Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου
Στη σκιά της απώλειας του Phil Taylor την προηγούμενη μέρα, η πρώτη, warm up μέρα του HRH IV ξεκινάει με τους Screaming Eagles, ένα πολύ ενδιαφέρον Βορειοϊρλανδικό σχήμα που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις με ένα stoner/heavy ύφος και με δυο αξιοπρεπέστατες αποδόσεις των “It’s A Long Way To The Top” και “Immigrant Song”.
Οι Attica Rage λίγο αργότερα, πολύ οικείοι με το κοινό του festival, το ξεσήκωσαν όπως πάντα και δικαιολόγησαν από κάθε άποψη την τακτική τους παρουσία σ’ αυτό κι ας ανυπομονούσε ο κόσμος για τους headliners της βραδιάς.
Ο Zakk Wylde και οι Black Label Society, δικαίωσαν αυτή την ανυπομονησία. Ηγετική εμφάνιση με εξαιρετική παρουσία στη σκηνή και από τους πρώτους κιόλας ήχους του “The Beginning…At Last”, ο Zakk Wylde έδινε το σύνθημα μιας ανηλεούς επίθεσης! Έτσι το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή…που να ήξερα; Προηγήθηκε η πολύ πρωτότυπη εισαγωγή, μια ταυτόχρονη μίξη των Whole Lotta Love και War Pigs.
Setlist: The Beginning…At Last, Funeral Bell, Bleed For Me, Heart Of Darkness,Suicide Messiah, My Dying Time, Damn The Flood, guitar solo, Godspeed Hell Bound, Angel Of Mercy, In This River, The Blessed Hellride, Concrete Jungle, Stillborn.
Η μέρα έκλεισε με τους Massive Wagons την τελευταία δουλειά των οποίων “Fight The System” παρουσιάσαμε πρόσφατα αλλά…δε θα μείνουμε μόνο εκεί… Το συγκρότημα πραγματοποίησε μια εξαιρετική εμφάνιση, γεμάτη δύναμη και υποσχέσεις με κύριο θέμα το “Fight The System”.
Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου
Περίεργη μέρα, από το βροχερό ξημέρωμα της κιόλας. Η εξέλιξη της, μετουσιώθηκε σε έναν συνδυασμό της…ομώνυμης ταινίας αλλά και της “Η Νύχτα Με Τις Μάσκες” (Halloween) και όχι μόνο λόγω της εμφάνισης των Helloween.
Σε μια μικρή αίθουσα των εγκαταστάσεων του Hafan Y Mor, νωρίς το μεσημέρι, οι Baz Mills και Adam Thistlethwaite των Massive Wagons μας προσφέρουν ένα πολύ όμορφο όσο και ενδιαφέρον διάλειμμα με ένα εικοσάλεπτο ακουστικό set.
Λόγω υποχρεώσεων, σήμερα αγνόησα τη μικρή δεύτερη σκηνή του festival κι επίσης, δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Toseland στη μεγάλη, μπάντα του James Toseland ο οποίος παράλληλα διαπρέπει σε αγώνες μοτοσυκλετών. Ήθελα να τους δω, είναι πολύ καλή μπάντα. Για τον συγκεκριμένο όμως, ακολουθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, σε ένα… crash test μεταξύ μουσικής και μηχανών! Λίγο υπομονή…
Άκουγα τους ανθρώπους των media, να ανυπομονούν να δουν τους Scorpion Child, ένα ανερχόμενο σχήμα από το Austin του Texas. Παρακολουθώντας τους προσεκτικά και χωρίς να ανήκουν στα πιο παλιά μου ακούσματα, η μπάντα έπαιζε καλά, συνθετικά ήταν αξιόλογη, με χάλασε όμως κάπου η φωνή του τραγουδιστή την οποία κρίνω μάλλον άτεχνη. Ο κόσμος πάντως, έδειχνε ικανοποιημένος.
Η αίθουσα δονείται από τις ιαχές “Happy Happy Helloween” και συνεχίζεται από τα ηχεία. Dani Loble, Markus Grosskοpf, Sascha Gerstner, Michael Weikath και Andi Deris στο τέλος, παίρνουν θέση στη σκηνή για ένα εννενηντάλεπτο σετ, από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ τους Helloween!
Το ξεκίνημα με “Eagle Fly Free” και “Dr. Stein” και η συνέχεια με μια εκτεταμένη εκτέλεση του “My God-Given Right” ήταν ό, τι έπρεπε για να ξεσηκωθεί ο κόσμος, ενώ και ότι ακολούθησε, ήταν από τις καλύτερες επιλογές που μπορούσε να κάνε η μπάντα. “Steel Tormentor”, “Waiting For The Thunder”, “If I Could Fly” και πολλά άλλα, ήταν ότι καλύτερο για όλους μας και το κλείσιμο με “Future World” και “I Want Out” υπέγραψε την καλύτερη ίσως παρουσία του τριημέρου.
Setlist: Intro/Eagle Fly Free, Dr. Stein, My God-Given Right, Steel Tormentor”, Waiting For The Thunder, Straight Out Of Hell, drum solo, Where The Rain Grows, Lost In America, If I Could Fly, Power, medley: Halloween / Sole Survivor / I Can / Are You Metal?/Keeper Of The Seven Keys, Future World, I Want Out.
Η βραδιά δεν είχε τελειώσει. Οι UFO είχαν αναλάβει αυτό το ρόλο και όπως πάντα τον έπαιξαν πολύ καλά. Η θρυλική μπάντα για ογδόντα και βάλε, λεπτά ήταν όπως πάντα την ξέρουμε. Λιτή, σοβαρή, αλλά και rock n’roll ταυτόχρονα. Αγέραστο συγκρότημα, συγκίνησε και πάλι με τα “Rock Bottom”, “Doctor Doctor”, “Love To Love”, “Only You Can Rock Me” και πολλά άλλα διαμάντια. Εξαιρετική εμφάνιση και ιδανικό κλείσιμο για τη δεύτερη μέρα του festival.
Ούτε τώρα όμως η μέρα είχε – δυστυχώς – κλείσει. Γυρίζοντας στο σπίτι που διέμενα μαζί με άλλους συναδέλφους των media στις εγκαταστάσεις του χώρου, μάθαμε για τις αποτρόπαιες επιθέσεις λίγη ώρα πριν στο Παρίσι. Συγκλονισμένοι όλοι επισημάναμε ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν στη συναυλία των Eagles Of Deat Metal αντί γι αυτές των Helloween και των UFO ή φυσικά σε ένα εστιατόριο ή ένα γήπεδο… Όπως καταλαβαίνετε, ξενυχτήσαμε στο Sky News…
Σάββατο, 14 Νοεμβρίου
…και με το Sky News ξυπνήσαμε. Οι ειδήσεις έρχονταν…βροχή και για να πω την αλήθεια, η όρεξη μου για live, δεν ήταν και η μεγαλύτερη που είχα ποτέ. Ξεκίνησα πάντως το δρόμο προς τις σκηνές με την ελπίδα, με λίγη προσπάθεια να μου φτιάξει κάπως η διάθεση. Το ίδιο συναίσθημα πάντως έδειχνε να διακατέχει και τον περισσότερο κόσμο του festival.
Αργά το μεσημέρι, βλέπω στη μικρή σκηνή τους Supercharger, μια παντελώς άγνωστη σε μένα μπάντα η οποία όπως με καθηλώνει με τα κομμάτια της και το εκπληκτικό της performing. To Δανέζικο σχήμα, αποδίδει άριστα και αν κάπου το πετύχετε, τσεκάρετε το οπωσδήποτε. Θα ακούσετε ένα πολύ δυνατό, σύγχρονο Σκανδιναβικό heavy / rock n’ roll!
Η εμφάνιση των Gun το 2009 στο ίδιο festival το 2009 στο Prestatyn, μου είχε μείνει αξέχαστη και είχε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη στα δικά μου δεδομένα βέβαια. Οι Gun, χωρίς να είναι κακοί, δεν έπιασαν εκείνη την απόδοση. Ήταν αρκετά καλοί αλλά μέχρι εκεί, χωρίς να έχουν κάτι που θα μου έμενε θετικά ή αρνητικά. Καλύτερη στιγμή της εμφάνισης τους θεωρώ ότι ήταν το “Steal Your Fire”, λίγο πριν κλείσουν το set τους.
Setlist: Let It Shine, Don’t Stay It’s Over, Better Days, Something To Believe In, One Wrong Turn, Seems Like I’m Losing You, Welcome To The Real World, Hold Your Head Up, Money (Everybody Loves Her), Labour Of Life, Inside Out / So Lonely (The Police cover), Word Up (Cameo cover), Steal Your Fire, Shame On You
Η συνέχεια, ήταν σαν το παλιό, καλό κρασί. Οι Rock Goddess, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια επιστρέφουν στη δισκογραφία και στις σκηνές! Μια ώρα γεμάτη γυναικείο, γρεζάτο rock and roll με τις τρεις… Θεές να βγάζουν μια ανέλπιστη φρεσκάδα και ενέργεια. Τα “Heartache”, “You’ve Got Fire” και “Heavy Metal Rock ‘n’ Roll” ξύπνησαν μνήμες ενώ ο κόσμος έδειχνε να συμμετέχει σε ένα ξέφρενο rock and roll party!
Setlist: Satisfied Then Crucified, God Be With You, Heartache, Two Wrongs Don’t Make A Right, You’ve Got Fire, Make My Night, Doom And Gloom, unknown song, Drive Me Away, This Is The Day, Back To You, Heavy Metal Rock n’ Roll, Bite You To Death
Λίγο πριν την εμφάνιση των Faster Pussycat, εκπρόσωπος της παραγωγής του festival, ζήτησε προς τιμήν του και των συνεργατών του, να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των αθώων θυμάτων από τις επιθέσεις της προηγούμενης νύχτας στο Παρίσι. Η συγκίνηση αλλά και ο θυμός απέναντι στους απάνθρωπους θύτες, ήταν έκδηλα στα πρόσωπα του κόσμου.
Ο Taime Downe, το ‘χει, όπως το ‘χουν και οι υπόλοιποι Faster Pussycat κι ας έχουν περάσει τα χρόνια. Πολύ sleaze αλλά και επαγγελματική (με την καλή έννοια) ταυτόχρονα εμφάνιση με την αρμόζουσα σκηνική παρουσία και με ανάλογη ενέργεια στην εμφάνιση τους. Οι Καλιφορνέζοι, έδειξαν ότι μπορούμε να υπολογίζουμε σ’ αυτούς και ένα καινούργιο album θα ήταν ότι πρέπει για να ξαναφτιάξουν το όνομα τους. Οι τέσσερις διασκευές πάντως θεωρώ ότι θα μπορούσαν να περιοριστούν στις μισές.
Setlist: Where There’s A Whip There’s A Way, Cathouse, Slip Of The Tongue, Number 1 With A Bullet, Sex Drugs And Rock n Roll, Don’t Change (INXS), Don’t Change That Song, House Of Pain, You’re So Vain (Carly Simon), Bathroom Wall, Pretty Fucked Up (Supersuckers), Bathroom Wall -reprise, Shut Up And Fuck (Betty Blowtorch), Babylon.
H ώρα για τους head της βραδιάς είχε φτάσει και ήταν ένα βαρύ όνομα, ιδιαίτερα για την Μ.Βρετανία. Οι Saxon, με το ολοκαίνουργιο “Battering Ram” στη φαρέτρα τους, έμελλε να δώσουν μια μεγάλη παράσταση, άλλη μία για την ακρίβεια, αφού έχοντας τους δει πάνω από δέκα φορές, δε θυμάμαι κάποια εμφάνιση όπου η μπάντα να υστερούσε. Για πάνω από δύο ώρες αλώνιζαν τη σκηνή αποδίδοντας με πάθος, ενέργεια αλλά και στόμφο το ανεκτίμητο παλιό αλλά και το επίσης εξαιρετικό νέο υλικό τους.
Ο Biff αφιέρωσε το “Broken Heroes” στα θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι, επισημαίνοντας ότι οι Saxon είχαν εμφανιστεί αρκετές φορές στο παρελθόν στο μοιραίο club. Ακούσαμε πέντε κομμάτια από το “Battering Ram”, ενδεικτικό γεγονός για την υποστήριξη που δείχνουν στη νέα τους κυκλοφορία ενώ ελάχιστα από τα κομμάτια που τόσα χρόνια αγαπήσαμε, απουσίασαν από το set list τους. Ίσως θα πρέπει στο εξής να ξεκινούν και να τελειώνουν με το “Dogs Of War”, τίτλος που δικαιωματικά πρέπει να απονεμηθεί στους ίδιους τους πέντε αυτούς μουσικούς! Το ξαναλέω, πολύ μεγάλη εμφάνιση!
Setlist: Battering Ram, Motorcycle Man, Sacrifice, Power And The Glory, Destroyer, Heavy Metal Thunder, Eye Of The Storm, And The Bands Played On, Queen Of Hearts, Battalions Of Steel, Never Surrender, Broken Heroes, 20.000 ft, The Devil’s Footprint, 747 (Strangers In The Night), Crusader, Princess Of The Night, Wheels Of Steel, Strong Arm Of The Law, Denim And Leather.
To HRH IX δεν είχε όμως τελειώσει. Έκλεινε, στην απέναντι, μικρότερη σκηνή με τους Chase The Ace. Μια εκπληκτική μπάντα από το Ισραήλ που κινείται στο χώρο του sleeze/glam metal και που τη θεωρώ μια από τις αποκαλύψεις του festival και μια πραγματική ελπίδα για το αύριο του σκληρού ήχου. Πρωταγωνιστής, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Roi Vito Peleg, κυριολεκτικά ασταμάτητος και απίστευτα επικοινωνιακός, χωρίς όμως να υστερεί και το υπόλοιπο συγκρότημα. Μία ώρα αστείρευτης έντασης από μια μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο album της με τίτλο “Hell Yeah!” και που έκανε το ιδανικό κλείσιμο του festival. Πολλά μπράβο στα παιδιά!
Και πάλι, έφυγα από το Pwllheli με τις καλύτερες εντυπώσεις από κάθε πλευρά και δε θα κουράζομαι να ευχαριστώ αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους της παραγωγής για την άψογη συνεργασία και την επίσης άψογη συμπεριφορά που πάντα επιδεικνύουν. Επίσης, ευχαριστίες δικαιούνται και οι συνάδελφοι των βρετανικών media που βρίσκονται πάντα εκεί και είναι καμιά εικοσαριά, ένα από τα πρώτα μελήματα των οποίων είναι η μεταξύ τους βοήθεια, κάτι που εδώ δυστυχώς ακούγεται σαν ανέκδοτο.
Κλείνοντας, δε θέλω να κρύψω την ανυπομονησία μου για το Hard Rock Hell X, σε ένα χρόνο από τώρα, το οποίο απ’ ότι κατάλαβα, θα έχει επετειακό χαρακτήρα. Θα τα ξαναπούμε πάντως από εκεί και κάποιο τριήμερο…ενδιάμεσα, προς Μάρτιο.
Δημήτρης Καζαντζής
