Παίχτες σαν τον Chris Impellitteri δεν βγαίνουν κάθε μέρα ο κιθαρίστας από το Los Angeles εδώ και αρκετές δεκαετίες προσφέρει απλόχερα άλμπουμ στους οπαδούς του κλασσικού ήχου με κάποιες πιο power αναφορές εδώ και μερικά χρόνια. Από το εντυπωσιακό EP του πίσω στο 1987 δεν μπορώ να πω ότι έχει μια μέτρια, πόσο μάλλον κακή δουλειά να επιδείξει.
Φτάνουμε λοιπόν στο 2024 και στον δωδέκατο παρακαλώ δίσκο του, ο οποίος έρχεται με έξι χρόνια απόσταση από το “The Nature Of The Beast”. Μπορεί οι δουλειές του να μην έχουνε τεράστιες διαφορές ανάμεσα τους, για ένα διάστημα ήρθε πιο κοντά σε έναν πιο μοντέρνο ήχο αλλά ως εκεί, όμως οι απόσταση ανάμεσα στις κυκλοφορίες προφανώς δίνουν στον Chris τις απαραίτητες ανάσες έτσι ώστε να μην ακούγεται… μια από τα ίδια όπως ο αγαπημένος μου Pell για παράδειγμα.
Φυσικά χρόνια συνοδοιπόρος του είναι ο φοβερός και τρομερός Rob Rock ενώ εδώ συναντάμε στα τύμπανα την μηχανή που ακούει στο όνομα Paul Bostaph! Τι να λέμε τώρα. Το άλμπουμ είναι τόσο κουρδισμένο που θα μπορούσε να γίνει σημείο αναφοράς για μετρονόμους!
Το “War Machine” τα έχει όλα. Από κομμάτια στο… κόκκινο όπως το εναρκτήριο ομώνυμο ή το “Wrathchild” για παράδειγμα. Από την άλλη δεν λείπουν και πιο μελωδικές και εμπορικές στιγμές όπως το “Out Of My Kind”. Επαναλαμβάνω ότι ο Chris εδώ δεν ανακαλύπτει ξανά τον τροχό. Προσφέρει στον ακροατή του αυτό ακριβώς που θέλει να ακούσει. Κιθαριστικό metal με τρελό shredding και ένα γενικό ξεσάλωμα χωρίς όμως οι συνθέσεις να υστερούν. Με λίγα λόγια τα κομμάτια έχουν νόημα ύπαρξης και δεν είναι απλά το περιτύλιγμα για την στιγμή του solo.
Το “War Machine” θερίζει. Στα 43 του λεπτά είναι to the point και χωρίς υπερβολές. Αμερικάνικο metal όπως μας αρέσει. Αν και για μένα όλες του οι δουλειές είναι εξαιρετικές θα πω ότι το άλμπουμ είναι ένα κλικ πάνω από το τον προκάτοχο του. Επενδύουμε άφοβα.
