Φέτος, το HRH διεξήχθη λίγο πιο νωρίς χρονικά και αυτό, μαζί φυσικά και η τύχη, βοήθησαν ώστε αυτή τη φορά να μην έχουμε στο κεφάλι μας και τις θεομηνίες των προηγούμενων ετών, αντίθετα, η λιακάδα ήταν η ευχάριστη νότα για όλους όσους βρεθήκαμε εκεί το τριήμερο.
Ας δούμε όμως και τι περιελάμβανε το φετινό Hard Rock Hell που ονομάστηκε αυτή τη φορά Helloween αφού έλαβε χώρα λίγες μόλις μέρες μετά το Halloween!
Πέμπτη, 13-11-2014
Αυτή η μέρα, η πρώτη του festival, είναι πάντα η πιο δύσκολη αφού έχει προηγηθεί ένα ταξίδι εξίμιση ωρών από το Λονδίνο. Τόσες είναι οι ώρες για όποιον παίρνει την απόφαση να πάει εκεί είτε με τραίνο είτε με αυτοκίνητο. Η ομορφιά της Ουαλλίας όμως σε αποζημιώνει με το παραπάνω γι αυτή την ταλαιπωρία. Ηπρώτη μπάντα που προλαβαίνω να δω στη μικρή σκηνή (η μεγάλη σκηνή την πρώτη μέρα παραμένει κλειστή) είναι οι Massive Wagons, μια μπάντα που πρόσφατα παρουσιάσαμε στο Rockpages.gr και που πιστεύω ότι δικαίωσε στο έπακρο αυτά που είχα επισημάνει στην παρουσίαση του “Fight The System” που κυκλοφόρησε τη χρονιά που διανύουμε, με μια δυναμική, γεμάτη ενέργεια εμφάνιση και που δικαιολογημένα απέσπασε το χειροκρότημα του κόσμου. Ξεχωριστή στιγμή στο set των Massive Wagons ήταν η αξιοπρεπέστατη διασκευή του “Highway Star”.
Ακολούθησαν οι Lizzy Borden σε ένα πραγματικά καυτό show με τον Lizzy να αλλάζει αμέτρητες φρικιαστικές μάσκες και μια πολύ καλά δεμένη μπάντα να τον πλαισιώνει. Το set ξεκίνησε με το “Master Of Disguise”, ακούσαμε το “Long Live Rock n’ Roll”, αρκετά νωρίς, πριν τα μισά του show, το οποίο έκλεισε ως συνήθως με μια άλλη διασκευή, αυτλη του “Born To Be Wild”. Να σημειώσω επίσης ότι “έλαμψε” δια της απουσίας του το “Love You To Pieces”.
Ακολούθησαν οι Godsized, αλλά ας με συγχωρέσουν, η κούραση της ημέρας ήταν αφόρητη.
Παρασκευή, 14-11-2014
Στη μικρή σκηνή από νωρίς έχει αρκετό κόσμο αφού εκεί έχει αρκετές εξαιρετικές και πολλές από αυτές, ανερχόμενες μπάντες. Ξεχωρίζουν οι εμφανίσεις των SKAM, Persian Risk, Western Sand και The Black Marbles. Την ίδια ώρα απέναντι, στη μεγάλη σκηνή, οι Electric Mary πραγματοποιούν εξαιρετική εμφάνιση. Οι The Brew δε με ενθουσιάζουν μουσικά, στη σκηνή όμως βγάζουν μια αξιοζήλευτη ενέργεια.
Ακολουθεί μια από τις αγαπημένες μπάντες του κοινού όπως εξ αρχής φαινόταν οι Y&T. Η εμφάνιση των Αμερικανών άγγιξε το άριστα. Παρακολουθήσαμε ένα best of set με τη μπάντα σε άριστη κατάσταση και τον κόσμο ενθουσιασμένο για μια ώρα, όσο δηλαδή διήρκεσε η εμφάνιση των Y&T. Κορυφαία κατά τη γνώμη μου στιγμή ήταν η εκτέλεση του “ Midnight In Tokyo” που στο πρώτο μισό ήταν ακουστική και στη συνέχεια γύρισε στην εκτέλεση που όλοι ξέρουμε. Στο τέλος κι ενώ ο Meniketti προανήγγειλε ένα ακόμη κομμάτι, τον ειδοποίησαν ότι έπρεπε να τελειώσει το set μια και το πρόγραμμα είχε “φύγει” περίπου μισή ώρα πίσω. Υποθέτω ότι αυτό θα ήταν το “Forever”.
Setlist: Hurricane, Black Tiger, L.A. Rocks, Mean Streak, Dirty Girl, Midnight In Tokyo, Cold Day In Hell, I m Coming Home, Rescue Me, I Want Your Money, I Believe In You.
Τους Krokus τους περίμενα καλούς και με δικαίωσαν. Ίσως θα μπορούσε το setlist να ήταν λίγο καλύτερο, σαν εμφάνιση όμως δεν έχω να πω το παραμικρό μεμπτό. Η απουσία πάντως του “Tokio Nights” ήταν παραπάνω από εμφανής όπως και κάποιοων άλλων επίσης κομματιών που θα θέλαμε να ακούσουμε. Η αλήθεια είναι ότι αν έλειπε και το εκπληκτικό “Screaming In The Night”, κορυφαία στιγμή της εμφάνισης των Ελβετών, θα υπήρχε πρόβλημα. Η εμφάνιση των Krokus, έκλεισε με τη διασκευή του Bob Dylan, το “Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn)”.
Setlist: Tonight Long Stick Goes Boom, American Woman, Rock City/Better Than Sex/Dog Song, Hellraiser, Fire, Screaming In The Night, Heatstrokes, Celebration, Easy Rockers, Hoodoo Woman, Live For The Action, Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn).
Το στοίχημα των Queensryche έχει ήδη κερδιθεί. Ανανεωμένοι όσο ποτέ άλλοτε, διέκοψαν τις εμφανίσεις τους στην Αμερική για λογαριασμό του Hard Rock Hell. Με μια πραγματικά μεγάλη εμφάνιση (όσο αφορά την απόδοη τους) 75 λεπτών, ήταν οι πραγματικοί headliners της ημέρας έχοντας άριστη παρουσία και ξυπνώντας πάμπολλες μνήμες με τα κομμάτια από τα πρώτα τους, μνημειώδη album μέχρι και το “Empire”. Ξεκίνησαν (όπως και σε όλες τις συναυλίες τους το 2014) με το “Nightrider”, κομμάτι που είχαν να παίξουν από την περιοδεία του “Rage For Order” (1986-1987) και όχι σε όλες τις συναυλίες τους, ξεσηκώνοντας το κοινό από τις πρώτες κιόλας νότες του. Η διάθεση του συγκροτήματος πάνω στη σκηνή είναι εύκολα αντιληπτή και μεταδίδεται και στο κοινό το ποίο συμμετέχει σε κάθε στίχο του La Torre ουρλιάζοντας. Wilton, Lundgren και Jackson δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό όπως και η ήρεμη δύναμη του Rockanfield πίσω από τα τύμπανα. Ήταν μια αψεγάδιαστη εμφάνιση από κάθε άποψη και φαίνεται ότι οι Queensryche επιστρέφουν εκεί που τους αξίζει.
Setlist: Nightrider, Breaking The Silence, Walk In The Shadows, The Whisper, En Force, Warning, X2, Where Dreams Go To Die, Wilton/Lundgren guitar solo, The Needle Lies, NM156, The Lady Wore Black, My Empty Room, Eyes Of A Stranger, Empire, Queen Of The Reich, Jet City Woman, Take Hold Of The Flame.
Συνέχεια και τελευταία μπάντα της ημέρας οι Bonafide. To Σουηδικό κουαρτέτο είναι για μια ακόμη φορά καταιγιστικό, όπως και τις προηγούμενες εμφανίσεις του στο festival. Εξαιρετική μπάντα, μην τη χάσετε αν κάπου, κάποτε τη βρείτε κοντά σας…
Σάββατο, 15-11-14
Στη μικρή σκηνή γύρω στις 12.00′ οι More 2012 (οι παλιοί More) ενθουσιάζουν το κοινό μπροστά στη σκηνή που όλο και πληθαίνει. O Chris Tsangarides και οι συνεργάτες του δίνουν μαθήματα παραδοσιακού hard / heavy ήχου αποδίδοντας μάλιστα εξαιρετικά και το “Touch Of Evil” των Judas Priest. Πολύ καλή εμφάνιση ενός σχήματος με σαράντα χρόνια παρουσία αλλά που μόλις τώρα ετοιμάζουν το τρίτο τους studio album.
Setlist: Killer On The Prowl, Warhead, Rock n’ Roll, Road Rocket, We Are The Band, Scream, A Touch Of Evil, Way Of The World, Atomic Rock.
Δυστυχώς δεν προλαβαίνω καλές μπάντες όπως τους Blues Pills λόγω υποχρεώσεων στην αίθουσα τύπου, ευτυχώς όμως σας έχω εξασφαλίσει υλικό για αρκετό καιρό.
Είχα ακούσει αρκετά καλά λόγια για τους Truckfighters και η μπάντα τα δικαίωσε στη μεγάλη σκηνή. Πολύ δυνατή εμφάνιση τόσο με τη μουσική τους όσο και σκηνικά.
Ακολουθούν οι Vardis που για να πω την αμαρτία μου τους θεωρούσα τελειωμένους. Βέβαια, αν οι τελειωμένοι παίζουν έτσι, τελειωμένους θέλω ν’ ακούω! Οι Vardis κυριολεκτικά με αποστόμωσαν με μια εξαιρετική παρουσία στη σκηνή του HRH. Πολύ δύναμη και απίστευτη ενέργεια από μουσικούς που δεν είναι και στο άνθος της ηλικίας τους και που δεν έχουν να πατήσουν πάνω σε δόξες του παρελθόντος τους. Ένα παρελθόν που αρχίζει το 1973 (ως Quo Vardis), 1977 έως 1986 και επανασυνδέθηκαν το 2013. Μια μπάντα που ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά μαζί της και που θα πρέπει οι φίλοι του κλασσικού heavy rock να τους τσεκάρουν.
Οι BigElf πρέπει να πω ότι ήταν η μπάντα που ακούγονταν στους χώρους του festival περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τόσο πριν όσο και μετά την εμφάνιση τους. Όλοι ήθελαν να τους δουν και όλοι δήλωναν εκστασιασμένοι μετά από 80 λεπτά που διήρκεσε η παρουσία των Καλιφορνέζων στη σκηνή. Με κεντρική παρουσία τον τραγουδιστή και πληκτρά Damon Fox, κέρδισαν το κοινό τόσο για τις εξαιρετικές μουσικές τους ικανότητες και επινοήσεις όσο και για το απίστευτο performing που παρουσίασαν. Ο Fox είναι εκπληκτικός frontman, θυμίζει κάτι από Alice Cooper στη σκηνική του παρουσία και όπως μου δήλωσε και ο ίδιος αργότερα στη συνέντευξη που κάναμε, ο Άρχοντας του Σκότους είναι μια από τις βασικές του επιρροές. Οι BigElf δικαίωσαν απόλυτα τις προσδοκίες του κόσμου και δε βλέπω τι άλλο μπορεί να ζητάει ένας νέος σχετικά μουσικός στην καριέρα του.
Δεν…το χω με τους Diamond Head. Είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που τους”πετυχαίνω” σε festival και δεν έχω καταφέρει ακόμα να τους δω. Αυτά συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις που πρέπει την ίδια στιγμή να βρίσκεσαι σε δύο ή τρία σημεία ταυτόχρονα.
Εισαγωγή και…”Doctor Doctor”. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα τρία πέμπτα των Scorpions σωστά; Με τους Francis Buchholz στο μπάσο και Herman Rarebell στα τύμπανα, ο Michael Schenker έχει μια από τις καλύτερες μπάντες της καρριέρας του. Ο Doogie White επίσης μου άρεσε περισσότερο από άλλες, παλαιώτερες ζωντανές εμφανίσεις του. Το set list ήταν εξαιρετικό, θα πρέπει όμως να επισημάνω το ιδιαίτερα μπλαζέ ύφος του Michael Schenker ο οποίος διαρκώς ασχολούταν με την κάμερα μπροστά του που μαγνητοσκοπούσε την εμφάνιση του σχήματος. Υπήρχαν περίπου δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι από κάτω γι αυτόν και όφειλε να τους σεβαστεί περισσότερο. Κατά τ’ άλλα, μουσικά τουλάχιστον, η εμφάνιση των M.S.G. ήταν εξαιρετική.
Setlist: Intro/Doctor Doctor, Where The Wild Winds Blow, Armed And Ready, Natural Thing, Victim Of Illusion, Lovedrive, Coast To Coast, Before The Devil, Lord Of The Lost And Lonely, Shoot Shoot, Vigilante Man, Rock You Like A Hurricane, Rock Bottom, Lights Out.
Blue Oyster Cult: Μπάντα – εγγύηση. Αυτοί δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι πολύ, μα πάρα πολύ καλοί. Το λένε οι επτά φορές που τους είχα δει μέχρι εκείνη τη στιγμή και φυσικά δεν υπήρχε λόγος να μη συμβεί κι εδώ το ίδιο. Ξεκίνημα με “The Red And The Black” και άριστη εμφάνιση από τους Αμερικανούς θρύλους. Κεντρικά πρόσωπα οι Eric Bloom, Buck Dharma και Richie Castellano που διδάσκουν μουσική και επικοινωνία με τον κόσμο, ο καθένας τους με το δικό του τρόπο. Ογδόντα λεπτά μουσικής μαγείας απόλαυσε ο κόσμος και δίκαια στο τέλος τους χειροκρότησε κι ας έλειπαν κάποια από τα αγαπημένα του κομμάτια.
Setlist: The Red And The Black, Golden Age Of Leather, Burnin’ For You, Career Of Evil, Buck’s Boogie, ME 262, Hot Rails To Hell, Harvest Moon, OD’d On Life Itself, Then Came The Last Days Of May, Godzilla, (Don’t Fear) The Reaper.
To Hard Rock Hell VIII πλησιάζει προς το τέλος του και μετά τον καταιγισμό από τους Blue Oyster Cult ο χώρος αρχίζει σιγά σιγά και αδειάζει. Ευκαιρία λοιπόν να δω με μεγαλύτερη άνεση τις αιώνιες έφηβες! Οι Girlschool είναι “οδοστρωτήρες”. Μου αρέσει να τις αποκαλώ “θηλυκές Motorhead” και αυτό το χαρακτηρισμό μου τον επιβεβαίωσαν πάνω στη σκηνή. Εκπληκτική εμφάνιση με απίστευτο δυναμισμό και πολύ rock and roll συναίσθημα, ήταν τα στοιχεία που χαρακτήρισαν αυτλη την εμφάνιση των Girlschool σε μεγαλύτερα κέφια από τις οποίες ήταν η Jackie Chambers, μια μοναδική κιθαρίστρια αλλά και με μοναδικό performing, Με κομμάτια όπως τα “Demolition Boys”, “C’mon Let’s Go”, “Hit And Run” και τόσα άλλα, ξεσήκωσαν όλους όσους είχαν παραμείνει στην αίθουσα και έκλεισαν με το “Emergency”, κομμάτι που έκαναν επιτυχία διασκευάζοντας το οι Motorhead!
Οι Vintage Caravan έκλεισαν το festival με μια αξιόλογη εμφάνιση στο πρώτο μισό που άντεξα να δω.
Πριν κλείσω θέλω για μια ακόμη φορά να ευχαριστήσω αυτό το εκπληκτικό team της παραγωγής του Hard Rock Hell για τη φιλοξενία και τη βοήθεια στα πάντα που χρειάστηκα και να θέσω αυτούς τους ανθρώπους ως παράδειγμα και υπόδειγμα διοργάνωσης και φυσικά συμπεριφοράς.
Θα τα ξαναπούμε τον ερχόμενο Μάρτιο στο Hard Rock Hell United (Hammerfest και HRH A.O.R.) όπου θα έχουμε και Ελληνικές παρουσίες!
Δημήτρης Καζαντζής
