Πάμε λοιπόν να δούμε πως πήγαν τα πράγματα και φέτος εκεί.
Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου
Φτάνοντας αργά το απόγευμα στο Hafan Y Mor έπειτα από το συνηθισμένο πολύωρο ταξίδι κι αφού παραλάβαμε δωμάτια, διαπιστεύσεις κλπ, ξεκίνησε η περιήγηση στις δύο σκηνές. Στη μεγάλη, οι Rock Goddess δείχνουν να το απολαμβάνουν με μια δυναμική παρουσία κι αφού είχαν προηγηθεί οι εμφανίσεις των Edan’s Curse και Myke Gray.
Συνέχεια με Phil Campbell And The Bastard Sons με πολύ Motorhead στο set τους και βέβαια αρκετά κομμάτια από το παρθενικό τους album, The Age Of Absurdity. Η μπάντα δείχνει κάθε φορά όλο και πιο δεμένη και αποδίδει πολύ καλά ένα σύγχρονο rock and roll. Τα Born To Raise Hell, Rockout, Ace Of Spades, R.A.M.O.N.E.S., αλλά και Freak Show, Get On Your Knees, Silver Machine και πολλά άλλα, ξεσήκωσαν το Βρετανικό κοινό που κάτι τέτοια, είναι “η καλύτερη του”!
Η πρώτη βραδιά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που δεν ήταν άλλος από το Michael Scheker Fest. Ο μεγάλος κιθαρίστας, ήταν στη σκηνή μαζί με τους τέσσερεις τραγουδιστές με τους οποίους μεγαλούργησε τις τελευταίες δεκαετίες. Robin McAuley, Gary Barden, Graham Bonnet και Doogie White άλλοτε μόνοι τους άλλοτε μαζί, έδιναν την αίσθηση ενός πραγματικού festival με κυρίαρχη φιγούρα τον Robin McAuley που λες και ήταν κάπου στο 1992 ως φωνή αλλά και ως παρουσία.Την εμφάνιση, ξεκίνησε ο Schenker μόνος του, με το πρώτο μέρος του Holiday. Πολύ μεγάλη εμφάνιση από το σχήμα, προσωπικά με ενθουσίασε όπως φαντάζομαι και το κοινό που είγε γεμίσει την αίθουσα.
Setlist: Holiday, Doctor Doctor, Vigilante Man, Take Me To The Church, Captain Nemo, Night Moods, Assault Attack, Coast To Coast, Messin’ Around, Armed And Ready, Into The Arena, Bad Boys, Heart And Soul, Warrior, Shoot Shoot, Natural Thing, Only You Can Rock Me, Rock Bottom, Lights Out.
Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου
Από πολύ νωρίς στη δευτερη σκηνή, οι Dead Man’s Whiskey τραβάνε την προσοχή με ένα πολύ δυνατό, χαμηλοκουρδισμένο αλλά και μελωδικό ήχο, χαρακτηριστικό της σύγχρονης Αγγλικής hard rock σκηνής. Πολύ καλή μπάντα! Λίγο αργότερα, απέναντι, οι Thunderstick, επίσης τραβούν την προσοχή του κόσμου. Τυπικό metal η μουσική τους, καλοπαιγμένο, αυτό όμως που κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι η τραγουδίστρια με συνεχείς αλλαγές ενδυμασίας αλλά και πολύ καλό performance, στο οποίο διακρλιθηκαν και τα υπόλοιπα μέλη των Thunderstick.
Ακολουθούν οι Blitzkrieg, δεν τους είχα δει ποτέ και μπορώ να πω ότι πέρασα καλά. Old school metal φυσικά, με τον Brian Ross να δείχνει την αγάπη του στους Judas Priest όταν και παίχτηκε (μόνο) το The Hellion αλλά και στους Metallica, με λίγες…μπηχτές πάντως.
Setlist: Armageddon, Reign Of Fire, Return To The Village, All Hell Is Breaking Loose, A Time Of Changes, Loud And Proud, V, Angels Or Demons, The Hellion, Blitzkrieg
Λόγω υποχρεώσεων στην αίθουσα τύπου, στάθηκε αδύνατον να προλάβω τις εμφανίσεις των Vintage Caravan και Dan reed Network, δεν θα έχανα όμως τις Girlschool. Μ’ αρέσει να τις αποκαλώ θηλικές Motorhead, και κάθε φορά με δικαιώνουν. Ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση, με ένα set μιας ώρας στην οποία ακούστηκαν τα σημαντικότερα hits τους της πρώτης περιόδου αλλά και κάποια νεότερα. Είναι πάντα χαρακτηριστική η μεγάλη διάθεση που δείχνουν πάνω στο σανίδι έτσι όπως έμαθαν σ’ έναν απόλυτο rock and roll βίο.
Setlist: Demolition Boys, C’ mon Let’s Go, The Hunter, Hit And Run, I Spy, Come The Revolution, Take It Like A Band, Never Say Never, Screaming Blue Murder, Future Flash, Kick It Down, Watch Your Step, Yeah Right, Race With The Devil, Emergency
Saxon = εγγύηση! Πρέπει να τους έχω δει πάνω από δεκαπέντε φορές και η μία είναι καλύτερη απ’ την άλλη. Αειθαλείς, αγέραστοι και τίμιοι, έδωσαν άλλη μια μεγάλη παράσταση με τους ύμνους που μεγάλωσαν δυο – τρεις γεννιές. Ζήλεψα και πάλι τον οπαδό που έδωσε το jacket του στον Biff και το πήρε πίσω υπογεγραμμένο!Άριστη εμφάνιση, ακούραστοι μουσικοί, ό,τι και να πει κανείς για τους Saxon είναι ελάχιστο. Όταν ακους τα…..
….setlist: Thunderbolt, Sacrifice, Nosferatu (The Vampires Waltz), Motorcycle Man, Predator, Strong Arm Of The Law, Battering Ram, Power And The Glory, Solid Ball Of Rock, The Secret Of Flight, Dallas 1 PM, They Played Rock And Roll, And The Bands Played On, 747 Strangers In The Night, Sons Of Odin, Crusader, Princess Of The Night, The Eagle Has Landed, Heavy Metal Thunder, Wheels Of Steel, Denim And Leather
Σάββατο, 10 Νοεμβρίου
Πολλή δουλειά σήμερα την οποία θα δείτε το προσεχές διάστημα με πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις. Αρχή λοιπόν στα live λίγο καθυστερημένα με τους Tygers Of Pan Tang. Αν και όχι και τόσο φίλος του N.W.O.B.H.M, μπορώ να πω ότι οι γερόλυκοι με ικανοποίησαν. Δυνατή εμφάνιση, ότι έπρεπε για τους φίλους του είδους με το συγκρότημα να δείχνει σε καλή κατάσταση και ότι έχει ακόμα αρκετά να προσφέρει.
Setlist: Only The Brave, Love Don’t Stay, Lonely At The Top, Ganglad, Euthanasia, Take It, Keep Me Alive, Glad Rags, Slave To Freedom, Devil You Know, Hellbound, Suzie Smiled.
Η εμφάνιση του John Coghlan με το προσωπικό του σχήμα τους John Coghlan’s Quo που ακολούθησε, απέδειξε το γιατί οι Status Quo συνεχίζουν να γεμίζουν αρένες! Με ένα αμιγώς Status Quo set, ξεσήκωσε τους πάντες που τραγουδούσαν τα κομμάτια της πρώτης περιόδου της θρυλικής μπάντας λε και ήταν ο Εθνικός τους Ύμνος! Έχοντας εξαιρετικούς μουσικους στο σχήμα, η εμφάνιση των John Coghlan’s Quo ήταν παραπάνω από ικανοποιητική ακόμα και σε μένα που ποτέ δεν ήμουν και τόσο ένθερμος οπαδός τους.
Setlist: Caroline, Roll Over Lay Down, (April) Spring Summer And Wednesdays, Break The Rules, Pictures Of Matchstick Man, Paper Plane, Rain, Big Fat Mama, Rockin’ All Over The World, Down Down
Πως να ξεχάσει κανείς που έζησε εκείνη την εποχή των late 80’s με το MTV, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ κολλημένος στην οθόνη; Ποιος να ξεχάσει τις Femme Fatale και το Fallin In And Out Of Love που έπαιζε για ένα φεγγάρι ασταμάτητα; Από τότε βέβαια χάθηκαν για χίλιους δυο λόγους που μας εξηγεί σε άλλη στήλη η Lorraine Lewis. Αυτή μαζί με τη μοναδική Athena στα drums, την Courtey Cox και την παρέα τους έδωσαν τα πάντα για να ικανοποιήσουν τον κόσμο και τα κατάφεραν, αν και η απουσία από τις σκηνές για μεγάλα διαστήματα ήταν παραπάνω από εμφανής, όπως επίσης έλαμψε δια της απουσίας της η τεράστια Nita Strauss που δε μπόρεσε να μεταβεί στο Νησί.
Setlist: Fortune & Fame, Fallin In And Out Of Love, My Baby’s Gun, Back In Your Arms Again, Rebel, One More For The Road, Heat The Fire, Burried Alive, Waiting For You, Cradle’s Rockin’, If, Big One
Κλείσιμο του festival με μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Οι The Dead Daisies είναι δημιουργημα του David Lowy, ενός κιθαρίστα με ελάχιστο feedback στη μουσική. Αυτό που κάνει το συγκρότημα να ξεχωρίζει είναι η παρουσία των John Corabi, Marco Mendoza, Dough Aldrich και Deen Castronovo. Με τέσσερα album στην πλάτη, οι The Dead Daisies έχουν καταξιωθεί στο metal στερέωμα και η εμφάνιση τους ήταν πραγματικά ξεσηκωτική! Έχουν άριστο δέσιμο και η μουσική τους χαρακτηρίζεται από εύρος αρκετό για να ικανοποιήσει όλους σχεδόν τους παρευρισκόμενους στο Hard Rock Hell. To set περιελάμβανε κομμάτια από τα album της μπάντας αλλά και αρκετές διασκευές όπως τα Midnight Moses (The Sensational Alex Harvey Band), Join Together (The Who), Bitch (The Rolling Stones), Highway Star (Deep Purple) και Helter Skelter (The Beatles). Στέκομαι στις διασκευές γιατί κατάφεραν να κάνουν αυτά τα μνημειώδη κομμάτια ν’ ακούγονται σα δικά τους, δίνοντας τους το προσωπικό τους χρώμα. Πρόκειται για μια μπάντα πολλά υποσχόμενη αν διατηρηθεί αυτό το line up.
Setlist: Midnight Moses, Evil, Make Some Noise, Rise Up, Dead And Gone, What Goes Around, Resurrected, Last Time I Saw The Sun, Join Together, Burn It Down, With You And I, meddley with band intros You Shook Me All Night Long / I Love Rock ‘n’ Roll / Schools Out / Long Live Rock ‘n’ Roll / It’s Only Rock ‘n’ Roll, Leave Me Alone, Bitch, Song And A Prayer, Long Way To Go, Mainline, Highway Star, Mexico, Helter Skelter
Κυριακή, 11 Νοεμβρίου
Ημέρα check out σήμερα. Η τελευταία μας στο Hafan Y Mor και το Pwllheli. Το επόμενο Σαββατοκύριακο με το HRH Prog, ο χώρος κλείνει τις πότρες του στο Hard Rock Hell. Ανακαινίζεται για άλλα πράγματα. Το festival έχει πλεον μεγαλώσει πολύ, γίνεται κυλιόμενα σε διαφορετικές περιόδους του χρόνου και σε διαφορετικά venues. Αφήνοντας το δωμάτιο και κατευθυνόμενος προς τη reception στην είσοδο, βλέπω χώρους όπου είδα live, δούλεψα και πέρασα οκτώ χρόνια συνεργασίας, να γκρεμίζονται. “Για καλό θα είναι”, σκέφτηκα…
Θερμές ευχαριστίες για άλλη μια φορά σ’ αυτή την υπέροχη παραγωγή για όλη την υποστήριξη που μας παρείχε όλα αυτα τα χρόνια κι ελπίζω του χρόνου, στο νέο χώρο, τα πράγματα να είναι το ίδιο ζεστά!
Δημήτρης Καζαντζής
Φωτογραφίες: Simon Dunkerley
