Το έβδομο στούντιο άλμπουμ των Αμερικανών εμπεριέχει το στοιχείο του ρεκόρ. Για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής, δύο μπάντες, μία στην οποία μετέχει ο πατέρας (Jesse James Dupree) και μια με μπροστάρη το γιο του (Nigel Thomas Dupree), κυκλοφορούν δουλειές τους την ίδια μέρα και μάλιστα στις 31 Ιουλίου (Father’s Day). Για τους φίλους που δεν έχουν μεγάλη επαφή με τους παίχτες από τη Georgia, οι τυπάδες παίζουν boogie boo και γκλαμάτο στριπτιζάδικο Ροκ. Το πρώτο τους άλμπουμ, πίσω στα 1992, με τίτλο το όνομά τους, είχε κυκλοφορήσει από τη Geffen και είχε γράψει μια πλατίνα στις ΗΠΑ.
Πρόστυχοι, γλοιώδεις, βρώμικοι και γεμάτοι υπονοούμενα, οι Ροκάδες είναι του απόλυτου γούστου μας. Πάρτι, χαϊκλασσάτη μπίχλα και “I wanna screw, driver”! Το ξέρω ότι το γράφουν αλλιώς το κομμάτι στο δίσκο, πλην όμως, αυτή δεν είναι η ουσία του τραγουδιού; Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο αποτελεί και το πρώτο video του δίσκου. Στο ίδιο “party mode” και το “Horns up”, που ακολουθεί. Το βρώμικο riff, το βαρβάτο mid-tempo παίξιμο στα τύμπανα, το μπάσο που κάνει τα δικά του και η βράχνα φωνή ωρύεται… “Lord, show me some mercy, mama show me some more”. Ναι, μ’ αρέσει, μ’ αρέσει πολύ! Τώρα δηλαδή οι «δημοσιογράφοι» που θα έλθουν αντιμέτωποι με αυτό το άλμπουμ, θα το βαφτίσουν “Get some Metal”; Θα τα έχουμε δει όλα τότε.
Η μπάντα παίξει και ταξιδιάρικια μουσική και το “Don’t lay down on me” είναι το χαρακτηριστικό δείγμα της μελωδίας και ένα «μεγάλο ταξίδι με φορτηγό», όπως έχει γράψει και ο Αφεντικός.
Το σχήμα έχει συμπεριλάβει και δύο διασκευές στο δίσκο. Το “Cover of the Rolling Stone”, των Dr. Hook & The Medicine Show, ένα κομμάτι που ειρωνεύεται τους «διάσημους μουσικαράδες» που παίζουν σε μεγάλες αρένες και κονομάνε χοντρά φράγκα και τραγουδάνε για την ομορφιά και την αλήθεια για δέκα χιλιάδες δολάρια τη βραδιά… Η δεύτερη διασκευή έχει γίνει πάνω στο “It’s tricky” των Run DMC! Καληνύχτα σας!
Η μπάντα αυτή έχει καταφέρει να παίξει εκατό Live σε πενήντα μέρες (!!!) και είκοσι ένα σε είκοσι τέσσερις ώρες!!!
