Δεν είναι ποτέ αργά να παραδέχεσαι τα λάθη σου! Όταν άκουσα το επώνυμο ντεμπούτο των Imperial State Electric, το καινούριο side project του Nikke Andersson, τραγουδιστή-κιθαρίστα των Hellacopters, απογοητεύτηκα τόσο, που δεν είχα τίποτα θετικό να γράψω για το άλμπουμ και ξέγραψα το συγκρότημα. Λάθος!
Γιατί, μάλλον κάπως έτσι πρέπει να αισθάνθηκε και ο ίδιος ο Andersson και η κατάσταση έχει αλλάξει προς το πολύ καλύτερο σε αυτό εδώ, το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος. Καταρχήν δεν είναι πια προσωπικό του project, αφού έχει βρει άλλους μουσικούς για τα υπόλοιπα όργανα, αλλά φυσικά δεν έχει χάσει το ρόλο του απόλυτου «αφεντικού» των Imperial State Electric. Σαν γνήσιο τέκνο και θεμέλιο λίθο κατά πολύ της «Μεγάλης του RAWK Σουηδικής Σχολής» εμμένει στις Αμερικάνικες rock’n’roll επιρροές του και στα α-λα-Ace Frehley κιθαριστικά solo δημιουργώντας ένα άλμπουμ αντάξιο του ονόματος του και του παρελθόντος του στους μεγάλους Hellacopters.
Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα για τι πράγμα μιλάμε, απλά να περιγράψουμε το άλμπουμ σαν μια συλλογή αλήτικου, garage,punk, ωμού rock’n’roll που πατάει από τους Stooges στον Tom Petty και από τους Ramones στους KISS, χωρίς πολλά πολλά, με μια αξιοθαύμαστη απλότητα και αμεσότητα.
Φυσικά, ευχή όλων είναι η επανασύνδεση των Hellacopters, αλλά αφού κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποτελεί πρόθεση κανενός, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, είναι ιδιαίτερα θετικό να ακούμε τον φυσικό ηγέτη του συγκροτήματος να κυκλοφορεί υλικό επιπέδου ώστε να κοιμόμαστε ήσυχοι με την εντύπωση ότι είναι σε καλή φόρμα και όταν οι περιστάσεις θα το επιτρέψουν θα ξαναβγάλει από το γκαράζ το αγαπημένο μας Σουηδικό RAWK συγκρότημα!
