Αυτή η συναυλία είχε ξεχωριστή σημασία για κάποιο λόγο που ίσως και να σκέφτομαι μόνο εγώ. Κόντρα στην συνεχή τρομοκρατία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, κόντρα στην ηλιθιότητα του κόσμου που αδειάζει τα ράφια από τα super market, κόντρα στον φόβο που καλλιεργείται λες και πλάκωσε ξαφνικά μαύρη πανούκλα, ένα γεμάτο Gagarin για χάρη των τεράστιων Katatonia ήταν ό,τι πρέπει για την περίσταση.
Με μία πολύ μικρή καθυστέρηση δέκα περίπου λεπτών, οι On Thorns I Lay βγήκαν στη σκηνή έχοντας βάλει και δύο πολύ ωραία banners. Στα δύο τελευταία albums (“Aegean Sorrow” και “Threnos”) έχουν επιστρέψει (ευτυχώς) στον αρχικό τους ήχο και πάνω σε αυτά βασίστηκε το set τους. Doom/death metal που χρωστάει πολλά στους πρώιμους Katatonia καθώς και στην γνωστή αγγλική τριάδα. Με φοβερό ήχο έδωσαν μία πολύ πειστική εμφάνιση που κέρδισε το χειροκρότημα του κόσμου που ολοένα και ερχόταν στο χώρο. Doom ρυθμοί, μελαγχολικές μελωδίες, πλήκτρα σωστά τοποθετημένα όπου χρειαζόταν και φοβερά brutal φωνητικά μας κράτησαν παρέα για περίπου σαράντα λεπτά. Το μόνο αρνητικό που βρήκα ήταν ότι ανάμεσα από τα κομμάτια ο Στέφανος (φωνητικά) μιλούσε πολύ γρήγορα και χαμηλόφωνα με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι να καταλάβω τι εννοεί. Όπως και να έχει, ιδανικό ζέσταμα για τη συνέχεια.
Setlist: The Song Of Sirens, Erevos, Erinyes, Misos, Cosmic Silence, Aegean Sorrow
Μέχρι να βγουν στη σκηνή οι Σουηδοί, το Gagarin είχε πλέον γεμίσει ίσως και στα όρια του sold out στον κάτω όροφο. Για τον πάνω δεν μπορώ να πω, αφού δεν είχα εικόνα. Βγήκαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης και το εναρκτήριο “Forsaker” ξεσήκωσε τον κόσμο. Ο ήχος είχε θέματα στην αρχή, αλλά έφτιαξε πολύ γρήγορα και για τη συνέχεια ήταν εξαιρετικός. Το Δελτίο Τύπου μας είχε προϊδεάσει γι’ αυτό που θα ακολουθούσε και οι Katatonia το επιβεβαίωσαν λέγοντάς μας ότι θα αποδώσουν το “Night Is The New Day” στην ολότητά του, δέκα…συν ένα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αφού αυτή η περιοδεία ξεκίνησε πέρυσι. Κάτι που ήταν μια γερή ήττα για όσους έχουν το κακό (για εμένα) συνήθειο να τσεκάρουν το setlist πριν πάνε σε μια συναυλία (ακούς Θόδωρα;), αφού ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτό που έπαιξαν στην Τουρκία στις αρχές του μήνα. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια μικρή κοιλιά σε κάποια σημεία αφού δεν λες ότι είναι συναυλιακά όλα τα κομμάτια του. Δεν παύει όμως να υπήρχαν και εξαιρετικές στιγμές όπως τα “The Longest Year”, “Liberation”, “Nephilim” (στο οποίο ο Jonas Renske μας ρώτησε αν είμαστε…σατανιστές) και το μαγικό “Departer” με τον δεύτερο κιθαρίστα Roger Öjersson να κάνει υπέροχη δουλειά αναλαμβάνοντας μέρος των φωνητικών.
Μετά από ένα διάλειμμα λίγων λεπτών, επέστρεψαν στη σκηνή για το υπόλοιπο set στο οποίο τους συνόδεψαν πολλές φωνές από το κοινό αφού ακούστηκαν πιο συναυλιακά τραγούδια. Τα καθηλωτικά “Lethean” και “Evidence”, οι ύμνοι “My Twin” και “July” και το κλασικό “Ghost Of The Sun” με την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου είναι τρανά παραδείγματα, χωρίς να υστερούν φυσικά τα υπόλοιπα. Τι κι αν επέλεξαν υλικό μόνο από το 2003 και μετά; Οι Katatonia δεν είναι από τις μπάντες που θα πας να δεις και ξέρεις από την αρχή τι θα ακούσεις, δεν είναι και δε θα γίνουν προβλεπόμενοι, καθώς πάντα έχουν κάποιες εκπλήξεις κρυμμένες. Με τόσες καταπληκτικές συνθέσεις στην ιστορία τους, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το κλείσιμο με την απρόσμενη για εμένα διασκευή στο “Night Comes Down” των Judas Priest (bonus κομμάτι στην ιαπωνική έκδοση του “The Fall Of Hearts”) ήταν εξαιρετικό, αφού το έχουν φέρει πλήρως στα μέτρα τους και η ατμόσφαιρα που έβγαλε ήταν ονειρική.
Setlist: Forsaker, The Longest Year, Idle Blood, Onward Into Battle, Liberation, The Promise Of Deceit, Nephilim, New Night, Inheritance, Day And Then The Shade, Departer, Lethean, Deliberation, Serein, My Twin, Evidence, Old Heart Falls, Ghost Of The Sun, Soil’s Song, July, Night Comes Down (Judas Priest)
Εν κατακλείδι, άλλη μία μαγική εμφάνιση των Σουηδών στη χώρα μας είχε ολοκληρωθεί. Άψογη απόδοση και μεγάλη όρεξη από τη μπάντα, αν και ο Renske μας ενημέρωσε ότι δεν μπορούμε να είμαστε…πολύ χαρούμενοι επειδή είναι μια συναυλία των Katatonia. Μάλλον αυτοί με τις σκοτεινές μελωδίες τους φέρανε και την προσωρινή βροχή που ξέσπασε εκείνη τη στιγμή. Με το καλό να μας έρθουν πάλι, εκεί θα είμαστε.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες Αφροδίτη Ζαγγανά
