12 χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που κυκλοφόρησε ο Norum μια προσωπική δουλειά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν ανενεργός καθώς οι Europe διανύουν εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες μία…δεύτερη δημιουργική πορεία στην καριέρα τους. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι όλοι εμείς που γουστάρουμε την πιο «σκληρή» ή αν προτιμάτε κιθαριστική πλευρά της μπάντας, αναμένουμε πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του Norum. Πράγματι, ο κιθαρίστας των Europe όχι μόνο δεν απογοητεύει -ούτε κατ’ελάχιστο- με τη νέα του δουλειά αλλά καταθέτει ένα από τα καλύτερα albums του 2022!
Το “Gone To Stay” είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκων στην εποχή μας που «αδιαφορούν» για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα δίνοντας σου την εντύπωση ότι θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει κάλλιστα στα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά το “Another Dimension”. Μιλάμε για ένα δίσκο που μπαλανσάρει άριστα ανάμεσα στο αμιγώς hard rock και τις πολυαγαπημένες blues επιρροές του Norum. Η φωνή του Norum είναι σαφώς βελτιωμένη -αν και αυτό δεν είναι το φόρτε του- ενώ ο Age Stin Nilsen (Wig Wam) συνδράμει σε τρία τραγούδια. Όλα τα κομμάτια είναι πιασάρικα και καλοδουλεμένα ενώ χαρακτηρίζονται από μία φανταστική ατμόσφαιρα. Ειδική αναφορά θα πρέπει να κάνουμε στο εναρκτήριο “Voices of Silence” που ροκάρει σα να μην υπάρχει αύριο, στο “Sail On” που είναι σαν μία κόπια Audioslave αφού και τα φωνητικά θυμίζουν το μακαρίτη Chris Cornell, το “Norma” που είναι πιθανότατα το καλύτερο τραγούδι στο δίσκο καθώς και στην άριστη διασκευή στο “Lady Grinning Soul” του Bowie. Δεν χρειάζεται καν να τονίσουμε ότι ο Norum είναι κλασικά αψεγάδιαστος με την εξάχορδη θεά, έτσι;
Είναι κάτι τέτοιες κυκλοφορίες που σου θυμίζουν ποιοι είναι πραγματικά οι στηλοβάτες ενός ολόκληρου κινήματος αλλά ταυτόχρονα σου αφήνουν και μία γλυκόπικρη γεύση για το πως θα ήταν μουσικά τα πράγματα για τους Europe σε ένα παράλληλο σύμπαν…
Το “Gone To Stay” είναι εύκολα ένας από τους καλύτερους hard rock δίσκους της χρονιάς!
Highlight: Υπάρχει και μία αξιοπρεπής…διαφορετική διασκευή στο “Face The Truth” αν και κανείς δεν μπορεί να «πιάσει» το μεγαλείο της αρχικής εκτέλεσης με τον Glenn Hughes.
