Μπορεί να μην προκύπτει από πουθενά ακούγοντας χιτάκια όπως το «Undisclosed Desires» ή το «Panic Station», αλλά οι Muse είναι ένα συγκρότημα που αξίζει να παρακολουθεί κανείς για τη χαρισματική κιθάρα του υπερταλαντούχου Matt Bellamy, αν και ο ίδιος δείχνει κάποιες φορές να το ξεχνά. Πάμε λοιπόν να δούμε έξι στιγμές, όσες και οι ρημάδες οι χορδές, που το αποδεικνύουν.

  • Showbiz: Την εποχή που ακόμη σύσσωμος ο βρετανικός τύπος τους κατέτασσε στις κόπιες των Radiohead, οι Μuse έβγαλαν ένα πολύ συναισθηματικό μεν, διόλου συνεσταλμένο δε ντεμπούτο, με το title track να περιλαμβάνει όργια, πρώτα με το βασικό riff στο δίλεπτο και μετά με το κρεσέντο στο φινάλε, όπου ο lead ήχος μπλέκεται με τη φωνή του Bellamy, ένα κόλπο που θα επαναληφθεί πολλάκις στην καριέρα τους.
  • Citizen Erased: Πολλές οι επιλογές από το «Origin of Symmetry», το οποίο συμπλήρωσε πέρυσι είκοσι χρόνια και οι Muse αποφάσισαν να το τιμήσουν με επανηχογραφήσεις και remix των αρχικών συνθέσεων, που πράγματι προσφέρονται για πειραματισμό. Μια από αυτές είναι και το «Citizen Erased», ο ήχος του οποίου επηρέασε μέχρι και τον John Petrucci στο «Octavarium».
  • Stockholm Syndrome: Εξαιρετικό το πρώτο riff, σχεδόν thrash, όπως και η αντίθεση με το μελωδικό ρεφρέν, αλλά η πραγματική ηδονή έρχεται με τη mid-tempo παραλλαγή στο φινάλε. Ασυναγώνιστο, σε έναν ασυναγώνιστο δίσκο – statement της μουσικής ταυτότητας της μπάντας σε όλες τις εκφάνσεις της.
  • Assassin: Σε ένα album όπως το «Black Holes & Revelations» λογικό είναι οι μεγάλες εμπορικές επιτυχίες να είναι αυτές που επικρατούν στη συλλογική μνήμη, σας καλώ όμως να δώσετε άλλη μια ακρόαση στο «Assassin», το οποίο, όπως λέει ο τίτλος του, σκοτώνει. Και στα τύμπανα παρακαλώ, όχι μόνο κιθαριστικά.
  • Hysteria: Επιστροφή στο «Absolution» με ένα κλασικό κομμάτι του δίσκου που αποτελεί στάνταρ επιλογή στις συναυλίες των Muse, καθώς τα στάδια σείονται και μόνο στο άκουσμα της εναρκτήριας μπασογραμμής. Το outro πολλές φορές επεκτείνεται επ’ αόριστον, ενώ συχνά συνδυάζεται και με το «Back in Black» των ACDC.
  • Psycho: Και για να κλείσουμε με κάτι από την ύστερη περίοδο του συγκροτήματος, το «Psycho» είναι ένα καθαρά guitar driven κομμάτι, με ένα απλό αλλά αποτελεσματικό riff, που στήνει το έδαφος για να φτάσουμε στο ποιητικότατο «your ass belongs to me now» του λοχία Matt.

Ρωμανός Τερζής