνοή και άγχος.
Τώρα, αυτό που έκαναν εδώ οι HFTS είναι εντυπωσιακό. Ο λόγος; Το album διαρκεί σχεδόν μιάμιση ώρα! Και μπορεί να γκρινιάζω συνέχεια για κυκλοφορίες που με κουράζουν όταν ξεπερνούν το σαραντάλεπτο αλλά εδώ, όσες φορές και να το άκουσα, δεν κατάλαβα καν πως πέρασε η ώρα. Η ροή του είναι εξαιρετική και τα κομμάτια δεν τραβιούνται χωρίς λόγο αφού έχουν να δώσουν πολλές ξεχωριστές στιγμές. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πετύχεις κάτι τέτοιο.
Παραμένοντας φυσικά στο ίδιο στυλ που τους αγαπήσαμε, το “Mære” είναι καταιγιστικό. Εντάξει, μπορεί να μην έχει τα κολλητικά refrains των “Fire, Walk With Me” και “You Are The Scars” από το “Arson” αλλά δεν μειώνει αυτό την ποιότητά του. Ο Matthias Solak κάνει τρομερή δουλειά με αλλεπάλληλα riffs τα οποία είτε είναι επιθετικά, είτε με αυτή τη τρομερή μελαγχολία/μελωδία που είναι σήμα κατατεθέν για τη μπάντα. Πάνω σε όλο αυτό έρχονται και τα ιδιαίτερα φωνητικά/κραυγές του Michael V. Wahntraum, ο οποίος ουρλιάζει καταθλιπτικούς στίχους σε ένα στυλ κάθαρσης. Φωνητικά τα οποία είτε τα αγαπάς, είτε τα μισείς. Εγώ ανήκω ξεκάθαρα στην πρώτη κατηγορία.
Πίσω από το drum kit συναντάμε για δεύτερο συνεχόμενο album τον συμπατριώτη τους Karim “Krimh” Lechner, γνωστό σε εμάς και σαν μόνιμο μέλος των Septicflesh, ο οποίος διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του με αδυσώπητο drumming. Συμμετοχή σε φωνητικά έχει ο Stéphane “Neige” Paut των Alcest σε ένα τραγούδι καθώς και ένα μέλος των Πορτογάλων blacksters Gaerea (οι οποίοι παραμένουν ακόμα ανώνυμοι) σε άλλο ένα. Η συμμετοχή της Audrey Sylvain (ex-Amesoeurs, ex-Neige Morte) διαγράφτηκε από το δίσκο όταν οπαδοί του σχήματος τους θύμισαν ότι η Γαλλίδα τραγουδίστρια υποστηρίζει ακροδεξιές και ρατσιστικές ιδεολογίες ενώ έχει συμμετάσχει και σε NSBM συγκροτήματα. Μπράβο και πάλι μπράβο τους γι’ αυτή την κίνηση.
Με κάθε τραγούδι να κρατάει από εφτά λεπτά και πάνω (εκτός από τη διασκευή στο τέλος), επαναλαμβάνω ότι είναι εκπληκτικό το πώς το “Mære” δεν με κούρασε σε κανένα σημείο. Άντε, ίσως στο “Once Upon A Winter” το οποίο για εμένα είναι μάλλον το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Κατά τ’ άλλα, οι κορυφαίες στιγμές είναι το εναρκτήριο “I, Pallbearer” με τα υπέροχα πλήκτρα προς το κλείσιμο, το φανταστικό “Sing For The Damage We’ve Done” με τον Neige, το “Us Against December Skies” και το “An Ocean Between Us” των οποίων οι μελωδίες είναι καθηλωτικές. Τέλος, συνεχίζοντας την παράδοση να επιλέγουν ασυνήθιστα τραγούδια για διασκευή, εδώ ακούμε την καταπληκτική δική τους εκδοχή στο “Song To Say Goodbye” των Placebo.
Εν κατακλείδι, στο “Mære” ακούμε επιθετικότητα από καταιγιστικό black metal σε συνδυασμό με συγκλονιστικές post μελωδίες και ατμόσφαιρες. Αυτό είναι το ιδιαίτερο στυλ των Harakiri For The Sky και για ακόμα μία φορά φροντίζουν να παραδώσουν αυτό που ζητάμε. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο ποδαρικό στο νέο έτος από άποψη νέων κυκλοφοριών.