Τέταρτο άλμπουμ για το ανερχόμενο αγγλικό γκρουπ που στο πρόσωπο του νεαρού κιθαρίστα Danny Dela Cruz βρίσκει την έμπνευση και την ώθηση που του έλειψε στα προηγούμενα δύο.
Τα βασικά μένουν όπως τα ξέρουμε. Ο Nathan James είναι ένα υπερόπλο, μια από τις καλύτερες φωνές στο χώρο αυτή τη στιγμή. Οι αναφορές στο βρετανικό blues rock είναι εδώ. Αυτό όμως που αλλάζει και ανεβάζει επίπεδο το άλμπουμ και μαζί και το συγκρότημα είναι η δουλειά στις κιθάρες. Είναι πιο heavy, πιο πιασάρικες, πιο κοφτές, πιο έξυπνες. Η καταγωγή τους θυμίζει early 80s, Dio, Def Leppard, Scorpions… Και εκεί έγκειται η μέγιστη ειρωνεία αφού ο Danny Dela Cruz ήταν αγέννητος τότε, κι όμως οι επιρροές και τα ερεθίσματα του εντοπίζονται κάπου εκεί – ευτυχώς! Τα riffs που έχουν γράψει και εξαπολύουν με τον έτερο εξάχορδο Dan Stevens είναι ογκώδη, δυνατά και κάπου κάπου ξεφεύγουν κάπως από την μέχρι σήμερα παραδοσιακή βρετανική blues/hard rock συνταγή των Inglorious.
Επίσης, οι ενορχηστρώσεις είναι πιο τολμηρές και πιο μοντέρνες δείχνοντας ένα καινούριο πρόσωπο στην ταυτότητα του συγκροτήματος – δεν με χάλασε που το “God Of War” φέρνει αμέσως στο μυαλό το “Give In To Me” του Michael Jackson. Οι Inglorious έχουν ανανεωθεί, ούτως ή άλλως πλην του James μόνο ο ντράμερ Phil Beaver έχει παραμείνει από την αρχή, εμπλουτίζοντας την ταμπέλα “αναβιωτές” με αξιοζήλευτη φρεσκάδα.
Κομματάρες : “My Misery”, “Messiah”, “Cruel Intentions”
