Ο Jay Messina είναι ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομα του με τεράστιες επιτυχίες της δεκαετίας του 70 (και όχι μόνο) και με συγκροτήματα όπως οι Aerosmith, KISS, Alice Cooper, Lou Reed, Cheap Trick κτλ. Μία βόλτα από το επίσημο site του και τα ονόματα που έχει συνεργαστεί ο Messina, και θα νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου ένα μικρό Rock N’ Roll Hall of Fame! Πρόσφατα, βρέθηκε στη χώρα μας για διακοπές και το Rockpages ήταν φυσικά εκεί για άλλη μία αποκλειστική συνέντευξη. Παρακολουθήστε το βίντεο και διαβάστε…

Συνέντευξη: Σάκης Νίκας, Γιάννης Δόλας
Ευχαριστούμε τον Χρήστο Σταμέλο για τη βοήθειά του και το ξενοδοχείο Park για τη φιλοξενία του
 

Rockpages.gr: Jay, πότε δούλεψες επαγγελματικά σαν μηχανικός ήχου;

Jay Messina: Μάλλον κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60…η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα μέρος που λεγόταν Don Elliott Productions και πήρα τη δουλειά γιατί είχα βγει την προηγούμενη νύχτα με έναν φίλο που ήταν στη (μουσική) βιομηχανία…ήταν ξάδερφος του Don Elliott. Έγραφε διαφημιστικά σποτάκια και μουσική για διαφημίσεις και (παράλληλα) δούλευε σαν μηχανικός ήχος για τον Don. Ήθελε να έχει περισσότερο χρόνο για να γράφει μουσική και έτσι με ρώτησε αν θα ήθελα να γίνω μηχανικός ήχου. Εγώ δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό…μου είπε: «Έχει πολύ πλάκα και θα περάσεις ωραία…μπορώ να σου δίνω 25 δολάρια την εβδομάδα, αρκετά για να…φας». Έπιασα, λοιπόν, δουλειά και ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι ο Don είχε ένα Les Paul 8-track μηχάνημα αφού τότε υπήρχαν μόνο πέντε σε όλο τον κόσμο.

Rockpages.gr:…(το studio) ήταν στη Νέα Υόρκη;

Jay Messina: Ναι…στον 40ο δρόμο στην 6η Λεωφόρο.

Rockpages.gr: Υπάρχει ακόμη το studio σήμερα;

Jay Messina: Όχι, δε νομίζω…όχι.

 style=
Rockpages.gr: Άλλαξε η οπτική σου απέναντι στη μουσική όταν άρχισες να δουλεύεις επαγγελματικά στο studio;

Jay Messina: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχω δει έχει να κάνει με το ότι δεν υπάρχουν πάντα αληθινοί μουσικοί, αληθινοί άνθρωποι να παίζουν (μουσικοί). Αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο από τότε που ξεκίνησα. Μπορεί παλιά να δούλευα πάνω σε τρία διαδοχικά πράγματα και να υπήρχαν τρία διαφορετικά συγκροτήματα…τώρα, τα περισσότερα είναι προηχογραφημένα, ήχοι που βγαίνουν από υπολογιστή…μου λείπει το ανθρώπινο στοιχείο από τη μουσική σήμερα.

Rockpages.gr: Ας πάμε λίγο στο κεφάλαιο των KISS. Πως προέκυψε η συνεργασία μαζί τους;

Jay Messina: Ο Bob Ezrin, τον οποίο γνώριζα από προηγούμενες δουλειές που είχαμε κάνει μαζί…π.χ. με τον Alice Cooper και τον Lou Reed, είχε την ευκαιρία να κάνει την παραγωγή του “Destroyer”…ήμασταν φίλοι και πίστευε ότι ήμουν ο κατάλληλος για τη δουλειά.

 
Rockpages.gr: Περίγραψε μας την ατμόσφαιρα στο studio με τον Bob Ezrin κατά τη διάρκεια ηχογραφήσεων του “Destroyer”…

Jay Messina: Είχε ενδιαφέρον καθώς ο Bob είναι μεγάλο ταλέντο και καταξιωμένος μουσικός…μία επιβλητική φιγούρα. Νομίζω ότι όλα τα μέλη της μπάντας, και ιδιαίτερα ο Gene με τον Paul, δεν είχαν συνηθίσει κάτι τέτοιο. Είχε πλάκα…και μάλιστα συνέβη και ένα επεισόδιο…κατά τη διάρκεια μίας ηχογράφησης, κάποιος έκανε ένα λάθος και η μπάντα αμέσως σταμάτησε. Τότε ο Bob πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να φωνάζει λέγοντας: «Ποτέ δεν θα σταματάτε εάν δεν σας το πω εγώ»! Ο Gene και ο Paul κοιταζόντουσαν και είχαν ένα ύφος…σαν να αναρωτιούνται «Ποιος είναι αυτός ο τύπος;»! Ο Peter και ο Ace απλά ακολουθούσαν οδηγίες και έτσι (αυτό το επεισόδιο) έγινε το αστείο του δίσκου.

Rockpages.gr: Λίγο μετά είχες ξανά την ευκαιρία να συνεργαστείς με τους KISS στο “Dynasty” και το “Unmasked”. Ποιες ήταν οι διαφορές, αλήθεια, του Vini Poncia με τον Bob Ezrin;

Jay Messina: Ο Vini…τους οδήγησε σε ένα πιο μελωδικό μουσικό ταξίδι. Έδινε σημασία στα μελωδικά φωνητικά…η προσέγγιση του Bob ήταν το αγνό rock n’ roll. Το “Destroyer” ήταν σύνθετο αλλά είχε και πολύ καλή παραγωγή…όλος ο δίσκος. Νομίζω ότι ο Vini έδινε μεγαλύτερη σημασία στη μελωδία.

Rockpages.gr: Είχες αναλάβει όλα τα κλασικά albums των Aerosmith από τη δεκαετία του 70. Είμαι σίγουρος ότι έχεις πολλές ιστορίες να μας πεις…θα ήθελες να μοιραστείς μία μαζί μας; style=

Jay Messina: Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται…ο Steven (Tyler), συχνά, δεν είχε έτοιμους στίχους. Έτσι, τους έγραφε επί τόπου στο studio. Καμιά φορά κάναμε διάλειμμα και ο Jack Douglas (παραγωγός των Aerosmith) μαζί με τον Steven πήγαιναν μία βόλτα στην 8th Avenue…εκείνη την εποχή, σε αυτό το σημείο, προσπερνούσες έμπορους ναρκωτικών και αρκετούς παράξενους χαρακτήρες που σύχναζαν στο δρόμο. Υπήρχε πολύ υλικό για στίχους και μόνο αν περπατούσες εκεί γύρω…και μόνο που βρισκόσουν εκεί και άκουγες τη φασαρία. Έτσι, μία μέρα, δεν υπήρχε πολύς κόσμος έξω…ήταν Κυριακή…και ο Jack είπε: «Ας κάνουμε ένα διάλειμμα και να πάμε σινεμά». Ήταν η εποχή που είχε βγει το “Young Frankenstein” και μιας δεν το είχε δει κανένας, πήγαμε όλοι να το δούμε. Σε μία σκηνή, λοιπόν, ο Marty Feldman λέει στον Gene Wilder: “Walk This Way” δίνοντας του ένα μπαστούνι…πεθάναμε όλοι στο γέλιο…ήταν πολύ αστείο. Έτσι, πήγαμε πίσω στο studio και ο Jack συνέχισε το αστείο επαναλαμβάνοντας συνέχεια τη φράση “walk this way”. Πετάγεται τότε ο Steven και λέει: «Αυτό είναι»! Του έδωσε το κίνητρο και την έμπνευση για να γράψει τους στίχους του “Walk This Way”. Αυτή είναι η ιστορία πίσω από το τραγούδι.

Rockpages.gr: Ανέφερες τον Jack Douglas…πόσο καταλυτικός ήταν ο ρόλος του στη διαμόρφωση του ήχου των Aerosmith;

Jay Messina: Ο Jack εμπλεκόταν πολύ με όλα τα projects που αναλάμβανε. Έμπαινε στο studio…και ο λόγος που τα πηγαίναμε τόσο καλά –εκτός του ότι γίναμε πολύ καλοί φίλοι- ήταν διότι με εμπιστευόταν απόλυτα και έτσι ένιωθε άνετα να βρίσκεται μέσα στο studio με τη μπάντα. Είναι πολύ καλός μπασίστας και κιθαρίστας…έχει μουσική παιδεία. Μπορεί να σηκώσει την κιθάρα και να πει: «Γιατί δεν δοκιμάζετε κάτι τέτοιο…»; Μπορεί να εκφραστεί μουσικά. Πολλές φορές, ο Jack ήταν μέσα στο studio και εγώ στο control room πίσω από την κονσόλα. Γενικά, λοιπόν, ήταν πολύ σημαντικός για τους Aerosmith αλλά και για όλους που δούλεψε μαζί τους.

Rockpages.gr: Πολλοί δεν ξέρουν ότι έχεις παίξει στο “Sweet Emotion”. Θέλεις να μας πεις πως προέκυψε αυτό;

Jay Messina: Βέβαια. Χαίρομαι που με ρώτησες γιατί ήταν μία ευχάριστη εμπειρία για μένα. Είχαμε τελειώσει την ηχογράφηση του “Sweet Emotion” και είχαν φύγει όλοι…κατά τη διάρκεια της μίξης προσέξαμε ότι η μπασογραμμή στην εισαγωγή και στη μέση του κομματιού δεν είχε τη δύναμη και το βάθος που θέλαμε. Ο Jack ήξερε ότι παίζω βιμπράφωνο και μου πρότεινε να παίξω πάνω από το μπάσο μαρίμπα (ένα είδος ξυλόφωνου) για να δώσουμε μεγαλύτερο όγκο στο μπάσο. Αυτό κάναμε και μετά από μερικές ηχογραφήσεις, το κομμάτι ήταν έτοιμο, έτσι όπως το φανταζόμασταν. Το αστείο ήταν ότι όταν συνάντησα αργότερα τον Tom Hamilton, ο οποίος είχε βοηθήσει στη σύνθεση του κομματιού, μου είπε ότι του άρεσε πολύ και με αγκάλιασε! Ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Έτσι, κάθε φορά που ακούω το “Sweet Emotion” στο ραδιόφωνο, με συγκινεί πάρα πολύ ξέροντας ότι έχω παίξει στο κομμάτι.

Rockpages.gr: Πριν από λίγο καιρό δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στο θέμα του τσακωμού του Steven Tyler με τον Joe Perry. Σίγουρα είναι ισχυρές προσωπικότητες αλλά είναι, αλήθεια, διαφορετικοί χαρακτήρες;

Jay Messina: Διαφορετικές προσωπικότητες…αλλά καλοί φίλοι. Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω όλες τις λεπτομέρειες του συμβάντος αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε σχέση, υπάρχουν καλές και κακές περίοδοι. Ίσως να περνάνε μία φάση τώρα…όντας κοντά τους όλα αυτά τα χρόνια, πιστεύω αυτή η διαφορετικότητα των χαρακτήρων τους είναι που τους κάνει μοναδική μπάντα! Ο συνδυασμός δημιουργεί μαγικά αποτελέσματα.

Rockpages.gr: Jay, είσαι ένας πεπειραμένος μηχανικός ήχου. Κατά τη γνώμη σου, γιατί πλέον δεν βγαίνουν δίσκοι με μεγάλες, διαχρονικές παραγωγές αλλά ακούμε έναν επίπεδο, σχεδόν πλαστικοποιημένο ήχο;

Jay Messina: Σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει η τεχνολογία. Πολλοί σήμερα εξαρτώνται από τη τεχνολογία αντί να την χρησιμοποιούν προς όφελος τους. Για παράδειγμα, ένας τραγουδιστής δεν τραγουδάει συχνά στο σωστό τόνο, διότι γνωρίζει ότι θα το διορθώσει στο studio. Έτσι όμως αλλοιώνεται το επίπεδο της απόδοσης και αυτό που ονομάζω μουσικότητα. Ο ήχος γίνεται πιο…κομπιουτερίστικος και το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Όταν λείπει το ανθρώπινο στοιχείο, το στοιχείο του πραγματικού μουσικού, χάνεται η μαγεία των πραγματικών μουσικών οργάνων. Και μπορεί ένας υπολογιστής να αναπαράγει τα όργανα αλλά πίστεψε με δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να παίζουν άνθρωποι στο studio. Πρόσφατα είχα την ίδια κουβέντα με έναν καλό μου φίλο, ό οποίος είναι και άριστος κιθαρίστας. Είχε μόλις καταπιαστεί με τη χρήση υπολογιστή στο studio αλλά του ακουγόταν πολύ «πλαστικός» ο ήχος. Του εξήγησα ακριβώς αυτό που σου λέω και τώρα…

Rockpages.gr: Τελευταία ερώτηση…είχες ή αν προτιμάς, έχεις κάποιον μέντορα, έναν άνθρωπο που θαυμάζεις από το χώρο σου;

Jay Messina: Ο Don Elliott, ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο δούλεψα, ήταν μία μουσική ιδιοφυία. Είχε απίστευτη αίσθηση της μουσικής, έπαιζε τέλεια βιμπράφωνο, ήταν καλός τραγουδιστής και είχε δουλέψει με τον Quincy Jones. Πάντα τον θαύμαζα…σαν μηχανικός ήχου, όμως, θα πρέπει να αναφέρω σαν μέντορα μου τον Phil Ramone.
  style=