Έχει πάντα ενδιαφέρον η παρακολούθηση της εξέλιξης ενός καλλιτέχνη. Να ακολουθείς την πορεία του από το ξεκίνημα της που συνήθως είναι φτωχό και κάτω από αντίξοες συνθήκες, μέχρι τη γιγάντωση του και το τελείως διαφορετικό πρόσωπο που συχνά παρουσιάζει, άλλοτε επιτηδευμένα, άλλοτε όχι.
Η περίπτωση των Jethro Tull έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού η πορεία τους που ήδη έχει ξεπεράσει το μισό αιώνα και όπως φαίνεται συνεχίζεται, όχι τόσο δισκογραφικά, οι ζωντανές τους όμως εμφανίσεις εξακολουθούν και κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κόσμου.
Με τον Ian Anderson, κεντρικό πρόσωπο των Βρετανών θρύλων, οι Jethro Tull έχουν επιβάλει τη δική τους μοναδικότητα στο χώρο του ευρύτερου rock είτε με τον progressive folk ήχο τους με το φλάουτο ως σήμα κατατεθέν, τη χαρακτηριστική φωνή του τραγουδιστή, είτε με την εικόνα που έχουν ή μάλλον έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο Anderson για το συγκρότημα. Μια εικόνα που η εξέλιξη της στο χρόνο δημιουργεί τόσο ενδιαφέρον όσο και ερωτηματικά.
Επί μία δεκαετία, στο ξεκίνημα, ο Ian Anderson παρουσιάζεται ως ένας τρελός θα έλεγα χωρικός παλιάτσος, με τα μάτια να γυρίζουν, ντυμένος με τα κλασσικά λινά ρούχα, σκισμένα, με τα ταγάρια στους ώμους και τα τσαλακωμένα καπέλα, να ξεπροβάλει μέσα από παράγκες και στάβλους, με αποκορύφωμα τις σκηνές στο promo video του Heavy Horses το 1978. Είναι μια αντίστοιχη εικόνα αυτού που παρουσιάζει και στη μουσική του, ήχος και εικόνα είναι ένα πράγμα έχοντας καταφέρει να τα δέσει άριστα και οι πωλήσεις να πάνε στα ύψη. Η δεκαετία που ακολούθησε, αυτή του ’80, δεν άφησε αδιάφορο τον Ian, ο όγκος όμως της μουσικής που τότε απαιτούταν ήταν αρκετά έξω από τα χωράφια του, η εικόνα του πάντως άρχισε να γίνεται πιο γήινη, τι σύμπτωση;…και η μουσική του, με την ποιότητα όμως να μη μπορεί να ακολουθήσει αυτή της προηγούμενης δεκαετίας. Επειδή όμως μιλάμε για έναν εκ των κορυφαίων μουσικών που πάτησαν ποτέ στη γη, η έμπνευση δεν άργησε να έρθει ξανά και το Crest Of A Knave το 1987, το απέδειξε τόσο με την εκπληκτική μουσική, όσο και με τα νούμερα που παρουσίασε. Ήταν πιστεύω ο δίσκος που έβαλε τους Jethro Tull και κυρίως τον Anderson στην ελίτ του rock κοινού. Ο τρελός παλιάτσος είχε αρχίσει πλέον γίνεται ένας bon-viveur του rock και τα σκισμένα ρούχα είχαν δώσει τη θέση τους σε λευκά πουκάμισα και γιλέκα, τα οποία “πέρασε” και στη μουσική του. Οι στάβλοι, είχαν πλέον ανακαινιστεί σε αίθουσες μπαρόκ ρυθμού και οι εμφανίσεις του άρχισαν να διακατέχονται από ένα διαφορετικό κλίμα ακόμα και με συνεργασίες…ακατανόμαστων μουσικών, άσχετα αν αυτοί που συνέλαβαν κάποια από αυτά, έχασαν τελικά τη δουλειά τους. Το “A Little Light Music” είναι μια κλασσική τέτοια περίπτωση.
Στην πραγματικότητα, ο Ian Anderson είχε καταφέρει να δημιουργήσει τη δική του εποχή, μέσα από μία αυτοεξέλιξη στις δικές του εποχές ανά τις δεκαετίες. Ο άνθρωπος αυτός ζει μέχρι και σήμερα, στην εποχή που αυτός δημιούργησε και συνεχίζει να παρουσιάζει ανά τον κόσμο τα διαμάντια που σημάδεψαν την κάθε εποχή του, πάνω σε ένα απλό σανίδι πλέον, δημιουργώντας ένα brand, ισχυρότερο ίσως και από αυτό των Jethro Tull.
Δημήτρης Καζαντζής
*Οι Jethro Tull θα εμφανιστούν την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη και την Παρασκευή 23 στο Θέατρο Βράχων στην Αθήνα*
