Οι Hatebreed είναι μια μπάντα από την οποία ξέρεις ακριβώς τι μπορείς να περιμένεις, δύσκολα θα ξεπεράσουν αυτές τις προσδοκίες, επαναλαμβάνονται, αλλά αποκλείεται να απογοητεύσουν. Μετά από μια σύντομη περίοδο σιωπής κατά την οποία ο frontman Jamey Jasta κυκλοφόρησε το πρώτο solo album του, το συγκρότημα από το Connecticut κάνει ένα δυνατό comeback σε γνώριμα λημέρια. Παρότι στο σύγχρονο ακραίο hardcore υπάρχουν σαφώς πιο extreme σχήματα όπως οι Converge, κανείς δεν συνδυάζει breakdowns με slayer-ικό thrash metal τόσο καλά όσο οι Hatebreed, με τους οπαδούς των δύο κόσμων να τους αποδέχονται ομόφωνα. Το ‘Divinity of Purpose’ θυμίζει την αντίστοιχη ‘statement within the title’ ονομασία του ντεμπούτου τους, ‘Satisfaction is the Death of Desire’. Στα 37 λεπτά του, σύντομα και συμπαγή τραγούδια διαδέχονται αστραπιαία το ένα το άλλο, με το πόδι να μη φεύγει ούτε στιγμή από το γκάζι. Τα συμμορίτικα φωνητικά του Jasta βγάζουν στο studio το ίδιο πάθος που έχουν και στη σκηνή, και μιας και αναφέρθηκα σε ζωντανή εμφάνιση, κάποια από τα riff του δίσκου είναι γραμμένα για να παιχτούν live. Κομμάτια όπως τα ‘Put it to the Torch’, ‘Before the Fight Ends You’ και ‘Dead Man Breathing’ βγάζουν αυτοπεποίθηση, πείνα και δύναμη – σκοπός επετεύχθη.
