Σάββατο βράδυ στο Γκάζι με τον κόσμο να έχει βγει στα γύρω μαγαζιά και εμείς να κατευθυνόμαστε στο Temple για να δούμε τους Iron Beast ή αλλιώς την καλύτερη tribute band στους Iron Maiden. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζουμε φτάνοντας στο Temple είναι η τεράστια ουρά που έχει δημιουργηθεί μιας και το show ήταν sold out. Ωστόσο, όλοι μπήκαμε στην ώρα μας και το πρόγραμμά τηρήθηκε με στρατιωτική ακρίβεια. Ανεβήκαμε στον εξώστη και στις 20:35 ακριβώς (όπως είχε ανακοινωθεί άλλωστε και νωρίτερα στα social media) δόθηκε το σύνθημα με τις πρώτες νότες του “Doctor Doctor” να ξεπηδούν από τα ηχεία και τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά. Η συνέχεια μάλλον γνωστή και αναμενόμενη…ομιλία Τσώρτσιλ, το σχετικό βίντεο από τον προτζέκτορα και…“Aces High” μέσα σε γενικό πανζουρλισμό.
Είναι ολοφάνερο ότι τα παιδιά βρίσκονται (ξανά) σε δαιμονιώδη φόρμα και η προσθήκη του Johnny Morris στη μπάντα έχει δώσει απίστευτη ώθηση αλλά και τον…αέρα Adrian Smith που έλειπε από το συγκρότημα. Τα εντυπωσιακά σκηνικά με το backdrop του “Powerslave” που τιμήθηκε δεόντως για την 40η επέτειο του, τα stands από τη “Legacy of the Beast Tour” αριστερά και δεξιά της σκηνής αλλά και οι εναλλασσόμενες εικόνες στο video wall δημιουργούσαν μία φανταστική ατμόσφαιρα ενώ η παρουσία του…Eddie σαν μούμια, δολοφόνο και δεν ξέρω τι άλλο έδινε έξτρα πόντους στο show. Διάολε, ακόμη και έναν τεράστιο φουσκωτό δεινόσαυρο παρουσίασαν στο “Quest For Fire” αλλά και ένα ακόμη μεγαλύτερο Eddie φούσκωσαν στο “Iron Maiden” και παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος της συναυλίας.
Όλα αυτά όμως δεν θα σήμαιναν τίποτα χωρίς τη μπάντα αυτή καθαυτή. Αψεγάδιαστη, απίστευτα προβαρισμένη σε κάθε λεπτομέρεια και με το κάθε μέλος να έχει μελετήσει τα πάντα που αφορούν τη σκηνική παρουσία των…πραγματικών Iron Maiden. Όπως καταλαβαίνετε, σε ένα show διάρκειας 200 (!) λεπτών αποτελούμενο από 32 (!) κομμάτια, τα highlights ήταν πάρα πολλά. Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω τις απίστευτες εκδηλώσεις του κόσμου στο “Fear of the Dark” και το “Be Quick or Be Dead”, τη συγκλονιστική εκτέλεση του “Rime of the Ancient Mariner” και “Stranger in a Strange Land”, το χαμό στα “Déjà vu” και “The Clansman” αλλά και την αφιέρωση στον Paul Di’Anno στο “Killers”.
Πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά γιατί έχουν ρίξει άπειρες ώρες πρόβας, χρήμα για τα σκηνικά και έναν κόπο που πρέπει να ανταμείβεται σε κάθε τους εμφάνιση από την προσέλευση και στήριξη του κόσμου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η εμφάνιση στο Temple ανέβασε τον πήχη όχι για τις υπόλοιπες tribute μπάντες των Maiden αλλά για όλες τις υπόλοιπες tribute μπάντες γενικότερα.
ΥΓ: Αφού δεν άκουσα ούτε και από τους Iron Beast κάποιο τραγούδι από το “No Prayer…” δεν έχω καμία ελπίδα. Αστειεύομαι…μπορεί και όχι!
Σάκης Νίκας
