και γιατί αυτά να είναι από περιόδους που δεν ήταν στα συγκροτήματα αυτά ο τραγουδιστής; Δεν έχει δικό του υλικό; Δεν πιστεύει ότι έχει κομμάτια που μπορούν να σταθούν μέσα σε ένα τέτοιο ρεπερτόριο; Πιστεύει ότι το κοινό που μαζεύεται να τον δει, τον ξέρει μόνο από τη θητεία του σε αυτούς; Από την άλλη ο κόσμος, που γέμισε το Κύτταρο, φάνηκε πως πέρασε καλά με τα κλασσικά κομμάτια των δυο μεγάλων συγκροτημάτων και την πολύ καλή εμφάνιση ενός performer με όλη τη σημασία της λέξης.
Σαν support στον Turner δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστή επιλογή από τον Γιώργο Γάκη και τους πιστούς τουTroublemakers οι οποίοι ανέλαβαν να ζεστάνουν τον κόσμο και κρύβοντας μια μικρή έκπληξη. Η μεγάλη έκπληξη θα ήταν η συμμετοχή του Turner στο “Street Of Broken Dreams” το τραγούδι ντουέτο των δυο τους από το πρόσφατο άλμπουμ του Γάκη “Too Much Ain’t Never Enough”. Αντ’ αυτού ο Bary Barnes, του Rory Gallagher tribute “Sinnerboy”, που έπαιζε την προηγουμένη στον ίδιο χώρο ανέβηκε στα μέσα του σετ αναλαμβάνοντας την κιθάρα για μια διασκευή στο “Moonchild” που σίγουρα μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Οι επιλογές των κομματιών ήταν από το άλμπουμ και διασκευές στο “Cold Sweat” των Thin Lizzy, “Gimme All Your Love”των Whitesnake, “Have A Nice Day” των Bon Jovi κλπ. Θα ήθελα πολύ να ακούσω περισσότερα δικά του κομμάτια και από τα παλαιότερα, όπως παραπονιέμαι πάντα όταν γράφω για κάποια εμφάνιση του Γιώργου Γάκη. Παρόλη τη δική μου γκρίνια για τα τραγούδια το συγκρότημα στάθηκε εξαιρετικά στην σκηνή με άνεση, ενέργεια και πάθος, όπως άλλωστε αναμενόταν, που βρήκε ανταπόκριση στο ακροατήριο που είχε ήδη γεμίσει τον χώρο. Το κλείσιμο έγινε με τη διασκευή στο παραδοσιακό «Μη Με Κοιτάς Στα Μάτια» με τον Μπάμπη Σαγανά να παίζει κάτι από “Mountains” και το μεγάλο Γιάννη Σπάθα στην αρχή.
I Married Trouble, Eleanor Rigby, Fame, Cold Sweat, Days Of Rock’n’Roll, Moonchild (w. Bary Barnes), Gimme All Your Love, Love In An Elevator (Going Down), Have A Nice Day, Street Of Broken Dreams, Μη Με Κοιτάς Στα Μάτια
Εάν για τον Γάκη είχα σαν παράπονο ότι δεν έπαιξε περισσότερα δικά του, αντί για διασκευές τι να πω και για τον Turner, ο οποίος δεν μας χάρισε ούτε νότα από δικό του προσωπικό άλμπουμ. Σπουδαία φωνή, εξαιρετικός performer σε πολύ καλή κατάσταση, ίσως στην καλύτερη που τον έχουμε δει επί Ελληνικού εδάφους, αλλά με διασκευές – παρωδία. Κανείς δεν θα είχε να πει το οτιδήποτε αν έπαιζε κομμάτια από τους τέσσερις δίσκους των Deep Purple και Rainbow που είχε συμμετάσχει. Ίσα ίσα, τα “King Of Dreams”, “Can’t Let You Go” και “Jealous Lover” ήταν εξαιρετικά, αλλά πραγματικά με εντυπωσίασε η απίστευτη περιφρόνηση που έδειξε στις δικές του δουλειές που είναι και πολλές και καλές. Το συγκρότημα που τον συνόδευε είχε τις καλές του στιγμές, αλλά και τις κακές. Δεν θέλω να είμαι άδικος με τέσσερα άτομα που προφανώς αποτέλεσαν λύση ανάγκης για να πλαισιώσουν έναν μεγάλο τραγουδιστή σε ένα σετ που σίγουρα δεν ήταν δικής τους επιλογής, αλλά ούτε και δυναμικής. Γιατί, αν αποφασίσεις να παίξεις μόνο Deep Purple και Rainbow, τότε θες έναν κιθαρίστα με… καταλάβατε (πάντοτε μουσικά μιλώντας)! Δυστυχώς, ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Fransesco δεν τα κατάφερε και τόσο καλά, όσο κι αν προσπάθησε, κάτι που ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που όπως και να το κάνουμε είχαν… τεράστια παπούτσια να γεμίσουν. Παρόλα αυτά, οι καλύτερες στιγμές ήταν σίγουρα αυτές που αναφέραμε παραπάνω και το “I Surrender” με όλο το Κύτταρο να τραγουδάει.
Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, ένας αγαπημένος και κορυφαίος τραγουδιστής έπεσε στην παγίδα να ευχαριστήσει το κοινό, αλλά ποιο κοινό; Η αφίσα της συναυλίας γράφει “Joe Lynn Turner” και νομίζω ότι σε αυτό θα έπρεπε να επικεντρωθεί, δηλαδή στον ίδιο του τον εαυτό και με τα hits στα οποία και αυτός είχε συμβολή και συμμετοχή, αλλά και με την προσωπική του δισκογραφία, ακόμα και με τα άπειρα projects στα οποία έχει συμμετάσχει. Το θετικό πάντως στην όλη υπόθεση ότι είναι σε εξαιρετική κατάσταση, μπορεί ακόμα να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού τις σωστές στιγμές. Με ένα καλύτερο γκρουπ και διαφορετικό ρεπερτόριο αυτή η συναυλία θα μπορούσε να απογειωθεί και να παρασύρει ακόμα περισσότερο και το κοινό.
Γιάννης Δόλας
Death Alley Driver, I Surrender, Perfect Strangers, Jealous Lover, Can’t Let You Go, Street Of Dreams, Man On The Silver Mountain, King Of Dreams, Highway Star, Pictures Of Home, Can’t Happen Here, Strombringer, Long Live Rock’n’Roll – Black Night – Lazy- drum solo
Burn, Smoke On The Water
