Από τη Γαλλία μας συστήνονται οι Hell Militia (τουλάχιστον σε αυτό εδώ το webzine), με μια μακρά πορεία στη σκηνή από το 2001. Τους πήρε βέβαια μια δεκαετία να βγάλουν το τέταρτο full-length album τους, αφού το προηγούμενο “Jacob’s Ladder” είχε κυκλοφορήσει το 2012. Επανήλθαν όμως δυναμικά με σκοπό να σκορπίσουν κι άλλο θόρυβο στον κόσμο που θα τους ακούσει.
Και το «θόρυβο» δεν το λέω τόσο μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά. Αρχικά, να πω ότι η μπάντα ισχυρίζεται ότι παίζει necro black metal. Και όταν βλέπεις κάτι τέτοιες δηλώσεις χωρίς νόημα, συνήθως μυρίζει τυρί από πίσω. Και δυστυχώς αρκούν μόλις λίγα δευτερόλεπτα από το “Hollow Void” για να σου το επιβεβαιώσουν. Κατά την προσωπική μου άποψη, εδώ οι Hell Militia κάνουν αυτά που αντιπαθώ από την σύγχρονη extreme metal σκηνή.
Και αυτά είναι κατά βάση δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η μουσική. Το black metal των Γάλλων δεν είναι φυσικά πρωτότυπο αλλά δεν είναι ούτε και κάτι το τρομερό. Τα γρήγορα σημεία είναι μονότονα με κουραστικό drumming που απορείς πότε θα σταματήσει. Τουλάχιστον υπάρχουν και κάποια κοψίματα με πιο mid-tempo περάσματα που δείχνουν ότι εκεί δούλεψαν αρκετά παραπάνω αλλά το υπόλοιπο είναι ένα ανούσιο κοπάνημα μόνο και μόνο για χάρη του κοπανήματος. Η μουσικότητά τους δεν είναι ανύπαρκτη, θάβεται όμως από τα υπόλοιπα.
Το δεύτερο είναι η παραγωγή. Εδώ έχουμε άλλη μία περίπτωση νοσταλγών του old-school που επιλέγουν επιτηδευμένα θορυβώδη παραγωγή ώστε να πιάσουν ένα συναίσθημα από μια εποχή που έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Ειδικά τα φωνητικά του τραγουδιστή έχουν μια απαράδεκτη και ανούσια παραμόρφωση που ακούγονται λες και βγαίνουν από μασημένη κασέτα. Εκνευριστικά το λιγότερο, κάνουν όλο το “Hollow Void” να ακούγεται μαρτύριο. Ειλικρινά με κάνει να θέλω να του δώσω μια καραμέλα να στρώσει ο λαιμός του.
Δεν χρειάζεται να αναλύσω κάτι περισσότερο γι’ αυτή την κυκλοφορία. Αν επικεντρωθούν στο να γράψουν μουσική χωρίς να βαράνε στα χαμένα για να το παίξουν ακραίοι και “evil” και φροντίσουν να έχουν μια πιο σωστή παραγωγή, ίσως και να βγάλουν κάτι αξιοπρεπές. Το παράδοξο είναι ότι όλα τα παλιά συγκροτήματα που διαμόρφωσαν τον ακραίο ήχο, επιλέγουν σύγχρονες και καθαρές παραγωγές εδώ και χρόνια ενώ τόσοι και τόσοι που επηρεάζονται από αυτούς προτιμάνε αυτό το θόρυβο. Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Έλεος πια με την επιτηδευμένη true-ίλα. Βαρετό και κουραστικό album.
