Στο ξενοδοχείο που διαμένει η… αποστολή των Burning Starr επικρατεί ταραχή και πανικός για το αν θα προλάβουμε να κάνουμε τις συνεντεύξεις με τον Jack Starr και τον Todd Michael Hall, αφού αφενός υπάρχει η πολυτέλεια της κάμερας, αλλά και η πίεση του sound check για τη συναυλία στο An. O Jack εμφανίζεται απίστευτα χαλαρός και ήρεμος με μια μπύρα στο χέρι και μας λέει ότι θα επιστρέψει μετά το soundcheck για να τα πούμε. Και πραγματικά η συζήτηση αποδεικνύεται χείμαρρος όπου δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο. Μιλάει για το επόμενο άλμπουμ του, το συγκρότημά του, τους Virgin Steele, μέχρι και τον Ritchie Blackmore… Απολαύστε τον – δείτε και το σχετικό βίντεο! Συνέντευξη: Σάκης Νίκας Κάμερα: Γιάννης Δόλας Μοντάζ/Post Production: OpenFieldTeam
Jack Starr: Είναι υπέροχο συναίσθημα γιατί συναντάω κιόλας πολλούς οπαδούς μου όπως για παράδειγμα λίγα λεπτά πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη έρχεται ένας και μου λέει: “Jack, με θυμάσαι…;” και πράγματι τον θυμόμουν από κάτι posts που έκανε στο YouTube κάτω από τα videos των Burning Starr…και αυτό ήταν πριν από 8 χρόνια. Συναντάω πολύ κόσμο και θα πρέπει να σου πω ότι θεωρώ τους οπαδούς μου, φίλους μου…είμαστε ουσιαστικά metal brothers.
Rockpages.gr: Το “Defiance” και το “Land of the Dead” αποθεώθηκαν από τον μουσικό τύπο αλλά και από τους metal fans. Είναι για σένα μία δεύτερη παραγωγική περίοδος μετά τα πετυχημένα 80ς;
Jack Starr: Ναι! Ήθελα να επιστρέψω στον ήχο του “No Turning Back”, του “Blaze of Glory” και του “Out of the Darkness”. Συνειδητοποίησα ότι δεν θα γίνω ποτέ σαν τους Motley Crue και δεν θα πουλήσω ποτέ 10 εκατομμύρια δίσκους. Έτσι, παίζω τη μουσική που μου αρέσει και πιστεύω με όλη μου την καρδιά σε αυτή. Για μένα αυτή η μουσική είναι το Epic Metal.
Rockpages.gr: Επίσης, ετοιμάζεις τη νέα σου δισκογραφική δουλειά που αν έπρεπε να μαντέψουμε θα υποθέταμε ότι θα είναι στο ίδιο ύφος με το “Land of the Dead”. Τι έχεις να μας πεις για το νέο δίσκο;
Jack Starr: To νέο album…κάνω μία πρόβλεψη…θα είναι ο καλύτερος δίσκος που έχω κάνει ποτέ στην καριέρα μου. Θα είναι επικό, heavy, πολύ μελωδικό και στην περίπτωση που δεν ξανακάνω ποτέ κάποιο δίσκο μετά από αυτό, δεν θα έχω κανένα απολύτως πρόβλημα αφού θα είναι το δικό μου “Heaven and Hell”, το δικό μου “Stairway To Heaven”…θα είναι ό,τι ήθελα να κάνω εδώ και πολλά χρόνια.
Rockpages.gr: Αυτή είναι μεγάλη δήλωση. Έχεις γράψει νέο υλικό για τον επερχόμενο δίσκο σου;
Jack Starr: Ένα τραγούδι ονομάζεται “We Are One” και αναφέρεται στο heavy metal και στον αδελφικό δεσμό που υπάρχει μεταξύ των οπαδών που γουστάρουν αυτή τη μουσική. Είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι που σε κάνει να σηκώσεις τις γροθιές σου στον αέρα, να φωνάξεις και να αισθανθείς το πνέυμα του heavy metal!
Rockpages.gr: Οι περισσότεροι δίσκοι σου έχουν επανεκδοθεί συμπεριλαμβνομένου του αγαπημένου μου “Out of the Darkness”. Ήταν μία σημαντική χρονική στιγμή για σένα καθώς έκανες το πρώτο σου βήμα μετά τους Virgin Steele. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή και ειδικότερα τι θυμάσαι από τον μακαρίτη Rhett Forrester;
Jack Starr: O Rhett ήταν απίστευτο άτομο. Δεν ξέρω αν έχεις δει την ταινία “Almost Famous”…σε αυτή την ταινία υπάρχει ένας χαρακτήρας στον οποίο αναφέρονται σαν ξανθό Θεό. Ίσως υπονοούν τον Robert Plant, τον Roger Daltrey ή τον Rhett Forrester. O Rhett ζούσε τη ζωή στο έπακρο. Έμπαινε σε ένα δωμάτιο και όλα σταματούσαν. Όπου ήταν ο Rhett γύρω του υπήρχαν συνέχεια όμορφες γυναίκες οι οποίες απλά ήθελαν να είναι κοντά του! Ένα καλοκαίρι τον φιλοξενούσα στο σπίτι μου και έγινε πανικός…νόμιζα ότι ήξερα κάτι από το να είσαι rock n’ roll μουσικός αλλά ο Rhett μου έμαθε ακόμη περισσότερα. Ήταν σαν τον Elvis Presley…ξέρω ότι ακούγεται τρελό αλλά ο Rhett ήταν από το Νότο και ο Elvis ήταν από το Memphis. O Rhett τραγουδούσε σαν τον Elvis και είχε την ίδια επιρροή πάνω στους ανθρώπους…όχι μόνο στις γυναίκες αλλά σε όλους. Μία μέρα πήγαμε σε ένα club και του λέω “Rhett, έχουμε ηχογράφηση αύριο στις 10 το πρωί”. Με κοιτάζει και μου λέει: “Jack, μην ανησυχείς…αύριο όλα θα γίνουν με την πρώτη εκτέλεση. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τα χρήματα αφού όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι”. Του λέω: “Είσαι σίγουρος;” και πράγματι ήταν. Δύο ώρες μετά έγραφε σε μία χαρτοπετσέτα τους στίχους για το “Concrete Warrior”. Πηγαίνω στη συνέχεια και τον ρωτάω: “Τι θα γίνει με τους στίχους για το “False Messiah;” H απάντηση του Rhett ήταν: “Θα αυτοσχεδιάσω εκείνη την ώρα και θα τραγουδήσω τους πρώτους στίχους που θα μου έρθουν στο μυαλό”! Την επόμενη μέρα και ύστερα από μία μεγάλη νύχτα στο club…γυρίσαμε 4 η ώρα το πρωί έχοντας πιει άπειρη ποσότητα αλκοόλ, σηκώθηκε ο Rhett στις 9:00 και μου λέει…“φύγαμε για το studio. Είμαι έτοιμος.”. Όταν φτάσαμε στο studio τον ρωτάει ο μηχανικός εάν θέλει να ζεσταθεί ή να κάνει μερικές πρόβες αλλά ο Rhett το μόνο που του είπε ήταν να ανοίξει το μηχάνημα και να πατήσει το κουμπί για την ηχογράφηση. Τραγουδάει μία φορά το “Concrete Warrior”, γυρίζει και μας λέει: “Είναι τέλειο…πάμε στο επόμενο”! Για το “False Messiah” φέραμε μία εκκλησιαστική χορωδία και ήταν λίγο περίεργο το θέαμα να βλέπεις heavy metal, μακρυμάλληδες μουσικούς με μία εκκλησιαστική χορωδία. Όμως ο Rhett πλησίασε μία εύσωμη, μαύρη γυναίκα και της είπε: “Μη φοβάσαι…θα δημιουργήσουμε σήμερα όμορφη μουσική”! Αυτός ήταν ο Rhett…
Rockpages.gr: Στο δίσκο συμμετείχε και ο πρώην drummer των Rainbow, Gary Driscoll. Δεδομένου του ότι είσαι μεγάλος οπαδός των Rainbow, θυμάσαι να τον ρωτάς να σου λέει ιστορίες από τον Ritchie Blackmore και τους Rainbow;
Jack Starr: Ναι…μου είπε μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες. Μία από αυτές είχαν να κάνουν με μία ηχογράφηση που έκαναν στη Γαλλία και ο Ritchie ένιωσε ότι το studio έβγαζε αρνητική ενέργεια…κάτι διαβολικό…την επόμενη μέρα ήρθε στο studio με έναν σταυρό και ζήτησε να τον κρεμάσουν στον τοίχο. Ήταν πολύ προληπτικός. Αργότερα συνάντησα πολλές φορές τον Ritchie γιατί μέναμε στην ίδια πόλη και ήταν λίγο…περίεργα.
Rockpages.gr: Πως ήταν ο Ritchie σαν άτομο;
Jack Starr: Θα είμαι ειλικρινής…λατρεύω τον τρόπο που παίζει κιθάρα ο Ritchie…απίστευτος κιθαρίστας. Αλλά σαν άτομο δεν είναι καθόλου εντάξει…δεν θα σου πω ψέματα…σε όλη μου τη ζωή δεν έχω συναντήσει κανέναν τόσο…ΟΚ, κάτσε να σου πω μία ιστορία: ήταν μία κοπέλα στην Αμερική που έγραφε στο Hit Parader και έρχεται να μου πει αν θέλει να γνωρίσω τον Ritchie ο οποίος καθόταν λίγο πιο πέρα στο bar. Της είπα ότι φυσικά θα ήθελα να τον γνωρίσω αφού είμαι fan του στυλ του. Πηγαίνουμε, λοιπόν, και συστήνομαι. Ο Ritchie με κοιτάει για ένα δευτερόλεπτο, σηκώνει το κεφάλι χωρίς να πει τίποτα και φεύγει! Σε όλη μου τη ζωή ο Ritchie είναι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν δέχτηκε καν να με χαιρετήσει. Τρελή ιστορία αλλά ίσως τώρα έχει αλλάξει…ίσως έχει γίνει καλύτερος χαρακτήρας.
Rockpages.gr: Πολλοί οπαδοί σου είχαν εκπλαγεί όταν είδαν να συνεργάζεσαι ξανά με τον David DeFeis στο “No Turning Back” μιας και βρισκόσασταν σε δικαστική διαμάχη για το όνομα των Virgin Steele. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Jack Starr: Στην πραγματικότητα η δικαστική διαμάχη είχε ξεκινήσει πρινα πό 2 ½ χρόνια…κοίτα, μένουμε στο Long Island που δεν θα πρέπει να κατοικούν πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι. Βλέπαμε λοιπόν ο ένας τον άλλον…και εγώ έβλεπα τον David με το νέο του κιθαρίστα τον Eddie (Pursino) και εκείνος ερχόταν και έβλεπε τους Burning Starr. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να είμαστε ανταγωνιστικοί. Όταν ετοίμαζα το “No Turning Back” αμέσως σκέφτηκα ότι ο David θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στο δίσκο αφού έχει υπέροχες ιδέες για το epic metal και φυσικά παίζει τέλεια πλήκτρα. Ο David δέχτηκε την πρόταση να συμμετέχει στο album και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.
Rockpages.gr: Υπήρξε καθόλου σκέψη για το να ξαναγυρίσεις στους Virgin Steele το 1986;
Jack Starr: Όταν έφυγα από τους Virgin Steele υπήρχε ένα δυσάρεστο συναίσθημα, μία πικρία. Δεν ήταν ένα συναινετικό διαζύγιο. Υπήρχε η δικαστική διαμάχη και στο μεσοδιάστημα ο David βρήκε ένα νέο manager από τον Καναδά με τον οποίο θυμάμαι είχα έρθει πριν από χρόνια σε επαφή μαζί του για να μανατζάρει τους Virgin Steele. Ήταν ο manager των Καναδών Saga. Του έστειλα κάποια τραγούδια μας και μου απάντησε ότι του άρεσαν πολύ και ότι ακόμη και η γυναίκα του τα άκουγε συνέχεια. Μετά από έξι μήνες, άρχισα να διαφωνώ με τον David σχετικά με την κατεύθυνση που θα πάρουν οι Virgin Steele…ο David ήθελε περισσότερα πλήκτρα και εγώ ήθελα η μπάντα να είναι πιο σκληρή, πιο κιθαριστική…κάτι σαν Iron Maiden, Deep Purple, Led Zeppelin…έτσι υπήρχαν συνέχεια προστριβές. Επιπλέον, στυλιστικά, ο David βλέπει τη μουσική με τελείως διαφορετικό μάτι σε σχέση με μένα. Ο David έχει σπουδάσει θεωρία της μουσικής εγώ από την άλλη είμαι αυτοδίδακτος και προέρχομαι από μία σχολή μουσικών, όπως ο Jimmy Page, o Gary Moore, o Jimi Hendrix, o Jeff Beck, o Ritchie Blackmore κτλ. που δεν μπορούν να διοαβάσουν μία παρτιτούρα. Θα ήταν μαγικό αν θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε περισσότερο με τον David γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι όλοι οι σπουδαίοι δίσκοι προέρχονται από μουσικούς που βρίσκονται στην ίδια μπάντα αλλά είναι διαφορετικοί χαρακτήρες. Όπως π.χ. στους Zeppelin…είχες έναν τραγουδιστή που γούσταρε τη folk μουσική, τα Κέλτικα και τα blues…ένας μπασίστας που γούσταρε την κλασική μουσική και ο drummer γούσταρε τη Motown. Όλοι μαζί δημιούργησαν όμως κάτι μαγικό. Το ίδιο συνέβη και με τους The Who. Το φανταστικό με τους Virgin Steele στα 2 ½ albums που έκανα μαζί τους, γιατί ηχογράφησα και ένα EP εκτός από τα 2 κανονικά albums, ήταν ότι δημιουργήσαμε κάτι τέλειο βασιζόμενοι στη διαφορετικότητα μας.
Rockpages.gr: Το 1997 ξανασυνεργάστηκες με τον David DeFeis πάνω σε 4 κομμάτια που έμειναν γνωστά σαν τα Sacred Demos. Παρόλα αυτά δεν προέκυψε τίποτα από αυτή τη δουλειά αν και υπήρχαν σπουδαία κομμάτια εκεί σαν το “Reign of Fire” και το “Hellfire Woman”. Πως και δεν προχώρησε το όλο project;
Jack Starr: Είναι πολύ κρίμα αφού τα “Sacred Demos” ήταν εξαιρετικά. Έμεινα πολύ ικανοποιημένος με τον τρόπο που έπαιξα σε αυτά τα τραγούδια, ο David τραγούδησε τέλεια και θα μπορούσε να βγει κάτι καλό από αυτά. Νομίζω ότι ο David θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο και αυτό δεν είναι κακό…υπάρχουν μπάντες, σαν τους Manowar, που ένα άτομο παίρνει τις αποφάσεις και θέλει να δει υλοποιημένο το όραμά του. Το πρόβλημα εδώ…και είναι, πράγματι, πρόβλημα, είναι ότι και εγώ έχω ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για τη μουσική μου και θέλω τα πράγματα να γίνονται με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Πιστεύω, πάντως, ότι όσο οι άνθρωποι ωριμάζουν τόσο συνειδητοποιούν ότι πρέπει να υπάρξει ένας συμβιβασμός.
Rockpages.gr: Είσαι διατεθειμένος να συμβιβαστείς;
Jack Starr: Είμαι…δεν ξέρω αν ο David έχει φτάσει στο ίδιο σημείο ή αν θα φτάσει ποτέ. Ακόμη και αν δεν συμβιβαστεί ποτέ, πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί αυτό που κάνει το κάνει τέλεια και του εύχομαι ό,τι καλύτερο. Άλλωστε, θεωρώ ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από τη μουσική που παίζω εγώ και ο David αφού δεν παίζουν και τόσοι πολλοί αυτού του είδους τη μουσική.
Rockpages.gr: Υπήρξες εξαιρετικά παραγωγικός στα 80ς με συμμετοχές σε διάφορα projects όπως οι Devil Childe, Phantom Lord ακόμη και οι Smokestack Lightning με τον David DeFeis. Ήταν μία προσωπική σου ανάγκη να εκφραστείς καλλιτεχνικά σε άλλους δρόμους ή απλώς έπρεπε να βγάλεις τα προς το ζην;
Jack Starr: Ναι, φυσικά…καλή ερώτηση. Έχω πολλά προσωπικά ακούσματα πέρα από το heavy metal…ακούω blues, κλασική μουσική, ακόμη και Latin (ο Santana είναι φανταστικός κιθαρίστας). Είναι υπέροχο συναίσθημα να μπορείς να παίζεις διαφορετικά στυλ μουσικής.
Rockpages.gr: Είναι γνωστό ότι αγαπάς τα blues και έχεις μάλιστα κυκλοφορήσει κάποια solo albums ενώ έχεις και μία μικρή solo blues μπάντα στην Αμερική. Πως είναι τα πράγματα για τη blues μουσική σήμερα και κατά τη γνώμη σου ποιο είναι το μέλλον της;
Jack Starr: Νομίζω ότι αυτό που θα συμβεί είναι το εξής: καθώς θα μεγαλώνει η γενιά των σαραντάρηδων-πενηντάρηδων metal οπαδών, θα αρχίσουν να ακούν και άλλα είδη μουσικής πέρα από το heavy metal. Είναι καλό να συμβαίνει αυτό και πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλα τα είδη της μουσικής.
Rockpages.gr: Επιστρέφοντας στους Burning Starr, αυτό θα πρέπει να είναι το πιο δυνατό line-up που είχες ποτέ. Που πιστεύεις ότι οφείλεται η μοναδική αυτή χημεία που έχετε μεταξύ σας;
Jack Starr: Ειλικρινά το μυστικό είναι ότι μεγάλωσα και επιτέλους ακούω τη συμβουλή που μου έδωσε η μητέρα μου πριν από 20 χρόνια. Μου είχε πει: “Jack, αν θέλεις να είσαι πετυχημένος και να έχεις αρκετούς fans θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε όλους καλά. Αν όλοι στο συγκρότημά σου βγάζουν χρήματα, είναι ευχαριστημένοι και αισθάνονται ότι η άποψή τους ακούγεται, τότε θα μπορέσεις να τους κρατήσεις”. Έτσι σέβομαι απεριόριστα την άποψη των μουσικών με τους οποίους συνεργάζομαι…ο Ned (Meloni) είναι άριστος συνθέτης και ξέρει ακριβώς τι θέλω από τη μουσική. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γράψει όλο το δίσκο μόνος του και να μην είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει και για τον Rhino, ο οποίος είναι μέσα στους 10 κορυφαίους drummer στο heavy metal. Τις προάλλες συζητούσα με τον Todd και με ρώτησε αν θα μπορούσε να γράψει στίχους για το νέο μας album. Φυσικά και ήθελα! Του είπα ότι τον σέβομαι απεριόριστα και τον ευχαρίστησα που θα συμβάλει στην πρόοδο της μπάντας. Έτσι έχω καταφέρει να είμαστε 4-5 χρόνια μαζί. Σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Επίσης, θέλω να γράφω στίχους που να έχουν νόημα όπως π.χ. στο “Sands of Time”. Καλό ήταν μουσικά το “Rock The American Way” αλλά είχε πολλούς στίχους με “baby”, “rock”…δεν είμαστε ούτε οι Twisted Sister ούτε οι Motley Crue. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι μεγαλώνω και θέλω να γράφω για πιο σημαντικά πράγματα…ποιος ξέρει;
Rockpages.gr: Ξέρω ότι έχεις κρατήσει επαφή με τον Mike Tirelli. Υπάρχει περίπτωση να συνεργαστείτε κάποια στιγμή στο μέλλον;
Jack Starr: Είναι πιθανό αφού ο Mike είναι εκπληκτικό άτομο. Ποτέ δεν έχω συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια με ένα τόσο συνεργάσιμο άτομο. Τραγουδάει τέλεια και δεν έχει καθόλου εγωιστική συμπεριφορά. Ήμουν τυχερός στην καριέρα μου που δούλεψα με εξαιρετικούς τραγουδιστές όπως οι Rhett Forrester, Mike Tirelli, Todd Michael Hall κ.α. Αν κάποια στιγμή αποφασίσει ο Todd ότι δεν θέλει να είναι στη μπάντα…αλλά θα είναι δική του απόφαση αφού εγώ δεν σκοπεύω σε καμία περίπτωση να διώξω τον Todd…θα ήταν ιδανικός αντικαταστάτης ο Mike. Το heavy metal είναι σαν μία σκάλα…τα τελευταία δύο χρόνια, έχω ανέβει μερικά σκαλοπάτια πιο ψηλά. Πιστεύω ότι όταν ολοκληρώσουμε το νέο μας δίσκο θα ανέβουμε ακόμη ψηλότερα στη σκάλα του heavy metal.
Rockpages.gr: Τελευταία ερώτηση: στις αρχές της δεκαετίας του 80, οι Virgin Steele ήταν στο ίδιο bill με τους Metallica στα πλαίσια ενός Ευρωπαικού Festival. Ο James Hetfield σου είπε τότε ότι το “Children of the Storm” είναι από τα αγαπημένα του κομμάτια. Πως αισθάνθηκες;
Jack Starr: Ειλιρινά, αισθάνθηκα πολύ περίεργα (γέλια). Ξέρω ότι πιθανότατα να σου ακούγεται ξκάπως αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι ο James Hetfield ή ο Kirk Hammett γούσταραν τη μουσική μας…δεν περίμενα ότι θα εκτιμούσαν τα τραγούδια μας και ότι άκουγαν μόνο thrash. Έτσι, ήρθε ο James με τον Cliff Burton ο οποίος μας συνεχάρη και μάλιστα πίστεψε ότι θα κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό στο μέλλον αν συνεχίζαμε στην ίδια πορεία. Οι Metallica τότε δεν ήταν τεράστιο όνομα…ήταν περίπου τόσο δημοφιλείς όσο ήταν και οι Virgin Steele. Οπότε αν διαβάζεις, James, αυτό το κείμενο κάντε μία διασκευή στο “Children of the Storm”. Νομίζω ότι θα κάνετε μία απίστευτη δουλειά!