Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο Gibson Icons ο Kirk Hammet θυμήθηκε την οντισιόν που πέρασε για να γίνει μέλος των Metallica.
«Ήταν Πρωταπριλιά, οπότε νόμιζα ότι ήταν φάρσα, οπότε στο τηλέφωνο είπα: «μήπως είναι πρωταπριλιάτικο αστείο;» «Όχι, άκουσαν το demo των Exodus και ενδιαφέρονται να σε δοκιμάσουν για το συγκρότημα», ήταν η απάντηση.
Είχα μια εβδομάδα για να μάθω όλα τα τραγούδια. Τότε, το να μάθεις 8 με 10 τραγούδια μέσα σε μια εβδομάδα ήταν πολύ δύσκολο. Τώρα, θα μπορούσα να μάθω τόσα τραγούδια μέσα σε 4 μέρες, γιατί είμαι καλύτερος σαν παίχτης, αλλά τότε ήταν πολλά.
Θυμάμαι λοιπόν, ότι έκατσα και άκουγα την κασέτα με το demo των Metallica και προσπαθούσα να μάθω όσα πιο πολλά μπορούσα και μετά πήρα το αεροπλάνο για να πάω στην πρόβα στη Νέα Υόρκη σε ένα στούντιο στην Jamaica στο Queens.
Πρέπει να είχε -6 βαθμούς εκείνη τη μέρα και χιόνιζε. Για μένα αυτό ήταν τεράστιο σοκ, γιατί μέχρι τότε δεν είχα ξαναφύγει από την Καλιφόρνια. Θυμάμαι πως όταν έφτασα ήταν νωρίς το βραδάκι και εκείνοι σηκωνόντουσαν από το κρεβάτι εκείνη την ώρα. «Ποιος ξυπνάει στις 6-7 το βράδυ;» σκέφτηκα.
Θυμάμαι που χαιρετηθήκαμε και μετά από ένα τέταρτο με ρώτησαν ποιο τραγούδι ήθελα να παίξουμε. Εγώ αμέσως διάλεξα το πιο εύκολο, το “Seek And Destroy” και θυμάμαι να το παίζουμε μαζί και πως δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Lars και ο James κοιτούσαν ο ένας το άλλο και χαμογελούσαν.
Σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να τους αρέσει πολύ το τραγούδι… ή πως ίσως συνέβαινε κάτι άλλο, που εγώ δεν ήξερα. Αργότερα κατάλαβα πως ήταν χαρούμενοι που ακουγόμασταν τόσο καλά παίζοντας μαζί.
Ξεκίνησα να παίζω σε live μαζί τους και αμέσως μετά μπήκαμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε το “Kill ‘Em All”. «Θα πρέπει να είμαι μέλος του συγκροτήματος για να ηχογραφώ το άλμπουμ μαζί τους», σκέφτηκα, καθώς δεν μου είχαν πει επίσημα πως ήμουν μέλος των Metallica – ποτέ δεν μου το είπαν!
Είχαμε μόλις 3 εβδομάδες στη διάθεσή μας, οπότε έπρεπε να βιαστούμε σε πολλά πράγματα και στο άλμπουμ γενικά υπάρχουν πολλά λάθη, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Τα πάντα ήταν προγραμματισμένα, είχαμε τόση ώρα για τα τύμπανα, το μπάσο, τις ρυθμικές και τις lead κιθάρες και τα φωνητικά.
Στο τέλος κάθε βραδιάς βγαίναμε έξω και μεθούσαμε, σαν να το γιορτάζουμε. Ενώ, δεν είχαμε ιδέα τι δουλειά έπρεπε να κάνει ο ηχολήπτης και ο παραγωγός του δίσκου».
