Όταν έχεις μια καριέρα 55 χρόνων η οποία έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ευρύτερη pop & rock μουσική κουλτούρα, αναπόφευκτα θα έχεις τα πάνω και τα κάτω σου. Τις εμπορικές επιτυχίες και την καλλιτεχνική καταξίωση αλλά και την εισπρακτική αποτυχία ή την συνθετική αστοχία. Ποτέ όμως την απαξίωση. Το να τονίσουμε για νιοστή φορά το ειδικό βάρος και την προσφορά του Ian Gillan στη μουσική, μπορεί να είναι συχνά απαραίτητο για τις νεότερες γενιές αλλά ταυτόχρονα δεν έχει και μεγάλη σημασία στην εποχή της αστείρευτης (αν και συχνά αυθαίρετης) πληροφορίας του διαδικτύου.
Υπάρχει όμως μία χρονική περίοδος στην καριέρα του Gillan που συχνά παραβλέπεται αν και οι οπαδοί του όχι μόνο τη γουστάρουν αλλά πολλοί είναι εκείνοι που την αποθεώνουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την τρίτη αναγέννηση στην ένδοξη πορεία του Ian. Η πρώτη εντοπίζεται την περίοδο 1978-1981 με τους Gillan, η δεύτερη φυσικά το 1984-85 με το ανυπέρβλητο reunion album/tour για το “Perfect Strangers” και η τρίτη το 1990-1992 η οποία είναι και σαφέστατα η πιο παραγνωρισμένη. Για μένα προσωπικά, αν εξαιρεθεί το απόλυτο ζενίθ του Gillan από το “In Rock” ως το “Made in Japan”, αυτή η τριετία του Gillan στις αρχές της δεκαετίας του 90 αποτελεί ένα πραγματικό highlight στην πορεία του τραγουδιστή των Purple. Τι έκανε, λοιπόν, ο Gillan πριν από 30 χρόνια…;
Μετά την δεύτερη και τελευταία αποχώρηση του από τους Purple το 1989, ο Gillan άρχισε να δουλεύει πάνω στο πρώτο τυπικά solo album του. Έχοντας στο πλευρό του τον σπουδαίο κιθαρίστα Steve Morris, κυκλοφορεί το “Naked Thunder” το οποίο γίνεται αμέσως αποδεκτό από τη βάση των οπαδών του. Η περιοδεία που ακολούθησε αποτυπώθηκε οπτικοακουστικά και φανερώνει την αναγέννηση του Ian ο οποίος ξαναβρίσκει τα πατήματά του ύστερα από μία προβληματική περιοδεία με τους Purple αλλά και έναν περίεργο δίσκο με τον Glover.
Αυτό όμως που δεν περίμενε ακόμη και ο πιο αιδίοδοξος οπαδός του Gillan ήταν ο οδοστρωτήρας που λεγόταν “Toolbox” που είδε το φως της ημέρας το 1991. Μιλάμε για ένα φανταστικό δίσκο ο οποίος κονταροχτυπιέται στα ίσα με το “Mr. Universe” αναφορικά με το ποιο είναι το καλύτερο album στην εκτός Purple καριέρα του Gillan. Ένας απόλυτα κιθαριστικός δίσκος με τα ουρλιαχτά του Gillan να σε κολλάνε στον τοίχο…για τελευταία φορά! Προσωπικά, τα “Hang Me Out To Dry”, “Don’t Hold Me Back”, “Candy Horizon”, “Pictures of Hell” και το ομώνυμο κομμάτι είναι πραγματικά αψεγάδιαστες συνθέσεις.
Πέρα από αυτά, ο Gillan συμμετείχε στο Rock Aid Armenia –ένα all star project φιλανθρωπικού σκοπού- πάνω στην επαναηχογράφηση του “Smoke on the Water” ενώ βγήκε στην αγορά και μία μάλλον παράταιρη συλλογή με τίτλο “Cherkazoo and other stories” όπου ακούσαμε για πρώτη φορά κάποια τραγούδια του Gillan από την πρώτη πενταετία της δεκαετίας του 70. Από τις συμμετοχές που έκανε στα early 90s αυτή που ξεχωρίζει (με ευκολία) ήταν στο “Έτσι Μ’ Αρέσει” του Μιχάλη Ρακιντζή αφού και τα τρία τραγούδια που ερμηνεύει είναι φανταστικά με το “Get Away” να ξεχωρίζει…σαν single και σαν video-clip!
Επαναλαμβάνω ότι η συγκεκριμένη τριετία του Gillan μας έδωσε πολλά highlights…κάποια μάλιστα εκ των οποίων ήταν σαφώς ποιοτικότερα της μετά-Blackmore εποχής των Purple. Αξίζει πραγματικά να την ξανατσεκάρετε…
Σάκης Νίκας