O Jeff Loomis δεν είναι άγνωστος στην metal κοινωνία. Είναι γνωστός βιρτουόζος κιθαρίστας που έγινε γνωστός από την συμμετοχή του στους Nevermore. To 2008 τα δύο κύρια μέλη των Nevermore (o Jeff Loomis και ο Warrel Dane) κυκλοφόρησαν σόλο άλμπουμς. Το “Zero Order Phase” ήταν ο πρώτος δίσκος του κυρίου Loomis που πήρε γενικά πολύ καλές κριτικές, αλλά ήταν ένα κλασσικό άλμπουμ βιρτουόζου με πολλά σόλο και πολλή επίδειξη δεξιοτήτων.
Τέσσερα χρόνια μετά ο Jeff Loomis δεν είναι πλέον μέλος των Nevermore αλλά συνεχίζει να δημιουργεί μουσική και αυτή την φορά έχουμε τον δεύτερο σόλο δίσκο του με τίτλο “Plains of Oblivion”. Αυτή την φορά έχουμε περισσότερους καλεσμένους και μάλιστα σε μερικά κομμάτια υπάρχουν και φωνητικά.
Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει τις ικανότητες του Jeff. Δημιούργησε 10 κομμάτια γεμάτα με δυνατά riffs, εκρηκτικά leads και τεχνικά σόλο. Το πρόβλημα είναι ότι στα 7 instrumental κομμάτια δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου μελωδία. Ειδικά σε κάποια σημεία ακούγεται σαν διαγωνισμός περισσότερων νοτών σε δεδομένο χρονικό διάστημα
Μερικά κομμάτια έχουν ένα μελαγχολικό τόνο ενώ άλλα έχουν neo-classical επιρροές α-λα Symphony X. Τα 3 κομμάτια με φωνητικά δίνουν την ευκαιρία για το απαραίτητο διάλειμμα ανάμεσα στα καθαρά ορχηστρικά κομμάτια. Η Christine Rhoades έχει μια πολύ ωραία φωνή που ταιριάζει με τον τρόπο παιξίματος του Loomis. Επίσης στο κομμάτι “Surrender” τραγουδάει ο Ihsahn από τους Emperor. Είναι εύκολα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου κάτι το οποίο επιβεβαιώνει ότι το στυλ παιξίματος του Loomis ταιριάζει με Black φωνητικά και θα έπρεπε να το έχει κάνει αρκετό καιρό.
Γενικά, το άλμπουμ είναι λίγο καλύτερο από το “Zero Order Phase” επειδή έχει και τις neo-classical επιρροές αλλά και τα κομμάτια με φωνητικά που δεν είχε ο πρώτος δίσκος. Το παράπονο όμως που είχα στον πρώτο δίσκο παραμένει. Ξέρουμε ότι ο Loomis μπορεί και χειρίζεται την κιθάρα του εξαιρετικά. Αλλά θα ήθελα να ακούσω λίγη μελωδικότητα παραπάνω. Ίσως αν το κάνει στο επόμενο να είναι ένα τέλειο άλμπουμ.
