Ο χώρος διεξαγωγής είναι ιδανικός (επαινέθηκε ουκ ολίγες φορές και από τις μπάντες), βολικός στην πρόσβαση και η τιμή του εισιτηρίου προσιτή. Αφού και οι μπάντες ήταν στα κέφια τους, τι άλλο θα μπορούσαμε να θέλουμε εκτός από τον Hanneman πίσω στη ζωή;
Ρωμανός Τερζής: Πρώτοι στη σκηνή του Heavy by the Sea ανέβηκαν οι Νορβηγοί Kvelertak, οι οποίοι είχαν αφήσει καλές εντυπώσεις ως support στην τελευταία εν Ελλάδι εμφάνιση των Megadeth. Το ίδιο έκαναν και τώρα, επιβεβαιώνοντας το hype που έχουν αποκτήσει στον metal κόσμο τελευταία, με πολλή ενέργεια πάνω στο σανίδι, τον τραγουδιστή να κάνει crowd surfing και ένα κοινό που όσο περνούσε η ώρα πύκνωνε και ανταποκρινόταν θετικότατα. Να τους φέρνετε.
Φωτεινή Πασχαλίδου: Φτάνοντας στον χώρο, ξεκινούσε το soundcheck των Napalm Death. Χωρίς καμία καθυστέρηση οι βετεράνοι grinders από το Birmingham ανέβηκαν στη σκηνή με το “When All Is Said And Done” και τον Barney μαινόμενο. Παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο τραγούδι μάλλον έχει καθιερωθεί ως ο σύγχρονος Napalm Death ύμνος, που δεν μπορεί να λείψει από το setlist τους, μαζί με τα “You Suffer” και την διασκευή στο “Nazi Punks Fuck Off” των Dead Kennedys. Με μπόλικη διάθεση ξεσήκωσαν τους οπαδούς τους, αν και εκείνη την ώρα (εργάσιμη γαρ) δεν είχε κοσμοσυρροή. Φυσικά όλη η προσοχή αναπόφευκτα στρέφονταν στον υπερκινητικό cult frontman και στον ιδιαίτερα πορωτικό ήχο της κιθάρας του Mitch. Δυνατό ξεκίνημα, για εμένα, που δεν πρόλαβα να δω τους Kvelertak.
Ρωμανός Τερζής:Τη σκυτάλη πήραν οι Napalm Death. Το θρυλικό grindcore σχήμα παρουσίασε ένα μείγμα παλιών κομματιών αλλά και νέου υλικού από το αρκετά καλό ‘Utilitarian’ που κυκλοφόρησε πέρυσι. Χωρίς πολλά – πολλά η μια δίλεπτη hardcor-ίλα διαδεχόταν την άλλη, με τον Greenway να ερμηνεύει λες και έχει πάθει overdose κοκαΐνης και κρίση επιληψίας ταυτόχρονα. Κέρδισαν με το σπαθί τους το προς τιμήν τους moshpit αλλά και έξτρα πόντους για τη διασκευή στο ‘Nazi Punks Fuck Off’ των Dead Kennedys.
Setlist Napalm Death: “When All Is Said And Done”, “Suffer The Children”, “Scum”, “Leper Colony”, “Nazi Punks Fuck Off”, “You Suffer”, “Siege Of Power”
Φωτεινή Πασχαλίδου: Τα live των Rotting Christ αποτελούν σταθερή αξία. Η υψηλή απόδοση είναι πάντα εγγυημένη, αλλά αυτή τη φορά δώσανε το κάτι παραπάνω και ίσως είναι αυτή η καλύτερη εμφάνιση τους, ξεπερνώντας ακόμη και τις συναυλίες στα club, όπου η αμεσότητα είναι δεδομένη και η δημιουργία της επιθυμητής ατμόσφαιρας δημιουργείται με τεχνητά μέσα. Προφανώς έχει επέλθει μεγάλη ανανέωση μετά την μουσική στροφή που έκαναν στους δύο τελευταίους δίσκους τους (πολλές folk επιρροές) και η θετική επίδραση των αλλαγών αντανακλάται στην ενέργεια που βγάζουν επί σκηνής. Αν είχαν περισσότερη ώρα στη διάθεσή τους, φαντάζομαι ότι θα έπαιζαν περισσότερα κομμάτια από την αμιγώς black metal ιστορία τους (τα αγαπημένα μου δηλαδή). Πάντως στα “King Of A Stellar War”, “Transform All Suffering Into Plagues”, “The Sign Of Evil Existence” και “Non Serviam” έγινε χαμός. Ομοίως και στη διασκευή του “Societas Satanas” (Thou Art Lord). Η νεότερη γενιά του έδωσε και κατάλαβε και στα “Athanatoi Este”, “Chaos Geneto”….γενικά το setlist πάντως ήταν απόλυτα ισορροπημένο. Εξαιρετικοί για ακόμη μια φορά.
Ρωμανός Τερζής: Τους Rotting Christ τους υποδεχτήκαμε σαν μεγάλο συγκρότημα και ως τέτοιο έπαιξαν. Το σφιχτοδεμένο παίξιμο, η άψογη σκηνική παρουσία και η σούπερ επικοινωνία με τους οπαδούς ήταν τα στοιχεία που χαρακτήρισαν την εμφάνιση τους. Το setlist ήταν ιδανικό για τα δικά μου γούστα, με τρία κομμάτια από την δισκάρα – ό,τι και να πω είναι λίγο – ‘Κατά τον Δαίμονα Εαυτού’ που διατήρησαν και ζωντανά την αδιαμφισβήτητη αύρα μεγαλείου που τα διακρίνει. Στο ‘King of a Stellar War’ και την κομματάρα ‘Societas Satanas’ (Thou Art Lord) έγινε χαμός, όπως και στο επικό φινάλε με ‘Non Serviam’ και ‘Noctis Era’. Συγχαρητήρια και σεβασμός.
Setlist Rotting Christ: “The Forest Of N’Gai”, “Athanatoi Este”, “Kata Ton Daimona Eaftou”, “King Of A Stellar War”, “The Sign Of Evil Existence”, “Transform All Suffering Into Plagues”, “Societas Satanas”, “In Yumen – Xibalba”, “Grandis Spiritus Diavolos”, “Chaos Geneto (the sign of prime creation)”, “Non Serviam”, “Noctis Era”
Φωτεινή Πασχαλίδου: Με την μουσική των Down δεν έχω καλή επαφή. Αντίθετα γουστάρω με χίλια αυτό το παλαβοκομείο τον Phil Anselmo. Μπορεί και γεμίζει μόνος του τη σκηνή και είμαι σίγουρη ότι θα έκανε ακριβώς το ίδιο ακόμη κι αν δεν τραγούδαγε ούτε νότα. Όντας τρομερά επικοινωνιακός και φιλικός, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας, κωλοπαιδαρείας, ρεψίματος και χαβαλέ και αφού έπαθε διάσειση από το κοπάνημα του μικροφώνου στο κεφάλι του (κατά δήλωσή του) έπιασε τα τραγούδια της μαστούρας (“Bury Me In Smoke”, “Stone The Crow”, “Hail The Leaf”) και δεν σταμάτησε εκεί…. Τα υπόλοιπα μέλη (γνωστές παλιές καραβάνες του southern και του doom) είχαν επίσης τρομερή ζωντανή παρουσία. Γενικά μιλάμε για πολύ ενέργεια! Ο κόσμος συμμετείχε ασταμάτητα και γενικά καραγούσταρε! Ειδικά στο Sabbath-ικό “Temptation’s Wings”. Βεβαίως και το κλείσιμο δεν πήγε πίσω, αφού όλοι μαζί αναφωνήσαμε εν χωρώ “…and she’s buying a stairway to heaven…”.Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα μέχρι το τέλος της βραδιάς οι Down ήταν το καλύτερο σχήμα του φεστιβάλ και ο Anselmo ο καλύτερος όλων. Το τελευταίο το επισημαίνω διότι ο Σάκης, ο Barney και φυσικά ο Tom Araya είναι καταπληκτικοί frontmen και πολύ ισχυρές μουσικές προσωπικότητες εντός και εκτός σκηνής.
Ρωμανός Τερζής: Γύρω στις οκτώ και τέταρτο, με τα μπυρόνια ανά χείρας, έκαναν την εμφάνιση τους οι Down, χαλαρά και δίχως τυμπανοκρουσίες. Επειδή όμως έχουν έναν από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού metal frontmen που και μόνο η παρουσία τους προκαλεί ντελίριο, τον κύριο Philip H. Anselmo, το ξύλο στις πρώτες σειρές άρχισε άμεσα. Ξεκίνησαν με το ‘Eyes of the South’ και το ‘Witchtripper’ από το πρόσφατο EP τους, χρειάστηκε όμως το αφιερωμένο στον Dimebag ‘Lifer’ για να μπούμε για τα καλά στο κλίμα. Για το κιθαριστικό δίδυμο Windstein/Keenan δεν χρειάζονται συστάσεις, η βραδιά όμως άνηκε στον Phil, λίγο τα γενέθλια του, λίγο η συμβουλή του να μην κάνουμε μπάφο, λίγο αυτό που θα επακολουθούσε (spoiler alert), ο άνθρωπος το απολάμβανε και εμείς το ίδιο. Η ουσία είναι πως οι Down μπορούν να παίζουν ολόκληρο επί της ουσίας το ‘NOLA’ μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν πρόκειται να βαρεθεί κανείς. Το outro riff του ‘Bury me in Smoke’ ακόμα παίζει στο κεφάλι μου σαν τρυπάνι.
Setlist Down: “Eyes Of The South”, “Witchtripper”, “There’s Something On My Side”, “Lifer”, “Lysergic”, “Funeral Procession”, “Ghosts Along The Mississippi”, “Pillars Of Eternity”, “Temptation’s Wings”, “Underneath Everything”, “Hail The Leaf”, “Stone The Crow”, Bury Me In Smoke”
Φωτεινή Πασχαλίδου: Σε συναυλίες των Slayer αφήνουμε τα κόκκαλά μας. Εξαίρεση επί ελληνικού εδάφους αποτέλεσε η άρρωστη εμφάνισή τους το 2010… Έχοντας αυτό στο μυαλό μαζί με την τεράστια απώλεια του εμβληματικού Jeff Hanneman πολλοί οπαδοί –ανάμεσά τους κι εγώ- είχαμε κάποιες αμφιβολίες σχετικά με την επικείμενη εμφάνιση των Slayer. Προσωπικά αναγνωρίζω πόσο καταπληκτικός drummer είναι ο Lombardo, αλλά τόσο ο Bostaph όσο και ο Dette κάλυπταν απόλυτα το κενό και δεν μου έλειψε ποτέ. Αντίθετα τα πάντα εξαρτιόταν από το πόσο δεμένη θα είναι η τριάδα μπροστά. Αυτό ακριβώς αποδείχτηκε περίτρανα ακόμη μια φορά. Ο Jeff είναι αναντικατάστατος ακόμη και από τον τρομερό Gary Holt. Η παγωμάρα που υπήρχε στο ξεκίνημα με τα “World Painted Blood” και “Disciple” δεν έσπασε με το “War Ensemble”. Απίστευτο και όμως αληθινό. Ο ήχος της κιθάρας του Holt ήταν και ο ήχος των Exodus, χώρια που ακούγονταν εκκωφαντικός σε αντίθεση με την «θαμμένη» κιθάρα του K.King, αν καθόσουν αριστερά από την κονσόλα. Όσο φιλότιμα και αν προσπάθησαν (και όντως έδωσαν ότι είχαν) η πλειοψηφία των θεατών είχε κρύες αντιδράσεις.
Ο Araya έκανε πολλές απόπειρες να μας ξεσηκώσει και δεν το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό ούτε με τις ατάκες του, ούτε με τα “Postmotrem”, “Mandatory Suicide”. Κάτι πήγε να γίνει στα “Dead Skin Mask” και “Seasons In The Abyss”, αλλά τελικά την κατάσταση την έσωσε ο Anselmo όταν τζάμαρε με τους Slayer το “Fucking Hostile” (Pantera) εξ’ αφορμής των γενεθλίων του. Εκεί έγινε Π-Α-Ν-Ι-Κ-Ο-Σ! Αμέσως μετά ανέβηκε πανό με παραποιημένο σύμβολο της Heineken (Hanneman) και προς τιμήν του ακολούθησε ένα σερί με τους τρείς ανυπέρβλητους ύμνους που ο ίδιος συνέθεσε, τα “South OF Heaven”, “Raining Blood” και “Angel Of Death”. Το pit έγινε τεράστιο, τα καπνογόνα άναψαν, οι φωνές μας ενώθηκαν με του Araya. Δεν ξέρω πως θα δεχτεί ο κόσμος στο μέλλον αυτή τη σύνθεση σε μόνιμη βάση, αλλά άμα λείπει ο βασικός συνθέτης πόσο μακριά μπορεί να πάει η μπάντα; Εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια, αν και δεν την πολυβλέπω.
Ρωμανός Τερζής: Με μια μικρή καθυστέρηση, το intro tape του ‘World Painted Blood’ σηματοδότησε την άφιξη των headliners επί σκηνής. Οι Slayer έπαιξαν σαν …Slayer, το λέω αυτό επειδή οι ίδιοι έχουν θέσει τα στάνταρ για το τι σημαίνει εξωγήινη ένταση και απόδοση σε μια συναυλία. Κανείς δεν νομίζω να αμφιβάλλει ως προς την ικανότητα του Holt και του Bostaph να σταθούν στο συγκρότημα, όσο και αν θα θέλαμε στη θέση τους να βρίσκονται άλλοι. Εξαιτίας άλλωστε αυτών των ειδικών συνθηκών θεωρώ ανούσια τη σύγκριση με άλλα live τους στην Ελλάδα. Θα περίμενα βέβαια το συγκρότημα να ξεφύγει για λίγο από το μη επικοινωνιακό – badass image του και να κάνει μια αναφορά στον band mate, αδερφό και κύριο συνθέτη τους Jeff Hanneman. Υπήρχε το όνομα του σ’ ένα από τα backdrop, αλλά από τα χείλη Araya – King τίποτα. Ήλπιζα πως η απόδοση της μπάντας θα με κάνει να τα ξεχάσω όλα αυτά, κάτι που συνέβη σε μεγάλο βαθμό, παρά τον μέτριο ήχο.
Στο κοινό γινόταν πόλεμος καθ’ όλη τη διάρκεια του live, με τον μετρητή πώρωσης να χτυπάει κόκκινο σε κομμάτια όπως τα ‘War Ensemble’, ‘Mandatory Suicide’, ‘Postmortem’ και ‘Dead Skin Mask’. Στην άκρη της σκηνής παρακολουθούσε σεληνιασμένος ο μεγάλος Slayer fan Phil Anselmo, ο οποίος ανέβηκε μάλιστα στη σκηνή για να σιγοντάρει και να προσκυνήσει (κυριολεκτικά) τον Araya στο ‘At Dawn they Sleep’. Μετά το ‘Seasons in the Abyss’ όμως ο Anselmo επέστρεψε στη σκηνή, κρατώντας δικό του μικρόφωνο αυτή τη φορά. Πριν προλάβεις να πεις Pantera μπήκε το ‘Fucking Hostile’… σοκ, δέος και πανζουρλισμός. Μοναδική στιγμή για εμάς που ξεροσταλιάζαμε βλέποντας στο YouTube τις Metal Masters μαζώξεις στις οποίες ο Phil ερμηνεύει Pantera με τη συνοδεία Holt, King, Ian, Benante κ.α. Η έκπληξη αυτή ήταν αρκετή για να ξεχάσουμε την απουσία σπανιότερων τραγουδιών από το setlist, όπως τα ‘Bloodline’ και ‘Payback’ που έπαιζαν μέχρι τώρα στην περιοδεία, και την σχετικά μικρή σε διάρκεια εμφάνιση (1 ώρα και είκοσι λεπτά σκάρτα). Τα classics πάντως ήταν όλα εκεί, ‘South of Heaven’, ‘Raining Blood’, ‘Angel of Death’ και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, ώστε να μας προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες στο κοντινότερο νοσοκομείο.
Setlist Slayer: “Worls Painted Blood”, “Disciple”, “War Ensemble”, “Hate Worldwide”, “At Dawn They Sleep”, “Mandatory Suicide”, “Chemical Warfare”, “Die By The Sword”, “Postmortem”, “Hallowed Point”, “Dead Skin Mask”, “Seasons In The Abyss”, “Fucking Hostile” (Pantera), “South Of Heaven”, “Raining Blood”, “Angel Of Death”
