Οι Houston είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις με το ντεμπούτο τους album αφού δεν δίσταζαν να αποτίνουν φόρο τιμής στο melodic rock της δεκαετίας του 80 ενώ στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον ισορροπούσαν ανάμεσα στο East Coast AOR με το soundtrack ύφος ταινιών/σειρών όπως το “Cobra”, το “Miami Vice”, το “Over The Top”, το “Teen Wolf”, το “Karate Kid” κ.α. Με λίγα λόγια, οι Houston δεν έδειχναν καμία διάθεση να ανακαλύψουν τον τροχό της μουσικής…αντίθετα, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η μελωδία όπως αυτή εκφράστηκε άριστα στα απέθαντα 80ς.
Η συνέχεια με το δεύτερο album τους είναι ανάλογη και μάλιστα θα έλεγα ότι δεν παρουσιάζει την παραμικρή διαφοροποίηση σε σχέση με το ντεμπούτο. Αν θα έπρεπε να βρω, σώνει και καλά, μία ειδοποιό διαφορά αυτή θα ήταν μία ανεπαίσθητη κλίση αυτή τη φορά στο AOR παρά στο soundtrack στυλ. Επιπλέον, εκλείπει το στοιχείο της έκπληξης αφού πλέον γνωρίζουμε τι να περιμένουμε ενώ θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε ότι το “II” είναι ελαφρώς κατώτερο του προκάτοχου του. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν είναι καλό album…σε καμία περίπτωση! Απλώς, οι απαιτήσεις είναι αυξημένες και δικαιολογημένα περιμένουμε πολλά.
Όπως και να έχει, οι Houston δείχνουν ότι μπορούν να διατηρηθούν σε ένα υψηλό επίπεδο και σαφέστατα όλοι οι φίλοι του AOR θα τους στηρίξουν και στη δεύτερη προσπάθεια τους.
Highlight: Με τέτοιο στυλ θα ήθελα ένα καλύτερο εξώφυλλο…
