Δυστυχώς η κατάρα των εμβληματικών τραγουδιστών του grunge έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τη μουσική αφού οι θάνατοι των Cobain, Staley, Weiland, Cornell άφησαν τεράστιο κενό πίσω τους. Είχε προηγηθεί ο πρόωρος θάνατος του χαρισματικού αλλά και απολύτως εξαρτημένου σε ναρκωτικές ουσίες Andrew Wood από τους Mother Love Bone. Φαντάζομαι ότι ο Eddie Vedder θα αισθάνεται σαν ο τελευταίος των Μοικανών αφού είναι αυτός που κρατάει ακόμη ψηλά τη σημαία του πάλαι ποτέ κραταιού Big 4 της σκηνής του Seattle.
Τα προβλήματα για τους Alice in Chains είχαν ξεκινήσει πολύ πριν το θάνατο του Staley, δηλαδή πολύ νωρίτερα από την άνοιξη του 2002. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το τελευταίο τους album είχε κυκλοφορήσει 7 χρόνια νωρίτερα και η μπάντα –αν και όχι επίσημα διαλυμένη- ήταν στον πάγο με τα μέλη της να ασχολούνται με λοιπά side projects. Δεν χρειάζεται καν να ξαναγράψουμε για τον αντίκτυπο των τριών πρώτων δίσκων (αλλά και των EPs) της δεκαετίας του 90. Γνωστά πράγματα αυτά.
Προσωπικά, αυτό που δεν περίμενα ποτέ ήταν μία τόσο θεαματική ανάκαμψη από τους Alice in Chains. Δεν περίμενα ποτέ ότι ο Cantrell θα έβαζα ξανά μπροστά τις μηχανές του οχήματος των Alice in Chains ή μάλλον για να το διατυπώσω καλύτερα δεν περίμενα ότι θα έκανε κάτι τέτοιο με τόσο μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Δεν πιστεύω ότι υπήρχε ούτε ένας εκεί έξω που περίμενε από τους Cantrell, Inez, Kinney να βγάλουν ένα σπουδαίο δίσκο (“Black Gives Way To Blue”), να συνεχίσουν με ένα άξιο διάδοχο (“The Devil Put Dinosaurs Here”) και να συνεχίσουν με αμείωτους ρυθμούς με το εκπληκτικό “Rainier Fog”. Τρία στα τρία δηλαδή. Και όλα αυτά με έναν πολύ καλό τραγουδιστή (William DuVall) ο οποίος δεν προσπάθησε ποτέ να…γίνει ένας κλώνος του Staley (αδύνατο) και έδεσε αμέσως με τις φωνητικές αρμονίες του Cantrell.
Σας προλαβαίνω…ναι, κανένα από τα τρία αυτά albums δεν έχει το ρηξικέλευθο χαρακτήρα ενός “Dirt” ή ενός “Facelift”. Κοιτάξτε όμως…υπάρχει μία ολόκληρη γενιά πιτσιρικάδων εκεί έξω που έμαθε τους Alice in Chains με τους τελευταίους δίσκους και δημιούργησε τις δικές τους παραστάσεις μέσα από το ηχητικό μωσαικό της παρέας του Cantrell. Διόλου αμελητέο αυτό. Και μπορεί εγώ να ανήκω στην προηγούμενη γενιά αλλά κομμάτια σαν τα “Check My Brain”, “Your Decision”, “Stone”, “Hollow”, “The One You Know”, “So Far Under” δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις καλύτερες στιγμές των 90ς.
Η ουσία είναι ότι οι Alice in Chains παραμένουν ζωντανοί και ευχαριστούμε τον Cantrell για την επιμονή και το ταλέντο του όλα αυτά τα χρόνια. Στις 24 Ιουνίου θα είμαστε στην Πλατεία Νερού να δούμε για πρώτη φορά ζωντανά στην Ελλάδα ένα από τα σημαντικότερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών. Μην χάσετε αυτή την ευκαιρία…ίσως είναι η πρώτη και τελευταία ευκαιρία να απολαύσουμε το θρυλικό αυτό συγκρότημα στη χώρα μας.
Σάκης Νίκας