Το αμφιθέατρο (“Freilichtbühne Loreley”) βρίσκεται σε μια πανέμορφη τοποθεσία, στη γραφική τουριστική περιοχή, δίπλα από το διάσημο Loreley Rock.
Παρόλα αυτά, πολύς κόσμος ανησυχούσε αυτό το Σαββατοκύριακο, όσον αφορά στο «ανοιχτό» του χώρου, καθώς η πρόγνωση, όχι μόνο ενημέρωσε για δυνατές βροχές, αλλά και πλυμμήρες στις γειτονικές πόσεις, πιο χαμηλά. Έτσι, οι περισσότεροι ήρθαν με αδιάβροχα και πολλές στρώσεις ρούχων, καθώς τα βράδια κάνει κρύο.
Όταν μπήκαμε, ήταν προφανές ότι αυτό δεν ήταν το κλασικό μέταλ φεστιβάλ, με το ανάμεικτο κοινό που έχω συνηθίσει. Ελάχιστοι βρίσκονταν στα 20 και 30 τους, ενώ η συντρηπτική πλειοψηφία ήταν αρκετά μεγαλύτερη σε ηλικία, όπως τους αναγνώρισα από τα γκρίζα μαλλιά (χωρίς παρεξήγηση). Έτσι η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη και άνετη, χωρίς σπρωξίδια και άλλα τέτοια.
Σάββατο
Η πρώτη μπάντα του Σαββάτου ήταν οι Βρετανοί AOR. Μερικές χιλιάδες κόσμος βρίσκονταν ήδη εκεί, αλλά ήταν προφανές ότι πολλοί θα έρχονταν για τις μεγάλες μπάντες το βράδυ.
Ο Rick Springfield ήταν το πρώτο μου highlight, καθότι δεν τον είχα δει ποτέ ζωντανά. Από την αρχή, είχε κάποια προβλήματα ήχου και άλλαζε την κιθάρα του σαν τρελός μετά από κάθε τραγούδι για να του την κουρδίσουν. Με τον Rick να συμπεριφέρεται τόσο περίεργα με έκανε να νιώσω άβολα. Παρόλα αυτά, έδωσε ένα δυναμικό σόου, αν και τα μέλη της μπάντας του έμοιαζαν να είναι κολλημένα στις θέσεις τους. Με εξέπληξε όταν έμαθα ότι ο Rick έχει την ηλικία της μητέρας μου, αλλά δείχνει ακόμα γοητευτικός. Δεν δίστασε να μπει μέσα στον κόσμο όταν έπαιξε την επιτυχία του “Human Touch”, περπατώντας και χαιρετώντας τον κόσμο, πίνοντας από τα ποτά τους και… ακουμπώντας τους, όπως έλεγε και το τραγούδι. Έδειχνε πολύ ταπεινός και γενικά, ωραίος τύπος. Δυστυχώς η φωνή του δεν είναι όπως παλιότερα, αν και εν γένει πέρασα καλά βλέποντας τον ζωντανά. Παρόλα αυτά, συγκριτικά με άλλους τραγουδιστές της ηλικίας του, η φωνητική του απόδοση ήταν μάλλον κακή. Φυσικά, στα καλύτερα σημεία, οι παλιές του επιτυχίες “Celebrate Youth”, “Jessie’s Girl” και “Don’t talk to strangers”.
Ακολουθούσαν οι Survivor. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πόσο εμφανές ήταν ότι η μπάντα παίζει ως μια μονάδα, περνούν καλά και αισθάνονται τη μουσική ενώ παίζουν. Ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος, και καθώς ήταν η πρώτη μου φορά στο Loreley, αναρωτιόμουν αν οφειλόταν στην γενικά κακή ακουστική του θεάτρου. Αλλά σύντομα κατάλαβα πως όχι…
Οι headliner της βραδιάς ήταν οι Toto. Μιας και δεν είχα δει καμιά από τις μπάντες του Σαββάτου ποτέ πριν, τους προσέγγισα αρκετά αντικειμενικά. Όταν ξεκίνησαν οι Toto, ο ήχος ήταν πάλι τέλειος και ειδικά στα κλασικά τους “Rosanna”, “Africa” και “Hold the Line”. Το light show ήταν εντυπωσιακό καθώς πλησίαζε η νύχτα, ενώ ο πιανίστας τους (ναι, είχαν και πιάνο και πλήκτρα) είχε πολύ γούστο να τον βλέπεις καθώς ήταν απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό που έκανε. Μια τέλεια συναυλία!
Προς το τέλος της συναυλίας, γύρω στις 11, η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά. Ευτυχώς δεν έβρεξε ακόμα.
Here comes the Flood Part I.
Την Κυριακή, τα χωριά χαμηλά στο λόφο, τα St. Goar και St. Goarshausen, ετοιμάζονταν για την πλημμύρα. Όλα τα καταστήματα και τα εστιατόρια στην ιστορική συνοικία άδειαζαν και έκλειναν, καθώς ήξεραν ότι οι αντλίες δε θα άντεχαν για πολύ νερό ακόμα. Ήταν θέμα χρόνου για το κέντρο να πλημμυρίσει και να γίνει ένα με, ο Ρήνος με τους κοντινούς δρόμους. Ήταν αγχωτικό να βλέπεις όλους να προσπαθούν να προστατέψουν την περιουσία τους, αλλά και αξιοθαύμαστη η ευκολία με την οποία το έκαναν. Υποθέτω ότι στην περιοχή αυτή έχουν συνηθίσει να ζουν με τις πλημμύρες.
Δεν ήταν και πολύ ευγενικό που ο υπεύθυνος του φέρρυ δεν είπε στους επισκέπτες από το φεστιβάλ που είχαν ήδη περάσει τον ποταμό το Σάββατο, ότι δε θα μπορούσαν να περάσουν με το αμάξι την επόμενη μέρα, αν και ήταν ήδη γνωστό το πρόβλημα. Ευτυχώς μερικοί ντόπιοι μας είχαν ήδη προειδοποιήσει, οπότε είχαμε αφήσει το αμάξι από την πλευρά του φεστιβάλ όταν το φέρρυ για αυτοκίνητα είχε σταματήσει – το μικρό φέρρυ δούλευε ακόμα. Αν και το νερό πλησίαζε, ο ουρανός είχε ανοίξει και τελικά ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα.
Κυριακή
Την ημέρα άνοιγαν οι Σουηδοί H.E.A.T. Ο μάλλον περιέργος τραγουδιστής τους ήταν απασχολημένος κάνοντας έναν περίεργο χορό μαϊμούς που με εκνεύρισε.
Ακολοθούσαν οι Black Star Riders, οι οποίοι αποτελούν το πιο πρόσφατο line up των Thin Lizzy. Ο ήχος τους ήταν εντυπωσιακός και ο κόσμος έμοιαζε να απολαμβάνει. Από την ώρα εκείνη, οι επισκέπτες του φεστιβάλ είχαν αυξηθεί πολύ. Προφανώς, οι headliners της μέρας προσέλκυαν περισσότερο κόσμο. Είναι δύσκολο να υπολογίσω, αλλά υποθέτω γύρω στις 7000-8000.
Ο Joey Tempest των Europe ήταν η απόδειξη ότι οι μεγάλοι σε ηλικία τραγουδιστές μπορούν ακόμα να τραγουδούν. Η φωνή του είναι ακόμα τόσο απίστευτη!!
Το ίδιο ισχύει και για τους Whitesnake. Ο David Coverdale ξέρει ακόμα πως να ροκάρει και η φωνή του είναι ακόμα σε καλή κατάσταση. Μόνο που ο τεχνικός ήχου είχε ξεχάσει να καθαρίσει τα αυτιά του, γιατί ο ήχος ήταν πολύ δυνατός. Κρίμα, γιατί κατάφερε να καταστρέψει έναν κατα τ’άλλα καλό ήχο. Τα μέλη της μπάντας έπαιζαν μακριά σόλο ο καθένας κι αν δεν είστε ειδικοί για το εκάστοτε μουσικό όργανο, καταντά βαρετό. Θα προτιμούσα να παίζαν κλασικά χιτς. Οι κουβέντες του Coverdale ανάμεσα στα τραγούδια δεν ήταν και τόσο εμπνευσμένα, οπότε καλύτερα να τραγουδά όσο μπορεί περισσότερο. “Still of the Night”, “This is Love”, “Fool for Your Lovin” και “Bad Boys” ήταν από τις μελωδίες που όλοι αγαπήσαμε πριν πολλά φεγγάρια.
Οι άξιοι headliner της βραδιάς ήταν οι Journey. Η σκηνή ήταν πολή απλή. Κανένα σκηνικό, κανένα κάλυμμα στα τύμπανα.
Αλλά μόλις ο Φιλιππινέζος Arnel Pineda άνοιξε το στόμα του και τραγούδισε σαν καναρίνι, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Γαμώτο, η φωνή αυτού του τύπου είναι τόσο ξεχωριστή… τόσο μοναδική! Συνδυάστε τη φωνή του με την υπέροχη μουσική των Journey και είναι σίγουρο ότι θα σας σηκωθεί η τρίχα.
Το setlist των Journey:
1. Separate Ways
2. Any Way You Want It
3. Chain Reaction
4. Only the Young
5. Stone in Love
6. Keep on Runnin’
7. Edge of the Blade
8. Lights
9. Open Arms
10. Escape
11. Dead or Alive
12. Wheel in the Sky
13. Faithfully
14. Be Good to Yourself
15. Don’t Stop Believin’
Encore
16. Lovin’, Touchin’, Squeezin’
Ο χώρος του festival
Αυτά για το νέο επιτυχημένο φεστιβάλ με ενα εκπληκτικό 80s line up! Από την άλλη, ήταν φανερό από την αρχή ότι οι διοργανωτές δεν ήταν πολύ έμπειροι και δεν είχαν μάθει από προηγούμενες χρονιές. Όλα ήταν λιτά και πρακτικά. Δεν προσέφεραν υφασμάτινο βραχιόλι για τους συλλέκτες, αλλά ένα απλό χάρτινο. Δεν υπήρχε περιοχή για τα μέσα επικοινωνίας με ασύρματο δίκτυο (και δεν υπήρχε καν κινητό δίκτυο στην κορυφή του λόφου). Τουαλέτες υπήρχαν μόνο σε ένα σημείο, με αποτέλεσμα να μαζεύει πολύ κόσμο. Υπήρχε ουρά για να πάρεις ποτό, αλλά γενικά ήταν γρήγοροι. Το χειρότερο ήταν ότι υπήρχαν μόνο τρεις καντίνες με πέντε επιλογές για γεύμα, αλλά για πόσες χιλιάδες κόσμο; Περιμένεις δυο ώρες στην ουρά για να πάρεις πατάτες τηγανητές; Υπήρχε τόσο ελεύθερος χώρος στο φεστιβάλ, που θα μπορούσαν να βάλουν μερικές καντίνες ακόμα. Άκουσα πολλούς να παραπονιούνται ενώ περίμεναν στην ουρά.
Here comes the Flood Μέρος II.
Την ώρα που φύγαμε από το φεστιβάλ, την Κυριακή το βράδυ, πληροφορηθήκαμε ότι ο δρόμος δίπλα στον Ρήνο είχε πλημμυρίσει και έπρεπε να πάρουμε μια παράκαμψη.
Επίσης μάθαμε ότι η πλημμύρα στην Βαυαρία είχε προχωρήσει και η Κυβέρνηση είχε θέσει την περιοχή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Προφανώς, ο Rick, οι Survivor και οι Toto δεν έφτασαν ποτέ στο δεύτερο χώρο του HiRock εξαιτίας του νερού και της κίνησης. Αν και η Βαυαρία είχε το πλεονέκτημα να είναι σε εσωτερικό χώρο, ΄ταν άτυχοι καθώς ολόκληρη η δεύτερη μέρα ακυρώθηκε.
Ήμαστε τυχεροί λοιπόν – στεγνός καιρός, φοβερές μπάντες και απίστευτη τοποθεσία!
Äfa Angelhardt
Festival photos by Marc Hansen courtesy of CMM Marketing.
St. Goar Photos by Äfa.
