Η κυκλοφορία ενός άλμπουμ από τους Iron Maiden ήταν, είναι και θα είναι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, όχι μόνο για τους οπαδούς του συγκροτήματος, αλλά ούτε μόνο και για τους ροκάδες – μεταλάδες.
Από την αναπάντεχη και αιφνιδιαστική ανακοίνωση της κυκλοφορίας, τα πρώτα δείγματα που ανέβαιναν στο ίντερνετ μέχρι την πολυπόθητη στιγμή που το άλμπουμ φτάνει στα χέρια του ακροατή, η αναμονή ήταν δύσκολη και επίπονη
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις εντυπώσεις των συντακτών του Rockpages.gr
Για μένα όλοι οι δίσκοι των Maiden από το 2000 και μετά τα βάζουν με το “Brave New World”. Στην περίπτωση του “Senjutsu”, μπορεί να μην έχουμε νικητή, αλλά έχουμε σίγουρα έναν άξιο «αντίπαλο».
Τι κι αν τα περισσότερα κομμάτια έχουν μεγάλες διάρκειες και το τέμπο είναι μέτριο; Οι Maiden «ζωγραφίζουν» συνθετικά, δημιουργούν μια μαγική ατμόσφαιρα στο κάθε κομμάτι, προσθέτουν κάποιες “Somewhere In Time” και “Seveth Son” πινελιές με τα πλήκτρα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο από τα πρόσφατα άλμπουμ, δημιουργώντας έναν συνεκτικό δεσμό με το ένδοξο παρελθόν τους.
Δεν θα πρωτοτυπήσω, θα πω κι εγώ ότι τα δυο τελευταία ,“The Parchment” και “Hell On Earth”, είναι τα καλύτερα, τα οποία μάλιστα έχοντας ακούσει ολόκληρο το άλμπουμ και καταλήγοντας σε αυτά σου προκαλούν δέος. Από την άλλη το ομώνυμο δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Γενικά, όπως ισχύει και με κάθε άλμπουμ που η διάρκεια ξεπερνάει τα 9 και τα 10 λεπτά, το “Senjutsu” χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να συνειδητοποιήσεις τη δουλειά που έχει γίνει στις ενορχηστρώσεις και τις μελωδίες για νοιώσεις το αναμφισβήτητο μεγαλείο του.
Φθορές, υπάρχουν και θα υπάρξουν, αλλά σε μια πορεία 40 και πλέον χρόνων δεν μπορεί να είναι όλα όπως παλιά και δεν πρέπει να είναι.
Γιάννης Δόλας
Η μάλλον σύντομη ανακοίνωση της νέας κυκλοφορίας της Σιδηράς Παρθένου σίγουρα δεν άφησε περιθώρια προετοιμασίας από την πλευρά μας όπως παλαιότερα. Κι αυτό νομίζω ότι βοηθάει να έχουμε μια πιο αντικειμενική κρίση για το Senjutsu. Αν και το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο δε με βοήθησε και πολύ, αυτό που αποκόμισα μου άρεσε. Έχουμε ένα τυπικό Maiden album με εξαιρετικές αλλά και κάποιες μέτριες στιγμές. Τα “Stratego” και “Writing On The Wall” μας βάζουν στο κλίμα ενός πολύ καλού και μάλλον mid-tempo συνόλου το οποίο κλείνει με το εκπληκτικό, επικό “Hell On Earth”. Βέβαια αν το “The Time Machine” όπως και ένα μέρος του “The Parchment” απουσίαζαν, δε θα μ’ ενοχλούσε καθόλου.
Δημήτρης Καζαντζής
Μέσα στη γενική μαυρίλα των τελευταίων δύο περίπου ετών, η κυκλοφορία της νέας δουλειάς των Maiden φάνταζε σαν όαση σε μία φαινομενικά ατέρμονη έρημο και το μόνο που απέμενε ήταν οι αυξημένες εκ των πραγμάτων προσδοκίες των οπαδών να δικαιώνονταν. Προσωπικά, δεν βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα αφού το “Senjutsu” είναι ένα album που θέλει πολλές ακροάσεις για να το αφομοιώσεις. Πιστέψτε με, όμως, αν το κάνεις θα δικαιωθείς σε υπερθετικό βαθμό. Επικό, σκοτεινό, progressive με μία πολεμική θεματολογία και φανταστικές συνθέσεις στο ύφος της μετά-Brave New World εποχής δημιουργούν μία απίστευτη ατμόσφαιρα αφού όλες οι συνθέσεις -παρά τη μεγάλη τους, ως επί το πλείστον, διάρκεια- είναι πραγματικά ουσιαστικές.
“Hell On Earth”, “Stratego”, “Lost in a Lost World”, “Death of the Celts” και “Darkest Hour” είναι τα προσωπικά αγαπημένα σε ένα δίσκο που στα δικά μου αυτιά είναι ένας μακρινός συγγενής του “The X-Factor”. Up The Irons…Forever!
Σάκης Νίκας
Ένας από τους λόγους που θεωρώ πως το «Senjutsu» είναι ένα από τα καλύτερα albums της post-reunion εποχής των Maiden είναι η αρμονική συνύπαρξη της πιο άμεσης πλευράς τους, όπως εκπροσωπείται από το ντουέτο Smith-Dickinson, με τα έπη του Steve Harris. Όσον αφορά στα τελευταία, στα έπη, ξέρω, διαβάζω, πως κάποιοι έχουν κουραστεί. Μελωδική εισαγωγική με πλήκτρα, galloping riff, αφήγηση – σεντόνι, ατελείωτα «ωω-ωω» και πάλι απ’ την αρχή. Προβλέψιμο. Για τους στίχους δύο επιλογές, ή υποσχόμενος πλωτάρχης ή ώριμος ναύαρχος. Ε λοιπόν, έτσι τελειώνει ο δίσκος, όχι με ένα, όχι με δύο, αλλά με τρία τέτοια κομμάτια, υπογεγραμμένα από τον Harris. Και μαντέψτε: Είναι και τα τρία εξαιρετικά (αγαπημένο το «Parchment»). Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω. Σκεφτείτε το λίγο διαφορετικά, είναι σαν να τσαντίζεσαι με τον Michael Jordan επειδή έκανε συχνά fadeaway. Αφού ευστοχούσε σχεδόν πάντα, τι να κάνουμε;
Ρωμανός Τερζής
