Θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα την εργατικότητα του Jorn. Κυκλοφορεί δίσκους με φρενήρεις ρυθμούς σε σημείο που η παρακολούθηση τους καθίσταται δύσκολη. Τον έχω όμως επανειλημμένα επικρίνει γι’ αυτό αφού οι περισσότερες από αυτές (με εξαίρεση τις κυκλοφορίες με τους Masterplan) είναι τυπικές επαναλήψεις, όχι κακές, αλλά χωρίς απολύτως τίποτε που να δίνει κίνητρο προς επένδυση.
Αυτή εδώ η περίπτωση δεν είναι και πολύ διαφορετική από αυτές που προανέφερα κι ας παρουσιάζεται με τον βαρύγδουπο τίτλο της rock opera. Η εκδοχή του Jorn Lande και του Trond Holter για τη μεταφορά της ιστορίας του Κόμη Δράκουλα στο CD μπορεί να μην είναι άσχημη στο άκουσμα της, ωστόσο δεν έχει κάτι που να προσελκύει τον ακροατή. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει έντονο θεατρικό στοιχείο σε κομμάτια όπως τα “Swing Of Death”, “Save Me” και “Queen Of The Dead” κυρίως, αλλά συνθετικά κι αυτά πιάνουν πολύ λίγο πάνω από τη βάση. Δε λείπουν για άλλη μια φορά οι στεγνές παραπομπές σε μεγάλους μουσικούς του παρελθόντος όπως το “Walking On Water” ένα εντελώς Gary Moorικό κιθαριστικά κομμάτι, με το οποίο φαίνεται να “παίρνει στο λαιμό του” και τον Holter.
Ο ίδιος πάντως λέει ότι γράφοντας το album κατέθεσε τις επιρροές του από Alice Cooper, Queen και Meat Loaf. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η μουσική ή η φωνή του Jorn παραπέμπει (επιεικώς) σε μεγάλους μουσικούς, αλήθεια όμως είναι και το ότι αν οι παραπάνω πρωτοκλασάτοι μουσικοί ακούγονταν έτσι, θα είχαν πεινάσει…
Θα επιμείνω ότι ο Jorn Lande έχει πραγματικά κουράσει με αυτήν του την τακτική και ότι αν αφοσιωνόταν στους Masterplan θα μπορούσε να κάνει μεγάλα πράγματα. Όταν ο καλλιτέχνης επαναλαμβάνεται, αναγκάζει κι αυτόν που παρουσιάζει τη δουλειά του να επαναλαμβάνεται κι αυτός, όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει.
