Τους Hawkwind τους θαυμάσαμε ξανά στην πρόσφατη ευρωπαϊκή περιοδεία τους και τα συμπεράσματα, πέρα από τις αξιοπρεπέστατες εμφανίσεις τους συνηγορούσαν ότι το να παίζεις καλή μουσική είναι κάτι που δεν ξεχνιέται και τα χρόνια που περνούν, περισσότερο εμπειρία φέρνουν συνήθως, παρά φθορά.
Τι γίνεται όμως με τη σύνθεση νέας μουσικής; Εδώ, ο τίτλος του δίσκου μάλλον απεικονίζει μια πραγματικότητα, όχι και τόσο ευχάριστη για τους θρύλους του space rock. Διακρίνω έλλειψη έμπνευσης στο “The Machine Stops”. Προφανώς και δεν περίμενα το 2016 για να κρίνω τους Hawkwind, αυτό όμως που έχω στα χέρια μου δε με αποζημιώνει στις προσδοκίες μου για κάτι καλό. Αν εξαιρέσουμε το “Thursday” και ίσως το πιο…rock “Solitary Man”, το album αυτό σε καμία περίπτωση δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον και περισσότερο με κούρασε (ακόμα και σαν οπαδό του είδους) χωρίς να διαθέτει κάτι που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
To “The Machine Stops” μοιάζει σαν συνέχεια των κυκλοφοριών των Hawkwind της τελευταίας δεκαετίας με φθίνουσα πορεία και χωρίς να μπορώ να το πω κακό, μου μοιάζει άδειο από ιδέες.
Δε θα πρότεινα αυτή την κυκλοφορία σε κάποιον που δεν είναι προσηλωμένος στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα.
