Θυμάμαι ότι είχα ασκήσει έντονη κριτική στην πρώτη προσπάθεια του ντουέτου πέντε χρόνια πριν. Το άτιτλο εκείνο album μου είχε φανεί πολύ ψεύτικο και επιτηδευμένα προσανατολισμένο στον μελωδικό ήχο, παρά το γεγονός ότι οι Michael Kiske και Amanda Somerville μεμονωμένα, χαίρουν της εκτίμησης μου στον ύψιστο βαθμό.

Ακούγοντας το “City Of Heroes” η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα χαμόγελο με σφιγμένα χείλη και μια καταφατική κίνηση του κεφαλιού. Ήταν πραγματικά έτσι όπως ήθελα να είναι. Εκρηκτικό, με καταιγιστικά ρεφραίν, πολύ όμορφες μελωδίες και τον απαραίτητο όγκο στον ήχο με τη συμβολή για άλλη μια φορά του “πολύ” Mat Sinner στο μπάσο, αλλά και με συνεισφορά τόσο στη σύνθεση όσο και στην παραγωγή του δίσκου.

Με εξαίρεση το “Ocean Of Tears” μια πολύ καλή μπαλάντα και το πιο mid tempo “After The Night Is Over”, τα υπόλοιπα δέκα κομμάτια αποτελούν ένα ξέφρενο σύνολο μελωδίας, δυναμισμού αλλά και απρόσμενων – να πω την αλήθεια – ταχυτήτων. Δεν έχω σκοπό φυσικά να αναλωθώ στις φωνητικές ικανότητες των δύο τραγουδιστών αφού το επίπεδο τους είναι γενικά παραδεκτό ότι είναι κορυφαίο.

Με δυσκολία θα ξεχωρίσω το “Rising Up” ως καλύτερη στιγμή του “City Of Heroes” με τα “Walk On Water”” και “Last Goodbye” να το…απειλούν με έναν απολύτως ευγενή ανταγωνισμό. Εντάξει…το “Right Now” που κλείνει το album είναι μέτριο, στα όρια του χαζοτράγουδου, σε σχέση πάντα με ότι έχει προηγηθεί.

Θεωρώ ότι αυτή η κυκλοφορία πρέπει να απασχολήσει όλους τους φίλους των μελωδικών τάσεων του hard rock και του metal και ότι αποτελεί μια από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς που διανύουμε.