Νομίζω πως η φετινή χρονιά το χρειαζόταν ένα καινούριο album από τους Hypocrisy. Ο πολυπράγμων Peter Tägtgren πάντα έχει ενδιαφέροντα πράγματα να παρουσιάσει και αυτό φάνηκε από τα singles που βγήκαν σαν επίσημα videos και είχαν όλα στίχους των τραγουδιών, δείχνοντας το πόσο πολύ σημασία δίνει στο να ασχοληθεί ο κόσμος και με το στιχουργικό κομμάτι αφού τα τραγούδια που μιλάνε για εξωγήινους και επιστημονική φαντασία είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έχουν να κάνουν με κοινωνικά θέματα, ερμηνευμένα όμως από την ιδιαίτερη οπτική γωνία του Tägtgren.

Οχτώ χρόνια λοιπόν μετά το “End Of Disclosure” και αφού προηγήθηκε μια μεγάλη αδράνεια τόσο σε κυκλοφορίες όσο και σε συναυλίες, η επιστροφή της μπάντας είναι εκκωφαντική με ένα εξαιρετικό melodic death metal δίσκο. Κυμαίνεται ως επί το πλείστον σε mid-tempo μονοπάτια, δε λείπουν όπως και κάποιες αρκετά γρήγορες στιγμές. Γεμάτος από εθιστικά riffs και μελωδίες, το στιβαρό και ουσιαστικό drumming του κορυφαίου Horgh καθώς και τα φωνητικά του Tägtgren που κυμαίνονται από σκισμένα μέχρι κλασικά death growls, αναλόγως στο τι ταιριάζει σε κάθε στιγμή.

Αυτά που ξεχώρισα εύκολα είναι τα απίστευτα “Chemical Whore”, “Children Of The Gray” και “Gods Of The Underground”. Από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν γράψει εδώ και χρόνια, με αυτές τις χαρακτηριστικές για τη μπάντα μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό. Χωρίς να κάνουν κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, οι Hypocrisy φροντίζουν να γράψουν ποιοτική μουσική που συνεχίζει επάξια την σπουδαία δισκογραφία τους. Δεν είναι και τόσο εύκολο μετά από δώδεκα full-length albums.

Η παραγωγή που έγινε από (ποιον άλλον;) τον Tägtgren είναι άψογη και έχει καταφέρει να αποδώσει στο “Worship” έναν ήχο που ναι μεν είναι καθαρός αλλά όχι γυαλισμένος και μένει πιστός στην ιστορία του συγκροτήματος. Μπορεί λοιπόν οι οπαδοί των Hypocrisy να γκρινιάζουν για την πολυετή απουσία τους από τα μουσικά δρώμενα αλλά αν είναι να βγάζουν τέτοιες δουλειές, προσωπικά δε με πειράζει καθόλου. Μπήκε σφήνα στις κορυφές της χρονιάς με την πρώτη ακρόαση.