Και το σερί συνεχίζεται! Τρία χρόνια μετά το τρομερό “Winter’s Gate” (ένα άλμπουμ ιδιαίτερο αφού ρίσκαραν να γράψουν ένα ενιαίο 40λεπτο κομμάτι που τελικά λατρέψαμε όλοι) οι τόσο τίμιοι Φινλανδοί επιστρέφουν με νέο άλμπουμ, αυτή τη φορά κανονικής ροής ξεπερνώντας έτσι και το σκόπελο του να μας βάλουν στη διαδικασία μιας (ανούσιας ούτως ή άλλως) σύγκρισης με το προηγούμενο.
Ότι αγαπήσαμε σε αυτούς είναι εδώ, το άλμπουμ βρίθει από πιασάρικους ρυθμούς με αλλαγές ταχύτητας, έχει μπόλικη μελωδία, έχει δυνατά ρεφρέν και το συνδυασμό καθαρών και brutal φωνητικών. Νομίζω είναι ξεκάθαρο πώς έχουν πλέον τον αέρα μεγάλης melodeath μπάντας και η σύνθεση καλών κομματιών τους βγαίνει εύκολα ενώ, η προσθήκη του Jani Liimantainen (ex Sonata Arctica) δίνει τον έξτρα μελωδικό τόνο, όχι ότι είναι ξεκάθαρο (αν δεν το γνωρίζεις ήδη) ότι παίζουν με τρεις κιθάρες πλέον.
Ο δίσκος δεν κουράζει παρόλο που, ένα-δυο κομμάτια θα μπορούσαν να λείπουν ή να ήταν ελαφρά μικρότερα σε διάρκεια, αλλά γενικά υπάρχει ποικιλία (στο ύφος τους πάντα, δε μιλάω για περίεργες prog καταστάσεις) που βοηθάει στη ροή αφού εδώ θα βρούμε από τη μία γρήγορα κομμάτια (όπως τα “Neverlast” και “The Offering”) αλλά και κάποια αργά (όπως το υπέροχο “And Bells They Toll”) ή mid tempo (όπως το μελαγχολικό επικό ομώνυμο για το οποίο γύρισαν και βίντεο). Η αλήθεια είναι πως σε σημεία ένιωθα πως γενικά κινήθηκαν σε πιο safe μονοπάτια (αν και το “Pale Morning Star” είναι αρκετό αφού έχει ένα σκασμό από riff και ρυθμούς) αλλά στο τέλος της ακρόασης και αφού τελειώσει το 7λεπτο instrumental “Karelia 2049” το πρόσημο είναι θετικό.
