Με τα αγαπημένα σου συγκροτήματα πρέπει να είσαι αυστηρός και απαιτητικός. Είναι αυτά που σου έχουν δώσει μεγάλες χαρές και σε εκφράζουν περισσότερο…είναι οι κυκλοφορίες εκείνες που περιμένεις εναγωνίως και «λιώνεις» με δεκάδες ακούσματα. Οι Journey ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των αγαπημένων μου συγκροτημάτων και το “Eclipse” ήταν μία ακόμη κυκλοφορία τους που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Οι διθυραμβικές κριτικές που προηγήθηκαν από διάφορα sites δεν μου έλεγαν απολύτως τίποτα…το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο. Ο προάγγελος του δίσκου που ακούσαμε όλοι πριν από βδομάδες, το “City of Hope”, ήταν ένα απλά καλό κομμάτι…τίποτα ιδιαίτερο.
 

Λοιπόν, το “Eclipse” είναι ένα μέτριο album. Δεν μασάμε τα λόγια μας και σίγουρα δεν θα προσφέρουμε ασυλία στο μεγαλύτερο AOR group που εμφανίστηκε ποτέ. Είναι, σίγουρα, κατώτερο του “Revelation” και σίγουρα κατώτερο ολόκληρης της δισκογραφίας των Journey μετά το “Infinity” (με εξαίρεση το κάκιστο “Generations”). Ο Neal Schon αποφάσισε να ηχογραφήσει το πιο κιθαριστικό Journey album και να (απο)δείξει ότι έχει τα ηνία του συγκροτήματος. Ο Jonathan Cain παίζει δευτερεύοντα ρόλο ενώ ο Arnel Pineda είναι πολύ καλός.
Όμως, το αδύναμο στοιχείο του “Eclipse” είναι οι συνθέσεις…δηλαδή, εκεί που παραδοσιακά οι Journey ήταν βασιλιάδες! Το album περιέχει μόλις δύο κλασικές κομματάρες: τα “Resonate” και “Chain of Love” ενώ με το ζόρι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα “Ritual” και “To Whom It May Concern” σαν καλές στιγμές. Όσο για τα υπόλοιπα…δεν θα μας λείψουν καθόλου!

Με το “Eclipse” οι Journey προκαλούν…έκλειψη στον Ήλιο του AOR και επιλέγουν μία επιτηδευμένη στροφή σε έναν ανούσιο κιθαριστικό hard rock ήχο.

Highlight: Την ίδια περίοδο που άκουγα το “Eclipse”, είχα στα χέρια μου και τη νέα δουλειά των Night Ranger…ούτε λόγος για σύγκριση!

 


Tags