Humavoid Lidless

Αν μου έβαζε κάποιος να ακούσω τους Humavoid και μου έλεγε να μαντέψω από ποια χώρα είναι, την Φινλανδία θα την είχα πολύ χαμηλά στο μυαλό μου. Μπορεί και να μην την έλεγα καν. Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα ή έστω τα πιο γνωστά συγκροτήματα από τη χώρα των χιλίων λιμνών έχουν κάτι πολύ χαρακτηριστικό στη μουσική τους που το κουαρτέτο από το Espoo απέχει κατά πολύ από αυτό.

Δημιουργημένοι το 2013, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album ένα χρόνο μετά. Ακολούθησε ένα EP το 2015, μια σειρά από singles και ήρθε η στιγμή για το δεύτερο full-length με το οποίο αποσκοπούν (φαντάζομαι) να πάρουν μία καλή θέση στην σύγχρονη prog σκηνή. Οι ορέξεις τους φαίνονται από την αρχή, αφού ο δίσκος ξεκινάει επιθετικά και σε βάζει στο κλίμα του από τα πρώτα δευτερόλεπτα.

Η μουσική των Humavoid θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τους πατέρες του είδους Meshuggah αλλά και νεότερα συγκροτήματα όπως οι Jinjer. Μιλάμε δηλαδή για γρήγορα κομμάτια με πάρα πολλές εναλλαγές σε ρυθμό και διαθέσεις, πληθώρα από djent riffs και groovy σημεία, ογκώδες rhythm section καθώς και ποικιλία φωνητικών από τα δύο εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη του σχήματος.

Από τη μία ο κιθαρίστας Niko Kalliojärvi με τα death growls του και από την άλλη η Suvimarja Halmetoja με τα πιο σκισμένα ακραία δικά της αλλά και τα καθαρά τα οποία δεν χρησιμοποιεί και τόσο. Πέραν αυτού, συμβάλλει και με πλήκτρα και εκεί είναι ίσως το κάτι διαφορετικό που προσφέρουν οι Humavoid σε σχέση με άλλες μπάντες του είδους. Δεν παίρνω και όρκο φυσικά αφού ούτε ο μεγαλύτερος οπαδούς του είδους είμαι ούτε έχω ακούσει τόσες κυκλοφορίες για να έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Εκτός από δύο σύντομα ιντερλούδια λοιπόν, τα πλήκτρα της Halmetoja μπαίνουν σε διάσπαρτα σημεία ώστε να δώσουν μία παραπάνω νότα ποικιλίας στο ηχητικό χάος (με την καλή έννοια) της μπάντας. Ίσως κι εκεί να φαίνεται η μόνη ομοιότητα με τον φινλανδικό ήχο, αφού σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αυτή την χαρακτηριστική μελαγχολία. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και jazz επιρροές, όπως φαίνεται και από τη συμμετοχή του jazz πιανίστα Liro Rantala σε ένα κομμάτι.

Εν κατακλείδι, όσοι είστε οπαδοί του djent και σας αρέσουν οι παλαβοί ρυθμοί, το groove που βγάζει και ο ιδιαίτερος ήχος των αλλεπάλληλων riffs από μια οκτάχορδη κιθάρα, πιστεύω ότι θα το λατρέψετε. Το ότι άρεσε και σε εμένα που δεν τα πάω γενικά καλά με αυτό τον ήχο, μόνο υπέρ τους μπορώ να το μετρήσω.