Από το 1995 όταν και μας συστήθηκαν οι Kamelot με το εκπληκτικό Eternity, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Οι αλλαγές μελών πολλές (με σημαντικότερες αυτές στη θέση πίσω από το μικρόφωνο) όπως και οι αλλαγές στο μουσικό κομμάτι. Το 2018 φτάνουμε αισίως στο τρίτο άλμπουμ με τον Tommy Karevik στα φωνητικά, μία μεταγραφή που αποδείχθηκε σωστότατη σαν κίνηση μιάς και δεν πρόκειται μόνο για έναν ικανότατο performer που έφερε νέα πνοή στη μπάντα αλλά και για μία φωνή που διατηρεί την επαφή με το άμεσο παρελθόν του γκρουπ.

Από την αρχή του δίσκου είναι εμφανές πως η ρότα που οδήγησε στο Silverthorn και ακολούθως στο Haven τηρείται χωρίς παρεκκλίσεις. Τα ρεφραίν παραμένουν το δυνατό σημείο των συνθέσεων, μελωδικά και ευκολομνημόνευτα. Ο Karevik βάζει αρκετό από τον χαρακτήρα του στα τραγούδια αν και εξακολουθεί να θυμίζει Khan, η κληρονομιά άλλωστε είναι βαριά και θα τον ακολουθεί για χρόνια. Η χορωδία του Sasha Paeth (που παίζει κομβικό ρόλο και στους Avantasia) δίνει τις απαραίτητες βοήθειες ενώ σε τρία κομμάτια ο Youngblood επιστρατεύει την Αμερικανίδα Lauren Hart και τα σκληρά φωνητικά της. Οι διάρκειες των συνθέσεων είναι πολύ λογικές κάτι που προσωπικά μου έκανε τη διαδικασία ακρόασης πολύ εύκολη και ευχάριστη. Είναι σημαντικό ένα άλμπουμ να έχει καλή ροή και να κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή και όχι να τον χάνει μέσα από μακροσκελή τραγούδια. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που ανέκαθεν μου άρεσε στη μπάντα.

Η συνταγή και στο Shadow Theory λοιπόν, παραμένει αναλλοίωτη. Αυτό για κάποιους, όπως οι πιστοί οπαδοί της μπάντας, είναι θετικό, κάποιοι σίγουρα θα το εκλάβουν αρνητικά. Είναι όμως η συνταγή που ανέβασε το όνομα Kamelot στις υψηλές κλίμακες του σύγχρονου μεταλλικού κόσμου και κανείς δεν μπορεί να πει πως και αυτό το άλμπουμ δεν έχει εξαιρετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά με την ανεξίτηλη σφραγίδα του συγκροτήματος.