Jen Majura Logo

Jen Majura, η κιθαρίστρια των Evanescence περνάει το lockdown απομονωμένη στο διαμέρισμά της, σε έναν πύργο στη Γερμανία, περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσει όλη αυτή η συμφορά που έχει χτυπήσει τον κόσμο και την ζωή να επιστρέψει στην κανονικότητα. Κύριο θέμα συζήτησης δεν είναι το πολυπλατινένιο συγκρότημα, του οποίου έγινε μέλος το 2015, αλλά το νέο της project, Something On 11, μαζί με τον Κροάτη κιθαρίστα Alen Brentini. Η ίδια το περιγράφει το ντεμπούτο άλμπουμ σαν ένα «μεσαίο δάκτυλο υψωμένο στο mainstream», καθώς οι δυο μουσικοί ακολούθησαν την έμπνευσή τους και μόνο αυτή αδιαφορώντας για κάθε στερεότυπο, κανόνα και συνταγή εγγυημένου airplay. Μας μιλάει επίσης για την πρώτη επίσκεψή της στην χώρα μας, το νέο άλμπουμ των Evanescence, τον Steve Vai, αλλά και τη σχέση του Phil Collins με το άλμπουμ! Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας

Rockpages.gr: Πως τα περνάς στο lockdown;

Jen Majura: Τα πάντα είναι κλειστά. Τα εστιατόρια, τα μπαρ, τα καφέ και για να είμαι ειλικρινής προσπαθώ να είμαι υπεύθυνη, προσπαθώ να μη βγαίνω έξω να και συνωστίζομαι, όσο θα έκανα υπό κανονικές συνθήκες. Οπότε, είμαι κυρίως μόνη μου, στο σπίτι… προσπαθώ να είμαι ασφαλής, πλένω τα χέρια μου και η μοναδική στιγμή που βγαίνω έξω είναι όταν πάω να αγοράσω τρόφιμα. Αυτό είναι όλο. Έτσι, είμαι μόνη όλη την ώρα, που είναι μια πρόκληση και νομίζω ότι… πάω να τρελαθώ! Χαχαα!

Πέρα από την πλάκα είναι δύσκολο. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο από όλα είναι αν με το lockdown και όλα αυτά τα μέτρα θα καταφέρω να κρατήσω την σχολή μου, ή όχι; Γιατί έχω ένα μικρό μουσικό σχολείο και διδάσκω online, αλλά δεν είναι το ίδιο με το να έχεις τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο. Μου αρέσει να διδάσκω μικρά παιδιά και οι μαθητές μου έχουν δυσκολευτεί πάρα πολύ με την κατάσταση του lockdown. Πέρα από αυτό είμαι μόνη στο διαμέρισμα, έχω το κουζινάκι μου κι αυτό είναι όλο!

Rockpages.gr: Έχεις λοιπόν ένα νέο project, τους “Something On 11”… Σκεφτόμουν από πού πήρατε το όνομά σας και αναρωτιόμουν αν έχει σχέση με το Spinal Tap… ξέρεις «αυτοί οι ενισχυτές πάνε μέχρι το 11»…

Jen Majura: Φυσικά και έχει! Όταν σκεφτόμασταν ένα όνομα για τη μπάντα, θυμάμαι πως με τον Alen ανταλλάζαμε ιδέες όλη την ώρα… θέλαμε κάτι σαν… “on 11”, “rock on 11”,  “groove on 11”, “guitar on 11”, “metal on 11”, “metal to the pedal on 11” κάτι τέτοιο, αλλά δεν βρίσκαμε κάτι που να μας αρέσει και ξαφνικά είπα “we need something on 11” και ο Alen είπε πως ήταν φοβερό όνομα κι έτσι το κρατήσαμε. Something On 11…

Rockpages.gr: Πως προέκυψε η συνεργασία σου με τον Alen για να κάνετε αυτό το project;

Jen Majura: Είχαμε προγραμματίσει να παίξουμε και οι δυο σε μια μουσική έκθεση, στην οποία εγώ ήμουν υπεύθυνη για τους κιθαρίστες που θα συμμετείχαν. Η έκθεση θα γινόταν στη Φρανκφούρτη. Έτσι, είχα κλείσει τους Jeff Waters, Guthrie Govan, Nick Johnston και κοιτάζοντας τη λίστα με όλους τους συμμετέχοντες το μάτι μου έπεσε στον Alen Brentini. Έτσι, τον έψαξα στο Facebook και μιλήσαμε. Του λέω «ξέρεις, παίζουμε στην ίδια εκδήλωση την επόμενη εβδομάδα, τα λέμε από κοντά εκεί». Μιλήσαμε λοιπόν λίγο και καθώς περνούσε η ώρα και ήταν αργά την νύχτα μου λέει «πρέπει να κλείσω να πάω για ύπνο γιατί αύριο έχω μια ηχογράφηση για το σόλο άλμπουμ μου και πρέπει να πάω στη Γερμανία». «Πολύ ενδιαφέρον», του είπα, «σε ποιο μέρος;» Και προκύπτει ότι θα πήγαινε σε ένα στούντιο 20 λεπτά από το σπίτι μου. «Φίλε, αυτό είναι κάρμα, φοβερή σύμπτωση», του είπα. Πρέπει να έρθω να σε επισκεφτώ. Έτσι, την επόμενη μέρα πήγα με το αμάξι στο στούντιο και περάσαμε αρκετές ώρες μαζί και αμέσως δεθήκαμε. Μια πολύ ωραία ανθρώπινη σχέση. Ο Alen είναι σαν αδερφός μου, σαν μέλος της οικογένειάς μου… πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι μπορούμε να κάνουμε παρέα και να είμαστε φίλοι. Σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και συμφωνούμε στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική, που γράφουμε, που συνθέτουμε… φυσικά, υπάρχουν και πολλά πράγματα στα οποία διαφωνούμε, αλλά στα περισσότερα είναι πολύ εύκολο να συνεργαζόμαστε με τον Alen. Και γίναμε φίλοι και σε κάποια στιγμή σκέφτηκα «γιατί δεν κάνουμε κάτι μαζί;» κι έτσι, προέκυψαν οι Something On 11.

Rockpages.gr: Εργαστήκατε στο ίδιο μέρος, ή εξ ’αποστάσεως ανταλλάσσοντας αρχεία μέσω ίντερνετ;

Jen Majura: Ο Alen μένει στην Κροατία. Εγώ μένω στη Γερμανία, οπότε δεν μπορούσαμε να είμαστε στο ίδιο μέρος όταν γράφαμε το άλμπουμ. Περισσότερο στέλναμε τις ιδέες μας ο ένας στον άλλο. Αλλά, για την ηχογράφηση πήγαμε, μετά από μια περιοδεία του, στην Κολωνία σε ένα στούντιο που είχα ηχογραφήσει το δεύτερο σόλο άλμπουμ μου “InZENnity”. Περάσαμε κάποιο χρόνο στο στούντιο και ηχογραφήσαμε τα τραγούδια και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στα τραγούδια που είχα γράψει κι ελπίζω πως κι εγώ από τη μεριά μου έκανα ό,τι καλύτερο στα δικά του. Δουλέψαμε λοιπόν μαζί στο στούντιο για μια εβδομάδα. Στα τύμπανα είχαμε τον Felix Lehrmann, που είχε ηχογραφήσει μαζί μου και στο “InZENnity” και τον ίδιο μπασίστα με εκείνο το άλμπουμ, τον ”, Jens-Ulrich Handreka.

Ο Felix μπήκε πρώτος και έγραψε τα τύμπανα και γενικά ήταν μια πολύ καλή δημιουργική εβδομάδα. Μου αρέσει πολύ όταν βρίσκομαι σε αυτή τη φούσκα του στούντιο. Γιατί, όταν είσαι στο στούντιο είναι σαν να είσαι μέσα σε μια φούσκα. Ο εξωτερικός κόσμος δεν έχει καμία σημασία και το μόνο που μετράει είναι να ξυπνάς το πρωί και να δημιουργείς, το λατρεύω αυτό. Για μένα, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα του να είσαι μουσικός. Ηχογραφήσαμε λοιπόν για μια εβδομάδα και σχεδόν τελείωσα όλα τα φωνητικά του άλμπουμ. Μια μέρα, ήθελα να συνεχίσω, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι από τις φωνητικές μου χορδές έβγαινε μόνο ζεστός αέρας! Είχα τραγουδήσει τόσο πολύ στο στούντιο και φώναζα «πάμε να το κάνουμε, να γράψουμε»… Αγκκκ Αγγκκκ (κάνει αστείους ήχους) Αλλά η φωνή δεν έβγαινε με τίποτα… «Jen, πήγαινε να ξεκουραστείς και ξανάρχεσαι την άλλη εβδομάδα», μου έλεγε ο ηχολήπτης, αλλά εγώ εκεί: «έλα, πάμε, γράφουμε» Ααγγκ ααααγκ (κάνει τους ίδιους ήχους). Τελικά, το πήρα απόφαση και τελείωσα τα φωνητικά κάποια στιγμή αργότερα, αλλά είχαμε τελειώσει τύμπανα, μπάσο, κιθάρες ήδη.

Rockpages.gr: Είναι στα σχέδιά σας να περιοδεύσετε με αυτό το σχήμα;

Jen Majura: Όχι! Χαχαχα! Αυτό είναι το θέμα, πως ο Alen είναι τόσο απασχολημένος με το δικό του συγκρότημα κι εγώ θα είμαι πολύ απασχολημένη με τους Evanescence, οπότε το να προγραμματίσουμε κάτι με αυτό το project, όπως για παράδειγμα μια περιοδεία είναι πολύ δύσκολο. Γιατί, δεν είναι πως ο Alen κι εγώ κάνουμε μουσική μαζί… «έλα να κάνουμε συναυλίες τον Μάιο και τον Ιούνιο». Δεν νομίζω ότι θα γίνει ποτέ αυτό. Γιατί και οι δυο μας είμαστε τόσο απασχολημένοι. Εκείνο με το γκρουπ του κι εγώ με τους Evanescence, έτσι είναι δύσκολο να προγραμματίσεις κάτι τέτοιο…

Rockpages.gr: Εντάξει… Εμμ, δεν περίμενα αυτή την απάντηση να σου πω την αλήθεια! Σκεφτήκατε να κάνετε ένα εντελώς instrumental άλμπουμ; ή από την αρχή είχατε αποφασίσει ότι θα τραγουδούσατε στα τραγούδια;

Jen Majura: Το θέμα είναι πως όταν ο Alen κι εγώ αρχίσαμε να μιλάμε για το να κάνουμε κάτι μαζί εγώ είπα «είμαστε και οι δυο κιθαρίστες και τραγουδιστές». Εμένα μου αρέσουν οι Aristocrats, ο Steve Vai ο Satriani και ο Greg Howe και ποιος ξέρει ποιος άλλος… όλοι αυτοί που παίζουν instrumental. Αλλά, ακούω και Arch Enemy, Kreator, Lamb Of God… death metal αλλά και Panzerballett, ή Free Kitchen, ή Spock’s Beard… παλαβά πράγματα… Sons Of Apollo… οπότε, όταν ακούω αυτή την ποικιλία στη μουσική γιατί να περιορίσω τον εαυτό μου όταν γράφω μουσική; Και είπα στον Alen να κάνουμε ένα άλμπουμ που να τραγουδάει κι εκείνος κι εγώ… οπότε έχουμε instrumental, έχουμε τραγούδια που τραγουδάει εκείνος, που τραγουδάω εγώ κλπ. Βασικά, η φιλοσοφία που αντιπροσωπεύει το άλμπουμ των Something On 11 είναι να υψώνεις το μεσαίο δάχτυλο στο mainstream.

Γιατί, το mainstream σου λέει: πρέπει να κάνεις αυτό, να ακολουθείς αυτούς τους κανόνες, το ρεφρέν πρέπει να μπαίνει στα τόσα δευτερόλεπτα. Αλλιώς, δεν θα έχεις airplay στο ραδιόφωνο. Οπότε, είπα «γάμησε όλους αυτούς τους κανόνες». Εμείς κάνουμε τέχνη. Από όλα τα άλμπουμ που ξέρω αυτό είναι μάλλον το πιο αντισυμβατικό. Ένα «μη –παραδοσιακό άλμπουμ» δεν ξέρω, υπάρχει τέτοια λέξη; Δεν ξέρω! Χαχαχα! Έχει να κάνει με την τέχνη του να δημιουργείς μουσική, αντί να ακολουθείς κάποιους κανόνες για να έχεις airplay. Δεν έχει να κάνει με το mainstream. Για παράδειγμα, έχουμε ένα γιγάντιο ζόρικο σόλο ντραμς στη μέση ενός τραγουδιού. Ποιος το κάνει αυτό; Και δεν εννοώ σε μια συναυλία, εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ποιος το κάνει σε άλμπουμ; μετά έχουμε το “Phil Of India”, ένα τραγούδι που το hook του ρεφρέν δεν είναι στους στίχους. Είναι μια κιθαριστική μελωδία που έχει το hook. Κανείς δεν το κάνει αυτό. Απλά είπαμε «ΟΚ, ακούγεται ωραίο, ας το κάνουμε λοιπόν». Κάναμε λοιπόν μια αληθινά πολύ φρέσκια, όμορφη, δημιουργική και φιλότεχνη προσπάθεια να γράψουμε ένα άλμπουμ, οπότε ποτέ δεν σκέφτηκα εγώ, ή ο Alen «να κάνουμε ένα instrumental άλμπουμ, ή κάτι τέτοιο»…

Rockpages.gr: Η ερώτηση λοιπόν είναι πως κάνεις ένα τραγούδι το οποίο είναι απολύτως instrumental να είναι ενδιαφέρον για κάποιον που δεν είναι μουσικός, ούτε μανιακός με την κιθάρα, ώστε να προσέξει τι και πως παίζεται;

Jen Majura: Αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ερώτηση. Πάρα πολύ καλή… νομίζω ότι δεν ξέρω! Όταν ένας τραγουδιστής τραγουδάει στίχους, έχεις τα λόγια πάνω στα οποία μπορείς να βασιστείς. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να καταλάβει κάποιος που δεν είναι μουσικός, μπορεί να καταλάβει τα λόγια, που είναι μια γλώσσα. Πιστεύω πως όταν παίζεις ένα instrumental και γενικότερα μια μελωδία, δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια διαφορετική γλώσσα. Οι μουσικοί επικοινωνούν με νότες. Οι νότες είναι οι λέξεις, ή τα γράμματα, ή οι φράσεις και οι μελωδίες είναι οι προτάσεις, έτσι σου μιλάει η μουσική και είναι μια γλώσσα που κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει να «την μιλάνε», γιατί δεν παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, αλλά και πάλι μπορεί να τους αγγίζει συναισθηματικά. Το να γράφεις ένα instrumental τραγούδι είναι απλά ένας διαφορετικός τρόπος να χρησιμοποιείς την γλώσσα της μουσικής.

Rockpages.gr: Έχεις κάποιο αγαπημένο instrumental κομμάτι από κάποιον καλλιτέχνη;

Jen Majura: Ω Θεέ μου! Λατρεύω… πρώτα από όλα λατρεύω τον Steve Vai. Μπορώ κυριολεκτικά να τραγουδήσω κάθε σόλο του Steve Vai στον πλανήτη! Βάλτο να παίζει, μπορώ να στο τραγουδήσω! Μου αρέσουν οι Aristocrats με τον Guthrie (Govan). Αγαπώ τους Panzerbalett. Ακούω αρκετή instrumental μουσική, αλλά είναι δύσκολο να διαλέξω… δεν μπορώ να πω πως έχω ένα αγαπημένο instrumental κομμάτι.

Rockpages.gr: Επίσης, το άλμπουμ έχει πολλούς περίεργους τίτλους τραγουδιών…

Jen Majura: Όχι βέβαια! Με τίποτα! Δεν ξέρω που το βρήκες αυτό… (γέλια)

Rockpages.gr: Για παράδειγμα, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το “Andrew’s Hypothalamus”…

Jen Majura: ΟΚ, αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που γράψαμε για το άλμπουμ και λατρεύω το πώς ταιριάζουν οι μελωδίες, πως παίζουμε σόλο μαζί και τεντώνουμε τις χορδές. Όλο αυτό είναι μια πρόκληση, γιατί ο κάθε κιθαρίστας έχει την δική του αίσθηση για το πώς θα τεντώσει τις χορδές. Οπότε, παίζονται μαζί με κάποιον άλλο πρέπει να συγχρονιστείς για να το κάνεις τέλεια. Πρέπει να είσαι σε απόλυτη αρμονία με τον άλλο ώστε να παίξετε μαζί και να το κάνετε να ακούγεται τρομερό. Οπότε, ήταν μια μεγάλη πρόκληση, για την οποία έπρεπε να κάνουμε πολλές πρόβες και στο τέλος αναρωτιόμασταν πως θα ονομάσουμε το τραγούδι. Ένας φίλος μας, o Andrew Ferris, που τρέχει το κανάλι YouTube “the guitar geek” μας τράβηξε βίντεο να παίζουμε μαζί και ήταν ο πρώτος που ανέβασε κάτι από τους Something On 11. Οπότε, είπα «γιατί δεν ονομάζουμε το τραγούδι “Andrew”… γιατί όχι;» και ο Alen είπε «μπααα, πρέπει να είναι το κάτι του Andrew»… οπότε σκεφτόμασταν και μην με ρωτήσεις πως προέκυψε το “hypothalamus”! έχει να κάνει λοιπόν με τον «υποθάλαμο» του Andrew Ferris… από εκεί προέκυψε ο τίτλος…

Rockpages.gr: Ξεχώρισα επίσης και το “Phil Of India”…

Jen Majura: Λοιπόν, αυτό ξεκίνησε μια περίοδο που ξανα-ανακάλυψα το πικ απ μου. Λατρεύω τα βινύλια, είμαι παλαιάς σχολής. Δεν είμαι τόσο μεγάλη οπαδός των downloads, των streams κλπ… μου αρέσουν τα φυσικά πράγματα, οπότε έχω ένα πικ απ και έχω βινύλια, που τα ακούω πολύ και κάπου είχα ένα δίσκο του Phil Collins. Το “Best Of Phil Collins” και το άκουγα πολύ. Και προφανώς με επηρέασε, γιατί έτσι γίνεται συνήθως… ό,τι ακούς επηρεάζει τον τρόπο που γράφεις και τι κυκλοφορείς, οπότε όταν έγραφα το τραγούδι “Phil Of India” σκέφτηκα ότι ακούγεται σαν Phil Collins. Αυτό είναι ένα τραγούδι Phil Collins! Οπότε, το “Phil” αναφέρεται στον Phil Collins! Αλλά, το τραγούδι έχει ένα μεγάλο break στη μέση και είναι το πιο αγαπημένο μου break στο άλμπουμ, γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι οριεντάλ, «ινδικό» κατά κάποιο τρόπο. Επίσης, στο τραγούδι συμμετέχει ο πατέρας μου, ο οποίος μιλούσε στο τηλέφωνο ταïλανδέζικα, γιατί είναι από την Ταϊλάνδη. Προσπάθησα πολλές διαφορετικές τεχνικές στα φωνητικά, όπως για παράδειγμα στο τέλος του τραγουδιού, που χρησιμοποιώ τον τρόπο που τραγουδούσε ο Chris Cornell στο τέλος του “Show Me How To Live”, που κάνει ένα «Αααααα»… το προσπάθησα αυτό.

Επίσης, σκεφτόμουν την Lisa Gerard, που είναι μια από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες κινηματογραφικής μουσικής και ήταν ένα πολύ όμορφο break που θυμίζει λίγο και το ινδικό dobra table, όπως ακούγεται ντουμ ντακ ντουμ ντααακ (κάνει ήχους). Και από αυτό προκύπτει το “India”. Έτσι, λοιπόν ονομάστηκε “Phil Of India”.

Rockpages.gr: Έχει ένα νόημα. Παίξατε και κάποιο παραδοσιακό όργανο στο κομμάτι; γιατί ακούω και κάποια ανατολίτικα στοιχεία, οπότε σκέφτηκα μήπως πειραματιστήκατε με κάτι.

Jen Majura: Δίπλα στο στούντιο που ηχογραφήσαμε στην Κολωνία υπάρχει ένα μαγαζί με μεταχειρισμένα μουσικά όργανα και ο τύπος που το έχει πουλάει ό,τι μπορεί να φανταστείς. Όταν κοιτούσα τι είχε μέσα έκανα έναν κανόνα: όταν θα πηγαίνω σε αυτό το στούντιο θα αγοράζω κάθε φορά και από ένα όργανο και θα το παίζω στην ηχογράφηση. Κανόνας!

Έτσι, αγόρασα αυτό… νομίζω λέγεται ουζ και είναι ένα τούρκικο μουσικό όργανο. Νομίζω… Θεέ μου! Έχει τρεις χορδές, από τις οποίες η μια είναι διπλή. Το αγόρασα για μερικά δολάρια και έμαθα πώς να παίζω και να το κουρδίζω και ακούγεται στο “Andrew’s Hypothalamus” σε αυτό το ανατολίτικο κομμάτι, γιατί πιστεύω ότι η μουσική της Ανατολής είναι πιο πλούσια από τη Δυτική. Νομίζω πως εσείς στην Ελλάδα έχετε την ίδια φιλοσοφία στη μουσική, περισσότερη «γεύση» από απλώς ένα «ντα ντα ντα ντα ντα ντα» (τραγουδάει)… είναι όλα αυτά τα μικρά βήματα στη μέση και όλες αυτές οι γεύσεις και η ομορφιά των τόνων και των ήχων. Και το λατρεύω αυτό! Είμαι μεγάλη οπαδός των ανατολικών κλιμάκων. Η Pantuvarāḷi είναι από τις αγαπημένες μου κλίμακες, την οποία μου την έμαθε ο φίλος μου Matthias Eklund. Λατρεύω τον ήχο και την αίσθηση που σου δίνει γιατί… πρέπει να προσέξω πως θα το πω… στις πιο πολλές δυτικές χώρες μαθαίνεις πως «οι ματζόρε είναι χαρούμενες», οι «μινόρε είναι λυπημένες». Υπάρχει τόσο πολύ περισσότερο από αυτό…

Rockpages.gr: Δεν μπορώ να μιλήσω τεχνικά για μουσική, αλλά από όσο ξέρω στην ελληνική μουσική έχουμε «ατελείς ρυθμούς», όπως εννέα όγδοα, αντί για οκτώ όγδοα και πάει λέγοντας…

Jen Majura: Ναι, ακριβώς! Αυτό εννοώ και λατρεύω να γράφω μουσική, ή να ακούω μουσική που δεν είναι δυαδική. Αυτό εννοούμε όταν έχουμε μουσική που είναι στα τέσσερα τέταρτα. Αλλά, εγώ είμαι μεγάλη οπαδούς των περίεργων χρόνων. Επτά ένατα, έντεκα δέκατατρτίτα, αρκεί να μην είναι τέσσερα τέταρτα γιατί είναι τόσο προβλέψιμο και είναι κάτι που το κάνουν όλοι. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του να είσαι άλλο ένα πρόβατο μέσα στο κοπάδι και να κάνεις ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, οπότε ναι, οι περίεργοι χρόνοι είναι κάτι που γουστάρω.

Rockpages.gr: Τι θυμάσαι λοιπόν από την επίσκεψή σου στην Ελλάδα με τους Evanescence;

Jen Majura: Ω ρε φίλε! Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής ήταν πολύ απογοητευτικό… (γελάει) Γιατί ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν στην Ελλάδα και είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ, ήθελα να βγω έξω, να πάω στην αγορά, να δοκιμάσω το φαγητό, το κρασί… είμαι πραγματικός σπασίκλας όταν πρόκειται για νέες χώρες, ανθρώπους και κουλτούρες. Γιατί, έχω τόσο μεγάλη περιέργεια και θέλω να ζήσω την εμπειρία μια χώρας, του λαού και της κουλτούρας της. Αλλά, το πρόβλημα ήταν ότι είχε τόσο απίστευτη ζέστη εκείνη τη μέρα που κυριολεκτικά ανοίγοντας το παράθυρο του ξενοδοχείου ήταν σαν να ανοίγεις το φούρνο! Είχε τόση ζέστη που έπρεπε να πάω να πάρω νερό από ένα μικρό μαγαζάκι στη γωνία και θυμάμαι να περπατάω μέχρι εκεί, και να είναι μερικοί οπαδοί έξω από το ξενοδοχείο, και περπατώντας εκεί ένοιωσα πως τα παπούτσια μου ήταν έτοιμα να λιώσουν στο έδαφος. Και λέω «δεν την παλεύω με τόση ζέστη». Έτσι, αντί να πάω στην τοπική αγορά και να ζήσω την εμπειρία, απλά έκατσα μέσα στο δωμάτιο μου… πολύ απογοητευτικό!

Rockpages.gr: Την επόμενη φορά μην έρθετε καλοκαίρι, ελάτε τον χειμώνα!

Jen Majura: Ναι, αλήθεια, ελπίζω την επόμενη φορά να μην έρθουμε το καλοκαίρι! Ελπίζω την επόμενη φορά που θα παίξουμε στην Ελλάδα να είναι λίγο πιο… ανθρώπινα! Χαχαχα! Γιατί, έκανε τόσο πολύ ζέστη που ήταν αδύνατο να βγεις έξω, αλλά η συναυλία ήταν τρομερή. Θυμάμαι ότι παίξαμε σε ένα φεστιβάλ μαζί με τους Epica, με τη φίλη μου τη Simone! Μένει κοντά στους γονείς μου στη Νότια Γερμανία και ήταν ωραίο που την είδα. «Είσαι κι εσύ στην Ελλάδα! Χάρηκα που σε είδα». Οπότε, ήταν ωραία. Περάσαμε καλά στο φεστιβάλ… ο κόσμος ήταν απίστευτος και τουλάχιστον δοκιμάσαμε λίγο φαγητό, για μένα τον σπασίκλα που δεν πήγα μέχρι την αγορά…

Rockpages.gr: Έχεις κάτι να μας πεις για το νέο άλμπουμ των Evanescence;

Jen Majura: Μπορώ να σου πω ότι ήταν ενδιαφέρον. Ηχογραφήσαμε σε δυο δόσεις. Την πρώτη ήταν μετά το Namm του LA. Πέταξα στο Nashville στο στούντιο του Nick, όπου ηχογραφήσαμε τα πρώτα τέσσερα τραγούδια και μετά πήγαμε όλοι στο αεροδρόμιο και χαιρετηθήκαμε… «τα λέμε τον άλλο μήνα»! Και μετά χτύπησε η πανδημία και από τότε δεν έχω δει την Amy και τα παιδιά και ανυπομονώ να μιλήσω μαζί της, καθώς κάθε εβδομάδα μιλάμε για καμιά ώρα μέσω video call και λέμε τα νέα μας. Girl time!
Έτσι, τα πάντα από εκεί και πέρα έγιναν ψηφιακά. Έπρεπε να ηχογραφήσω στο σπίτι μου, πράγμα πολύ διαφορετικό, γιατί όταν είσαι στο στούντιο και έχεις τον Nick κοντά σου σου λέει την γνώμη του. «Προσπάθησε λίγο περισσότερο έτσι», ή «κάνε καλύτερα αυτό». Οπότε, ηχογραφώντας στο σπίτι μόνη μου δεν είχα την ίδια ανταπόκριση. Έπρεπε να αποφασίζω μόνη μου. «Είναι καλό αυτό; Να αλλάξω κάτι; Είναι εντάξει;» Κι όταν τελείωσα απλά έστειλα τα κομμάτια για να μπουν στο άλμπουμ, το οποίο κυκλοφορεί 26 Μαρτίου. Είχαμε προγραμματίσει να το κυκλοφορήσουμε πέρσι, αλλά δεν είχαμε προγραμματίσει ότι ο κόσμος θα έπεφτε θύμα της πανδημίας!»

Το άλμπουμ είναι πολύ εμψυχωτικό, δυνατό, θετικό. Αντί να παραπονιέσαι και να υποφέρεις για το πόσο σκατά είναι όλα, είναι περισσότερο «πάρε όλα αυτά τα αρνητικά γεγονότα και κάντα να λάμψουν δημιουργώντας κάτι όμορφο μέσα από τον πόνο που νιώθεις».

Rockpages.gr: Έχεις άλλες μουσικές προσδοκίες; Φιλοδοξίες; Πράγματα που θες να κάνεις; Άτομα που θες να συνεργαστείς;

Jen Majura: Το έχω αναφέρει και σε άλλες συνεντεύξεις, θέλω να δουλέψω με τον Nuno Bettencourt…

Rockpages.gr: Και γιατί δεν το κάνεις;

Jen Majura: Ε, λοιπόν έχω επικοινωνήσει μαζί του, αλλά δεν απαντάει ρε φίλε! Οπότε, λέω «θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Nuno Bettencourt». Εκτός από αυτό, χμμμ υπάρχουνε πολλοί θαυμάσιοι μουσικοί που θα ήθελα να δουλέψουμε μαζί, δεν μπορώ να κατονομάσω έναν. Είναι αδύνατο!

Rockpages.gr: Είσαι στη μουσική χρόνια…

Jen Majura: Ω, Θεέ μου… Ναι, είμαι 800 ετών… (γελάει)

Rockpages.gr: Έχεις συνεργαστεί και έχεις παίξει με πολύ κόσμο. Θα έλεγες ότι έχεις κάνει και κάποιους φίλους από τη μουσική; Που θα μπορούσες να βγεις μαζί τους και για ένα ποτό, ή να πας διακοπές, αντί απλά να δουλεύεις και να συνεργάζεσαι;

Jen Majura: Ω, ναι σίγουρα! Είμαι κολλητή με τον Guthrie Govan, τον Jeff Waters, τον Ron “Bumblefoot” Thall, τον Alex Scolnick… Μιλάω μαζί τους και καμιά φορά κάνουμε group chat και στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο και δεν τους θεωρώ μόνο θαυμάσιους μουσικούς, αλλά και φίλους μου.

Με τον Ron μιλάμε σχεδόν καθημερινά. Κατά την πανδημία ξεκινήσαμε μια φάση ένα αστείο “carpool karaoke”! Όποτε είναι στο αυτοκίνητο τραβάει τον εαυτό να τραγουδάει τραγούδια από το ραδιόφωνο κι εγώ κάνω το ίδιο. Ξέρεις, όλοι αυτοί οι φοβεροί μουσικοί είναι άνθρωποι και φίλοι.