«Κατάγομαι από οικογένεια παγανιστών και θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να κάνω βόλτες στο δάσος ολόγυμνη!» Όχι, δεν πρόκειται για κάποια πιπεράτη καινούρια έκδοση της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά για την τραγουδίστρια των Huntress, Jill Janous.
Η απόφοιτος του Julliard αφού πέρασε από τους underground metallers Professor, από τα decks διαφόρων μπαρ του LA και το all-star γυναικείο συγκρότημα διασκευών Chelsea Girls μαζί με τις Corey Parks (πρώην Nashville Pussy), Allison Robertson (Donnas) και Samantha Maloney (Hole), αλλά φυσικά και τις σελίδες του Αμερικάνικου Playboy σαν Playmate, πλέον προτάσσει τα στήθη της στους old school Huntress.
Σαν μουσική και ήχο δεν μπορώ να πω ότι ακούμε κάτι καινούριο, ή πρωτότυπο και ειλικρινά αν δεν υπήρχε η παρουσία της χαρισματικής Jill Janus δεν ξέρω κατά πόσο θα ασχολούμασταν με τους Huntress. Υπάρχουν κάποιες αξιόλογες συνθέσεις και μερικές καλές ιδέες, αλλά συνολικά το άλμπουμ δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ή κάτι περισσότερο από τις μπάντες που κατηγοριοποιούνται πλέον ως NWOTHM (New Wave Of Traditional Heavy Metal). Οι επιρροές από τα βασικά του metal, δηλαδή Sabbath, Maiden και Priest είναι εδώ, τα πιο thrash περάσματα επίσης είναι παρόντα και η αδάμαστη φωνή της Jill πρωταγωνιστεί. Αυτό όμως που πάντα κάνει τη διαφορά είναι οι συνθέσεις και εκεί είναι που υστερεί το γκρουπ στο πρώτο του άλμπουμ. Καλή η σατανική ατμόσφαιρα, οι τσιρίδες, τα φρενήρη σόλο, αλλά αμφιβάλω αν θα θυμάστε κάτι άλλο πέραν των φωτογραφιών της Janous μετά την ακρόαση του άλμπουμ…
