Μετά το εντυπωσιακό πρώτο άλμπουμ “Rubbery Lips” η Jennifer Israelsson μιλάει για την καραντίνα, το ντεμπούτο, τους Honeymoon Disease και ξεσπαθώνει όταν της αναφέρουμε τις διακρίσεις στα δύο φύλα στο rock και το metal. Δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν σκέφτεται το φύλο της παρά μόνο όταν την ρωτάει κανείς γι’ αυτό – όπως ακριβώς κάναμε κι εμείς. Κουβαλώντας τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος πορεύεται στο μέλλον χωρίς κανόνες στη μουσική των Hot Breath και σίγουρα χωρίς καμία διάθεση για να βάλει ταμπέλα στο συγκρότημα.

Rockpages.gr: Τι έκανες κατά τη διάρκεια της καραντίνας; Τι είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις τελειώσει όλο αυτό;

Jennifer Israelsson: Συνεχίσαμε να γράφουμε νέο υλικό και να δουλεύουμε σαν μπάντα με τους Hot Breath κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όταν οι πόρτες θα αρχίσουν να ανοίγουν ξανά, εμείς, όπως φυσικά και πολλές άλλες μπάντες θα θελήσουμε να βγούμε να παίξουμε όσες πιο πολλές συναυλίες μπορούμε.

Rockpages.gr: Πως είναι να φτιάχνεις ένα συγκρότημα και να κυκλοφορείς το πρώτο σου άλμπουμ, αν και έχεις παίξει και σε άλλα συγκροτήματα και το έχεις ξανακάνει αυτό;

Jennifer Israelsson: Προσωπικά, θεωρώ πως για ένα καινούριο συγκρότημα το πιο διασκεδαστικό είναι το ξεκίνημα. Τα πάντα είναι νέα και φρέσκα και δεν υπάρχουν προσδοκίες. Τα πάντα μοιάζουν να είναι μια έκπληξη κι αυτό το κάνει συναρπαστικό

Rockpages.gr: Έχοντας σαν οδηγό την εμπειρία από προηγούμενες μπάντες, ή άλλες μπάντες που παίζετε τώρα, ποια είναι τα πράγματα που είπατε ότι δεν πρόκειται να κάνετε σαν Hot Breath;

Jennifer Israelsson: Κουβαλάμε και τις θετικές και τις αρνητικές εμπειρίες από τις μπάντες που ήμασταν στο παρελθόν και αυτό είναι κάτι που μας έχει ωφελήσει. Τα πάντα, από το πώς χωρίζουμε διάφορα καθήκοντα μέχρι το πώς αποφασίζουμε για το πότε πρέπει να κυκλοφορήσουμε κάτι. Ό,τι γνωρίζουμε από τις εμπειρίες μας μπορεί να δουλέψει προς όφελός μας, αλλά και όχι ανάποδα και αυτό είναι που τελικά κρατάμε.

Rockpages.gr: Το ομότιτλο EP σας κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 21. Γιατί σας πήρε τόσο καιρό να κυκλοφορήσετε το πρώτο σας ολόκληρο άλμπουμ;

Jennifer Israelsson: Δεν νομίζουμε ότι πήρε και τόσο πολύ, με δεδομένου ότι μόλις τότε είχαμε αρχίσει να μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο μουσικά. Η αλήθεια είναι πως όταν γράφαμε τα κομμάτια για το EP, τότε μαθαίναμε ο ένας τον άλλο και νοιώσαμε ότι θέλαμε να ακολουθήσουμε την ίδια κατεύθυνση στη μουσική.

Rockpages.gr: Τα αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ είναι αυτή τη στιγμή τα: Last BarangandWhos The One”. Θα μας πεις δυο λόγια;

Jennifer Israelsson: To “Last Barang” ξεκίνησε με τους στίχους του ντράμερ μας, του Jimmy, όπου την ίδια περίπου στιγμή που μας παρουσίασε τι είχε γράψει, εγώ ξεκίνησα να γράφω ένα riff που νομίσαμε ότι ταίριαξε καλά. Το τραγούδι μιλάει για το να μαγεύεις κάποιον που κάποτε σου φέρθηκε άσχημα κάποτε. Στο τέλος, δεν ξέρεις τι να κάνεις και καταλήγεις να κάνεις βουντού. Δεν υπάρχει κανένα όριο, φαντάζομαι.

To “Who’s The One” είχε πολλούς διαφορετικούς τίτλους και νοήματα για όλους μας στο συγκρότημα. Αν το συγκρίνεις με τα άλλα κομμάτια του δίσκου είναι διαφορετικό, οπότε μάλλον γι’ αυτό το λόγο μας πήρε τον περισσότερο χρόνο να το ολοκληρώσουμε. Μέσα σε αυτό το διάστημα έγραψα τους τελικούς στίχους και για μένα ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα ότι το τραγούδι ολοκληρώθηκε. Μιλάει για το όταν τα φώτα σβήνουν και η φωτιά τρεμοσβήνει σε μια σχέση. Ποιανού ήταν το λάθος και γιατί είχε αυτή την κατάληξη;

Rockpages.gr: Τι συνέβη με τους Honeymoon Disease; Στα μάτια μου ήταν μια επιτυχημένη μπάντα που κέρδιζε κάλυψη από τον τύπο και αναγνώριση, είχε cool τραγούδια και την υποστήριζε η εταιρεία της. Τι ήταν αυτό που δεν πήγε καλά;

Jennifer Israelsson: Ένα συγκρότημα είναι ακριβώς όπως μια σχέση. Αν δεν θέλουν και οι δυο να βαδίσουν προς την ίδια κατεύθυνση, τότε δεν θα λειτουργήσει. Μπορεί να ακούγεται σαν κλισέ, αλλά είναι έτσι ακριβώς και αυτό ακριβώς συνέβη στους Honeymoon Disease.

Rockpages.gr: Το να είσαι κορίτσι σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως είναι το rock και το metal, έπεσες ποτέ θύμα ρατσιστικής, ή σεξιστικής συμπεριφοράς, διάκρισης λόγω φύλου, ή κάποιας άλλης μορφής κακομεταχείρισης;

Jennifer Israelsson: Ναι, διάκριση λόγω φύλου είναι και αυτή η ερώτηση, σωστά; Μια συμβουλή είναι να σε ενδιαφέρει η μουσική που γράφω αντί να με ρωτάς πως είναι να είμαι γυναίκα και να παίζω rock. Είναι πάρα πολύ απλό.

Rockpages.gr: Το να έχεις όμως ένας κορίτσι στο συγκρότημα, ή περισσότερα, μπορεί να φανεί σε κάποιον ή κάποιους ότι είναι ένας εύκολος τρόπος να τραβήξεις την προσοχή για ευνόητους και λάθος λόγους, ιδιαίτερα αν μιλάμε για μια κοντή φούστα, ένα στενό παντελόνι… κατάλαβες! Τι γνώμη έχεις για αυτό; Θα έλεγες ότι κάποιες μπάντες το κάνουν αυτό επίτηδες; Πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να το πει αυτό για τους Hot Breath;

Jennifer Israelsson: Πάντα πίστευα ότι αυτό που μετράει είναι η μουσική που γράφω και παίζω. Σπάνια σκέφτομαι το φύλο μου, αλλά τις περισσότερες φορές που το κάνω είναι όταν πρέπει να απαντήσω σε ερωτήσεις σαν κι αυτή. Με ενοχλεί αρκετά όταν είμαι σε ένα συγκρότημα και με ρωτάνε για το φύλο μου και πως αντιμετωπίζω αυτή την κατάσταση, αντί για τη μουσική και τους στίχους που γράφω. Το φύλο μου δεν έχει καμία σχέση, όπως και των υπολοίπων στους Hot Breath.

Rockpages.gr: To Gothenburg είναι σαν ένα καζάνι που βράζει για τα συγκροτήματα της rock και metal σκηνής και νομίζω πως το ίδιο ισχύει και για τη Σουηδία γενικότερα. Πως τόση και τόσο καλή μουσική βγαίνει από την χώρα σου;

Jennifer Israelsson: Νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ με τις συνθήκες που επικρατούν στη Σουηδία, ειδικά όταν μιλάμε για τις επιδοτήσεις που αφορούν στον πολιτισμό. Μας βοηθάνε πολύ σε διάφορες περιπτώσεις να βρούμε προβάδικα, από μικρές ηλικίες, να παίξουμε συναυλίες, να ηχογραφούμε και όλα αυτά συμβάλλουν σε αυτό. Όταν κοιτάω πίσω στα νιάτα μου, είμαι απίστευτα ευγνώμων που είχα την βοήθεια που μου προσέφεραν, γιατί ποιος ξέρει, αλλιώς μπορεί να μην είμαι εδώ που είμαι σήμερα.

Rockpages.gr: Το να παίζεις συναυλίες και φεστιβάλ με τους Hot Breath και σε άλλες μπάντες, είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τους ήρωές σου, συγκροτήματα, ή καλλιτέχνες που θαύμαζες; Πως ήταν; Τι περίμενες;

Jennifer Israelsson: Δυστυχώς, δεν είχαμε την ευκαιρία να περιοδεύσουμε με τους Hot Breath εξαιτίας της πανδημίας. Αλλά, σε προηγούμενες μπάντες, είχα γνωρίσει ανθρώπους που θαύμαζα.

Αλλά, είναι περίεργο γιατί παρόλο που γνώρισα μερικά από τα μεγαλύτερά μου είδωλα, δεν ένοιωσα έτσι. Τελικά, βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος για να κάνουμε το ίδιο πράγμα, να παίξουμε μουσική. Κι αυτό είναι κάτι που μας βρίσκει ενωμένους κι έτσι δραματοποιείται. Οπότε, όχι, δεν ήταν όπως το περίμενα.

Rockpages.gr: Η όλη rawk, garage, rock’n’roll αναβίωση μπορεί να οδηγήσει σε κάτι στάσιμο και στείρο. Ποιο είναι το δικό σας μυστικό για να διατηρήσετε την φρεσκάδα σας;

Jennifer Israelsson: Το να μην έχουμε κανόνες για το πώς θα πρέπει να ακούγεται η μουσική μας. Μάλλον, αυτό είναι που μας κάνει να συνεχίζουμε να είμαστε φρέσκοι και ενδιαφέροντες.

Νομίζω πως υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που θέλουν να κατηγοριοποιηθούν σαν κάτι συγκεκριμένο. Στους Hot Breath ήμασταν ξεκάθαροι από την αρχή ότι η μουσική μας θα μπορεί να ακουστεί παντού. Και στα hard rock φεστιβάλ και στο ραδιόφωνο.

Rockpages.gr: Αν είχες μια χρονομηχανή και μπορούσες να ταξιδέψεις στο παρελθόν, αλλά έπρεπε να επιλέξεις μεταξύ του Λονδίνου στα τέλη των ‘60s και το Detroit στις αρχές των ‘70s, ποιο θα διάλεγες και γιατί;

Jennifer Israelsson: Ω, αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση… παρόλο που λατρεύω τον πρώιμο Alice Cooper και τους Sonic Rendezvous θα επέλεγα Λονδίνο στα τέλη των ‘60s. Συγκροτήματα σαν τους Stones, Spencer Davis Group, Beatles τα έχω στην καρδιά μου. Ο χαρακτήρας που είχαν και η ειλικρίνεια στη μουσική τους είναι κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις με λόγια, αλλά από την άλλη νιώθεις πως μιλάει κατευθείαν μέσα στην ψυχή σου.