Το προσωνύμιο Στρατηγός θεωρώ ότι χρονολογείται πίσω στα 1987. Ήταν η ώρα της πρώτης μεγάλης απόφασης για έναν άνθρωπο που είχε ήδη αρχίσει να επηρεάζει τους τότε εκκολαπτόμενους μουσικούς του είδους αλλά και έμελλε να του ανήκει ένας εκ των θεμελίων λίθων της ιστορίας του metal.
Ήταν η ώρα που αμέσως σχεδόν μετά την κυκλοφορία του πέμπτου κατά σειρά διαμαντιού υπό τον τίτλο “Russian Roulette” των Accept, o Udo Dirkschneider, βλέποντας ότι το συγκρότημα έκλεινε το μάτι (αν όχι και τα δυο μάτια) στην Αμερική και στον γυαλισμένο ήχο εκείνης της εποχής, αποφάσιζε να αποχωρήσει από το σχήμα. Δεν τον αντιπροσώπευε οτιδήποτε άλλο από ότι είχε κάνει μέχρι τότε και το είχε κάνει άριστα! Σε χρόνο dt, σχημάτισε το προσωπικό του συγκρότημα με το όνομα U.D.O. και συνέχισε να κάνει αυτό που δεν ήθελαν να συνεχίσουν να κάνουν οι Accept. Το εξαιρετικό “Animal House” που προέκυψε σε σύγκριση με το επιεικώς μέτριο αν όχι κακό “Eat The Heat” που κυκλοφόρησαν δυο χρόνια αργότερα οι Accept με τον David Reece αντικαταστάτη του, ήταν η απόδειξη της αυθεντικότητας του…κοντού σε σχέση με τους πύργους στην άμμο που χτίζονταν από την άλλη πλευρά. Η μία πλευρά, αυτή του Udo, συνέχισε με άλλα τρία επίσης εξαιρετικά album αυτό που είχαν αφήσει στη μέση οι Accept, οι οποίοι ένα χρόνο μετά, έχοντας βγει εντελώς από τα νερά τους, οδηγήθηκαν σε διάλυση. Οξύμωρο; Ίσως…
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1992, φάνηκε πως το πάθημα είχε γίνει μάθημα για τους Accept και αποφασίστηκε η επανένωση τους με τον Udo και το “Objection Overruled” την επόμενη χρονιά, που ήταν πολύ κοντά σε επίπεδο με τα προηγούμενα album της μπάντας έφερε μια αποκατάσταση στα πράγματα. Το δις εξαμαρτείν όμως, ουκ ανδρός σοφού (ανδρών σοφών στην περίπτωση μας)… Οι Hoffmann και Baltes έδειξαν και πάλι τη διάθεση τους ν’ ακολουθήσουν τον Αμερικάνικο ήχο, αυτόν των Pantera αυτή τη φορά που τότε μεσουρανούσαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το “Death Row” απέτυχε, χωρίς να είναι και τόσο κακό. Δεν ήταν όμως Accept. To “Predator” που ακολούθησε ήταν καθαρά…διεκπεραιωτικού χαρακτήρα με αποτέλεσμα το συγκρότημα να οδηγηθεί για δεύτερη φορά σε διάλυση.
Ο Udo, επαναδραστηριοποιεί τους U.D.O., αυτή τη φορά ακολουθούμενος από τον Stefan Kaufmann στην κιθάρα αντί για τα τύμπανα. Το “Solid” ήταν απ’ ότι φάνηκε αυτό ακριβώς που ζητούσε ο κόσμος, τη συνέχεια δηλαδή της πορείας του Udo. Μια συνέχεια που είχε να παρουσιάσει πολύ καλές δουλειές με αποκορύφωμα το εκπληκτικό “Thunderball” το 2004. Παρά τα κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας που παρουσιάστηκαν, ο Udo συνέχισε με αξιοπρέπεια αυτό που πάντα ήξερε να κάνει έστω κι αν η ποιότητα έπεσε κάπως στη συνέχεια. Η επανασύνδεση με τους Accept για μια festival tour το 2005 έδειξε ξεκάθαρα ότι πλέον οι δυο πλευρές απλά δε μπορούσαν…
Όλα αυτά τα χρόνια, στις συναυλίες των U.D.O., το setlist μοιραζόταν κάπως με κομμάτια και από τις δύο μπάντες, φάνταζε δύσκολο το οτιδήποτε άλλο….
Δύσκολο; Ο Στρατηγός έδειξε κι εδώ σεβασμό μπρος τον κόσμο και φυσικά υποστήριξη στα τραγούδια που μεγάλωσαν εκατομμύρια κόσμο. Κάνοντας ένα διάλειμμα από τους U.D.O. όπου η κατάσταση έδειχνε κάπως κορεσμένη, δημιουργεί τους Dirkschneider και περιοδεύει για πάνω από δυο χρόνια παρουσιάζοντας αποκλειστικά τραγούδια από την εποχή του στους Accept, μια περιοδεία που αποδείχτηκε υπερεπιτυχημένη.
Η επάνοδος στο studio, έφερε το Steelfactory τη χρονιά που μας πέρασε, ένα album βγαλμένο από τις καλύτερες μέρες του Udo.
Το “Steelfactory” καθώς και τις καλύτερες στιγμές των U.D.O. και μόνο θα παρουσιάσει το συγκρότημα στην Αθήνα και το Piraeus 117 Academy στις 31 Μαρτίου. Η συνέπεια, η κληρονομιά, η τιμιότητα και φυσικά η μουσική ιδιοφυία του Στρατηγού, αρκούν για να γεμίσει το club. Είναι η ώρα του Στρατηγού!
Δημήτρης Καζαντζής
