Η ανακοίνωση για τον ερχομό των Helloween στην Ελλάδα το 2021  με είχε γεμίσει με χαρά αλλά  και ανακούφιση που επιτέλους θα απολάμβανα από κοντά την μεγαλειώδη επιστροφή του συγκροτήματος μαζί με Kai Hansen και Michael Kiske. Η συγκεκριμένη συναυλία όχι μόνο ακυρώθηκε λόγω COVID, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ μέχρι σήμερα. Και να που ένα χρόνο αργότερα έχω την τύχη να βρίσκομαι στην όμορφη πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, τη Σόφια, και να ζω αυτό που τόσο λαχταρούσα μιας και πρόκειται για κάτι πολύ σπουδαίο και μεγάλο. Ξέρω πως πολλοί ξίνισαν και διαφώνησαν με το τωρινό Lineup, πως το τελευταίο τους ομώνυμο άλμπουμ δεν ήταν αυτό που θα περίμεναν από τη μπάντα, όμως μιλάμε για τους πατριάρχες του power metal και αυτό και μόνο είναι αρκετό για να βρεθείς στη συναυλία τους. Άλλωστε αν κάποιος μου έλεγε ότι θα έβλεπα για πρώτη φορά τους Helloween με αυτά τα πρόσωπα μέσα, δεν υπήρχε περίπτωση να τον πιστέψω!

Φτάνοντας στο γήπεδο αντίκριζα ανθρώπους κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι εκείνους που δεν άφησαν ποτέ αυτό που αγαπάνε (ναι έτσι θα χαρακτήριζα τους μεγάλους)!. Είναι κάτι παραπάνω από μαγικό για τα συγκροτήματα των 70’s-80’s  να καταφέρνουν μέχρι και σήμερα να ‘ενώνουν’ τους παλιούς με τους νέους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αφού πήρα τα αναμνηστικά μου από το merch και τις μπύρες στο χέρι κατευθύνθηκα προς το ‘πεδίο μάχης΄ όπου ήξερα ότι είχε φτάσει πλέον η ώρα για κάτι ονειρικό!

Η καταπληκτική Armeec Arena ήταν ήδη γεμάτη από χιλιάδες οπαδούς που στην συνέχεια μπορεί να μην γέμισε τελείως όσον αφορά κυρίως τις κερκίδες, μας έδωσε όμως τη δυνατότητα να βρεθούμε πολύ κοντά στη σκηνή! Το opening act της βραδιάς ήταν οι Hammerfall. Δεν θα έλεγα πως χρειάζονται και πολλές συστάσεις για τους Σουηδούς μιας και το στίγμα  τους στον χώρο του heavy metal είναι αρκετά μεγάλο πλέον και φυσικά το απέδειξαν περίτρανα βάζοντας από νωρίς φωτιά στο γήπεδο. Μέσα στο διάστημα των 45 λεπτών κατάφεραν να μας ξεσηκώσουν παίζοντας κομμάτια τόσο από τον πρόσφατο δίσκο τους (Hammer of the Dawn) όσο και τα classic hits τους, με τον frontman Joacim  σε τρελά κέφια και τον  ήχο να είναι πραγματικά τέλειος σε σημείο που να ακούς πεντακάθαρα το κάθε μέλος και να σκέφτεσαι τι μπορεί να γινόταν μετά. Πολύ καλό ζέσταμα και όλα αρχίζουν να ετοιμάζονται για το μεγάλο όνομα της βραδιάς!

 Το τεράστιο banner σηκώνεται υπό τους ήχους του Skyfall και η εφταμελής ομάδα των Helloween ΄διασκορπίζεται’ στη σκηνή. Προσπαθούσα πραγματικά να συνειδητοποιήσω πως γίνεται να βλέπω  τους Hansen, Kiske και Deris να τραγουδούν μαζί, αλλά και τα έτερα θρυλικά ‘χαρτιά’ της μπάντας, Weikath και Grosskopf να είναι όλοι ένα ! Η παρουσία τους  ήταν τόσο εντυπωσιακή που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από κανέναν τους σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας και τα σκηνικά ανάλογα του μεγέθους ενός τέτοιου συγκροτήματος. Έπιασα σε πολλές στιγμές τον εαυτό μου να είναι καθηλωμένος και να κοιτάει  το πως κινούταν ο καθένας ξεχωριστά και τον τρόπο που εναλλάσσονταν στα σημεία της σκηνής όπως επίσης και με τις φωνές που έβγαιναν από μέσα τους. Λέω δεν μπορεί να γίνεται αυτό από ανθρώπους 50-60 χρονών με τόση ευκολία!

Το setlist περιείχε τραγούδια  από τον τελευταίο  δίσκο της μπάντας, αλλά και πολλά από τα ιστορικά της κάθε περιόδου του εκάστοτε τραγουδιστή. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε χώρος και χρόνος και στους 3 να τραγουδήσουν τα κομμάτια με τα οποία έμειναν στις συνειδήσεις των οπαδών και το πόσο τέλεια  έπαιζαν με τον κόσμο και τον έκαναν να τραγουδάει και να χορεύει συνεχώς μαζί τους. Οκ, στο Forever and One μπορεί να κλάψαμε κιόλας αλλά αυτό μόνο κακό δεν είναι..! Όταν είδα ότι ο Hansen έμεινε ως ο μόνος τραγουδιστής  στη σκηνή για να παίξει αρκετά από τα κομμάτια του Walls Of Jericho, είπα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Kiske και Deris πρόσφεραν μεγάλες συγκινήσεις στα κομμάτια που τραγουδούσαν μαζί. Ο Grosskopf χαμογελαστός και χορευταράς μας ξετρέλαινε με τις κλασσικές μπασσογραμμές του και  ο Weikath πιστός στο έργο του και στις σολάρες του. Θέλω όμως να μνημονεύσω περισσότερο τον Sascha Gertstner, που όχι μόνο συμπλήρωνε με εξαίσιο τρόπο το τρίο στις κιθάρες, αλλά απέδειξε πως μετά το πέρασμα των χρόνων αποτελεί αναπόσπαστο μέλος μιας μπάντας που έχει  μέσα τόσα μεγάλα ονόματα κάνοντάς μας να τον χειροκροτούμε περήφανα! Δεν ξεχνάμε εννοείται τον Daniel Loble, όπου μέσα από την υπερυψωμένη γιγάντια κολοκύθα στην οποία βρισκόταν έδενε τον ήχο με τα drums του. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά όταν τόσα διαφορετικά μέλη με ξεχωριστή ιστορία καταφέρνουν να συνδυάζονται τόσο μαγικά αφήνοντας στην άκρη  εγωισμούς και κόμπλεξ; Μπράβο και πάλι μπράβο!!

Φτάνουμε στο τέλος μιας μεγαλειώδους συναυλίας χωρίς καμία υπερβολή και καταλαβαίνω πως θα γυρίσω στο σπίτι μου έχοντας βιώσει κάτι που σίγουρα θα περιγράφεται δύσκολα με λόγια μέσα στα χρόνια. Και αυτό όχι γιατί οι Helloween είναι το καλύτερο συγκρότημα που υπάρχει στη μουσική που ακούμε, αλλά γιατί πολύ απλά τόσο οι ίδιοι όσο και οι συνομήλικοί τους που βρίσκονται ακόμα στον χώρο, συνεχίζουν να προσφέρουν σόου και θέαμα οσκαρικών προδιαγραφών και να γεμίζουν στάδια και γήπεδα για πλάκα. Ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον και αφού δεν θα υπάρχουν πλέον όλοι αυτοί (μακάρι να μην γινόταν ποτέ αυτό), ίσως να δούμε και  νεότερα  συγκροτήματα να αφήνουν με τον δικό τους τρόπο το αποτύπωμά τους στο χώρο και στη μουσική γενικότερα. Yesterday is history, tomorrow is a mystery.

κείμενο/φωτο: Κώστας Μουζακίτης

SETLIST: Skyfall, Eagle Fly Free, Mass Pollution, Future World, Power, Save us, Metal Invaders / Victim of Fate / Gorgar / Ride the Sky, Heavy Metal (Is The Law), Forever and One, Guitar Solo ( Sascha Gerstner), Best Time, Dr. Stein, How Many Tears,

Encore 1: Perfect Gentleman, Keeper of the Seven Keys

Encore 2: I Want Out