Περιμένω κάθε νέα κυκλοφορία των Helloween με ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί πρόκειται για ένα συγκρότημα που εκτιμώ, σέβομαι και σε τελική ανάλυση γουστάρω τα περισσότερα studio albums της καριέρας τους (αντίθετα με την απόδοση τους στα live την οποία και θεωρώ μετριότατη…αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία). Για να είμαι απολύτως ξεκάθαρος από την αρχή, τα τελευταία 13 χρόνια έχω μείνει απόλυτα (υπογραμμισμένο το «απόλυτα») ικανοποιημένος μονάχα από το “The Dark Ride” και το “Unarmed” (το οποίο δεν περιλαμβάνει φυσικά νέο υλικό). Ωστόσο, περίμενα να δω τι είχαν να πουν με το διάδοχο του καλού “7 Sinners”.

Λοιπόν, το “Straight Out Of Hell” θα πρέπει να είναι το πιο αδιάφορο album της δισκογραφίας των Helloween. Δεν είναι κακό…ούτε καν μέτριο. Βρίσκεται κάπου ανάμεσα και σε προκαλεί να αντέξεις να το ακούσεις πάνω από 5-6 φορές προκειμένου να εντοπίσεις (σώνει και καλά) μερικά καλά σημεία. Αν το “Rabbit…” ήταν κάκιστο και το “Gambling…” οριακά πάνω από τη βάση, το “Straight…” είναι πραγματικά αδιάφορο. Οι καλές στιγμές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού…και αυτές με το ζόρι. Το “Nabataea” περιλαμβάνει κάποιες ενδιαφέρουσες εναλλαγές, το ίδιο και το “Burning Sun”, το “Waiting For The Thunder” έχει ωραίο refrain και το “Years” θυμίζει τον πολύ κλασικό ήχο των Helloween. Ως εκεί…

Στα μείον θα πρέπει να προσθέσουμε τη φθορά της φωνής του Deris ο οποίος παρόλα αυτά κάνει μία ας την πούμε επαρκή δουλειά πίσω από το μικρόφωνο. Είμαι σίγουρος ότι αν το “Straight…” έβγαινε από άλλο συγκρότημα δεν θα ασχολούμασταν καθόλου μαζί του…πρόκειται για ένα δίσκο που θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα.

Highlight: Η μουσική είναι υποκειμενική αλλά κάποια πράγματα παραμένουν αντικειμενικά. Αν αποθεώνεις ένα τέτοιο album σε μία κριτική σου είτε τα έχεις πάρει, είτε δεν γνωρίζεις το παρελθόν της μπάντας, είτε δεν ακούς…με τα αυτιά αλλά με τα μάτια επικεντρωμένα στο λογότυπο της μπάντας.