Ο πρώτος και πιο σημαντικός ήταν ότι το εξαιρετικό ντεμπούτο τους “Double Eclipse” συμπλήρωνε 25 χρόνια και σίγουρα θα κατείχε τη μερίδα του λέοντος στο set list. Ο δεύτερος ήταν ο Johnny Gioeli ο οποίος είναι ένας φανταστικός τραγουδιστής και το γεγονός ότι θα πλαισιωνόταν από τους Josh Ramos & Alessandro Del Vecchio μας έδινε ένα έξτρα κίνητρο. Τέλος, το Crow Club όπου όσες φορές και αν έχουμε παρακολουθήσει μία συναυλία ο ήχος είναι κρυστάλλινος.
Την ίδια άποψη με εμάς φαίνεται ότι είχαν και 250 περίπου άτομα τα οποία είχαν γεμίσει από νωρίς το μαγαζί δημιουργώντας έτσι μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα για τους Saints & Sinners οι οποίοι είχαν αναλάβει το σχετικά εύκολο –όπως αποδείχτηκε- έργο να ζεστάνουν τον κόσμο. Για μία περίπου ώρα οι μεγαλύτερες επιτυχίες των Whitesnake παρουσιάστηκαν άψογα επί σκηνής από μία μπάντα που απαρτίζεται από ικανότατους μουσικούς. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν δύο διασκευές στους AC/DC (“Touch Too Much” & “Highway To Hell”) προς τιμή του τεράστιου Malcolm Young που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Λίγα λεπτά πριν τις 11 ανεβαίνουν στη σκηνή οι Hardline και από τα πρώτα λεπτά του “Where Will We Go From Here” γίνεται εμφανές ότι η μπάντα έχει πολύ όρεξη ενώ ο Gioeli ήταν απίστευτος με αστείρευτη ενέργεια, επικοινωνιακή άνεση ενώ η φωνή του ήταν σαν να άκουγες CD αφού παραμένει ίδια όλα αυτά τα χρόνια! Ο πρώτος χαμός έγινε στο δεύτερο τραγούδι, το “Takin’ Me Down” γυρνώντας μας πίσω στο 1992 και μετά από εκεί το σκηνικό ήταν πάνω-κάτω το εξής: κάθε φορά που οι Hardline επέλεγαν να παίξουν κάτι από το καινούργιο album (“Human Nature”) ο κόσμος στήριζε αλλά δεν ξετρελαινόταν κιόλας ενώ όταν έπαιζαν κάτι από το “Double Eclipse” γινόταν πανικός! Δεν συζητάμε καν τι έγινε όταν το κανονικό set έκλεισε με τα “Everything” & “Hot Cherie”…περισσότερο ακουγόταν ο κόσμος παρά ο Gioeli! Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε την απίστευτη απήχηση που είχε το “Fever Dreams” που έχει εξελιχθεί σε κλασικό τραγούδι των Hardline.
Μπορεί οι Hardline να μην έπαιξαν και τα 12 τραγούδια του “Double Eclipse” (ή 13 αν έχετε την ιαπωνική έκδοση με το απίστευτο “Love Leads The Way”) αλλά μικρό το κακό. Σίγουρα θα θέλαμε να έπαιζαν περισσότερη ώρα αφού τα 75 λεπτά αποδείχτηκαν λίγα για τον κόσμο που αποχαιρέτησε τους Hardline φωνάζοντας ρυθμικά “We Want More”. Η ουσία είναι ότι περάσαμε τέλεια βλέποντας μία hard rock μπάντα σε πολύ καλή κατάσταση και φυσικά τον Johnny Gioeli που είναι σαν να μην τον έχει αγγίξει το πέρασμα του χρόνου. Πάντα τέτοια!
Σάκης Νίκας
{galleryLiveReports/2017/Hardline}{/gallery}
