Τη βραδιά και με αρκετή καθυστέρηση από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης – ήταν βλέπεις Παρασκευή- άνοιξαν οι Bases οι οποίοι παίζουν ελληνόφωνο rock, αλλά έπαιξαν και διασκευές σε ξένα κομμάτια, ενώ παρουσίασαν και δυο δικά τους κομμάτια. Το στυλ και η μουσική τους παρέπεμπε στην «χρυσή εποχή» του Ελληνόφωνου rock της δεκαετίας του ’90 και για αυτό η διασκευή στα Ξύλινα Σπαθιά δεν ήταν καθόλου τυχαία. Από τα άλλα, «τα δικά μας» έπαιξαν το “Highway To Hell”, “Sweet Child Of Mine” και “Sweet Dreams”. Ήταν δεμένοι σαν συγκρότημα και η απόδοση τους ήταν ικανοποιητική, αν και θεωρώ ότι ήταν πολύ σφιγμένοι και τα τεχνικά μικροπροβλήματα τους επηρέασαν περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Χωρίς να έχω υπάρξει ποτέ μέλος σε συγκρότημα, θεωρώ ότι όταν ανεβαίνεις σε μια σκηνή και θέλεις να κάνεις τον κόσμο να περάσει καλά, πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να δείχνεις ότι περνάς καλά. Θετικό, αναμφίβολα το νεαρό της ηλικίας τους. Τους εύχομαι τα καλύτερα.
Στο κυρίως πιάτο τώρα, με τους Purple Snake Project οι οποίοι πήγαν να μας ενθουσιάσουν, αλλά τελικά μας απογοήτευσαν. Δεν ήταν τόσο ο τραγουδιστής, που κατά την άποψή μου δεν ταίριαζε καθόλου στο ύφος των Deep Purple και των Whitesnake –ίσως του πήγαιναν καλύτερα κομμάτια των Rainbow-, όσο το ότι έκαναν αρκετά λάθη στα τραγούδια που έπαιξαν. Δεν ήταν τόσο ότι στα σόλο για παράδειγμα δεν άκουγες πάντα αυτό που έπαιξε ο Blackmore, αλλά δεν μπορείς να κάνεις λάθος στους στίχους του “Smoke On The Water” και στον τρόπο που τραγουδάς το “Gimme All Your Love”, ιδιαίτερα δε όταν έχεις μπροστά σου τη μάστιγα της ελληνικής σκηνής, το καταραμένο… αναλόγιο. Σίγουρα, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί το δικαίωμα στη διασκευή και τη δεδομένη δυσκολία του όλου εγχειρήματος και δεν θα διαφωνήσω… εντελώς! Πιστεύω ότι αν κάνεις μια tribute μπάντα από αγάπη για ένα συγκρότημα οφείλεις να κάνεις πολύ περισσότερες πρόβες, διότι εκτός των άλλων την προσπάθειά σου θα παρακολουθήσουν και άλλα άτομα που τρέφουν την ίδια αγάπη με τη δική σου. Σίγουρα, τα λάθη είναι ανθρώπινα και συγχωρούνται, αλλά όταν είναι τόσα πολλά και συνεχόμενα από όλους σε κάνουν να νοιώθεις σαν τα γερόντια του Muppet Show! Διότι, δυστυχώς για τα παιδιά των Purple Snake Deep Purple και Whitesnake δεν είναι μόνο ο Blackmore και ο Coverdale, αλλά ο Lord, ο Paice και άλλοι πολλοί, που έχουν βάλει και τη δική τους σφραγίδα σε αυτά τα τραγούδια – ύμνους.
Πάντως, σίγουρα στα θετικά της βραδιάς το “King Of Dreams” από την «αμαρτωλή» περίοδο του Joe Lynn Turner, το “You Keep On Moving”, το “Sometimes I Feel Like Screaming” και η επιλογή του “Can’t Stop The Flood” από το “Building The Machine” του Glenn Hughes. Ο κιθαρίστας, Μαριος Laz Ιωαννίδης παρόλη την λευκή Stratocaster που κρατούσε «είχε» καλύτερα τον Morse, όπως φάνηκε και από κάποιες ενδιάμεσες εισαγωγές στα τραγούδια, όμως σίγουρα εξιλεώθηκε παίζοντας ολόκληρο το σόλο του “Highway Star”.
Έτσι, με πολύ αγάπη και σεβασμό στην προσπάθεια των παιδιών θα ήθελα να τους ξαναδώ βελτιωμένους και πιο προβαρισμένους και αν είναι δυνατόν χωρίς αναλόγιο. Αν μη τι άλλο η σκηνή έχει γεμίσει με tribute μπάντες πλέον και το επίπεδο είναι ήδη πολύ υψηλό όταν υπάρχουν εκεί έξω οι Remember Lizzy, οι Big Balls, οι Maidenance, οι Saints&Sinners… και για να μην αναφέρω καν τους Weevil που χρόνια τώρα παρουσιάζουν ένα πολύ δυνατό Deep Purple tribute show.
Κείμενο/Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας
