Την ίδια άποψη με εμένα είχαν και περίπου 150 άτομα τα οποία βρέθηκαν στο Death Disco του Ψυρρή. Η ώρα έναρξης τηρήθηκε κανονικά και πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι δικοί μας Crucifier (ή The Crucifier για αποφυγή μπερδέματος με συνονόματους), ένα συγκρότημα που ιδρύθηκε το μακρινό 1995. Λυσσασμένο thrash metal, ιδανικό για ζέσταμα, το οποίο ο κόσμος καταευχαριστήθηκε (αρκετοί ήταν φίλοι τους) με τον τραγουδιστή τους Ηλία Κυριαζή, το μόνο ιδρυτικό μέλος, να δίνει το σύνθημα για το ξύλο. Μέσα στα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν τα “T.V. (Truth’s Vileness)”, “Thrash Till The Death”, “Crucifier”, “Execute Them All” και ένα καινούριο καθώς ετοιμάζουν το τρίτο τους full-length. Μισή ώρα μετά, παρέδωσαν τη σκηνή στα παλικάρια από το Denver.
Οι κύριοι David Sanchez (κιθάρα/φωνητικά), Reece Scruggs (κιθάρα), Pete Webber (drums) και Nick Schendzielos (μπάσο) πάτησαν σανίδι και ο πόλεμος ξεκίνησε. Τρομερή ενέργεια με το καλημέρα και η μία κομματάρα να διαδέχεται την άλλη. “Point Of No Return”, “No Amnesty”, “From The Cradle To The Grave”, “Covering Fire”, το circle pit δεν σταματούσε για κανένα λόγο. Οι Havok αποδείχτηκαν πολύ cool παλικάρια και απολάμβαναν κάθε λεπτό που έπαιζαν. Την τιμητική του βέβαια είχε ο Nick, ο οποίος έκλεινε τα 34 του χρόνια και ο David μας ζήτησε να του τραγουδήσουμε χρόνια πολλά στα ελληνικά, το οποίο και έγινε. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε και το κλείσιμο ήταν εξαιρετικό, με το “D.O.A.” να προκαλεί πανικό, μισή διασκευή στο “T.N.T.” των μέγιστων AC/DC και φυσικά για το τέλος “Give Me Liberty…Or Give Me Death” με τον Nick να αποφασίζει πως δεν τον χωράει η σκηνή καθώς κατέβηκε μαζί με τον κόσμο, ανέβηκε στον εξώστη, γύρισε όλο το μαγαζί, επέστρεψε στη σκηνή ενώ όλη την ώρα δεν σταματούσε να παίζει. Όλα τα λεφτά.
Στα θετικά της βραδιάς το φθηνό εισιτήριο και η τρομερή απόδοση των Havok, καθώς ήταν τρομερά δεμένοι και έβγαλαν αέρα πολύ μεγάλου συγκροτήματος. Στα αρνητικά ο μέτριος ήχος, ο χώρος που δεν βόλευε καθόλου για live και φυσικά η πολύ μικρή διάρκεια του set των Havok, καθώς δεν ξεπέρασε τη μία ώρα. Ελπίζω να τους ξαναδούμε, αλλά υπό καλύτερες συνθήκες την επόμενη φορά.
Γιώργος Τερζάκης
