Θυμάμαι τους Καναδούς στο Hard Rock Hell φεστιβάλ, πριν δυο χρόνια, να βγάζουν μάτια με την απόδοσή τους και τα Μέταλ τραγούδια τους. Μια μπάντα με γυναίκα τραγουδίστρια είναι συνήθως «συμφωνική» ή «ατμοσφαιρική», όταν όμως έχεις μια τέτοια «ανδρική» φωνάρα στο κατάστρωμα, παίζεις αγνό και τσακιζοκοκαλίστικο Μέταλ και δεν καταλαβαίνεις από λόγια. Η Brittany Paige, η κοπέλα που άκουγε κλασσική μουσική και τίποτα άλλο για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μόλις άκουσε Μέταλ το γράπωσε για τα καλά. Ο Τύπος τη θεωρεί «κόρη» του Dickinson και η ίδια, όταν τη ρωτάς, χαμογελάει και περιμένει να βγει στη σκηνή. Εκεί κάνει κουμάντο το βιμπράτο της και η μανία των μουσικών συντρόφων της.
Το συγκρότημα είχε βγάλει το “Out of the pit” το 2010, στη συνέχεια βγήκε στο δρόμο και μετά… ήλθε o Gene Simmons! Και η Universal! Τους μάγκωσε και, με λίγη τύχη, θα τους κάνει μεγάλο όνομα. Προς το παρόν δεχόμαστε επίθεση, η μπάντα μόλις εξαπέλυσε ένδεκα μεγατόνους. Η Brittany άλλαξε το όνομά της και το έκανε… Kobra Paige! Θα προτιμούσα σκέτο Kobra, είναι πολύ πιο ψαρωτικό. Η μπάντα έκανε μπίζνα με τον επίσης Καναδό παραγωγό Kevin Churko και η παραγωγή βγήκε πεντακάθαρη και τραγανή.
Η καλή μέρα… ξεκίνησε! Το “50 shades of evil” σπάει ό,τι βρει μπροστά του, τα δικασίδια πάνε κι έρχονται και η τραγουδίστρια κατεδαφίζει κάστρα. Μου φέρνει λίγο σε Priest, μου κάνει λίγο “Accident of birth”, είναι στιβαρά ενορχηστρωμένο και φρενήρες στο τρέξιμό του. Απίστευτες κιθάρες, τρομερά τύμπανα!
Το επόμενο, “Welcome to my funeral”, είναι και το κομμάτι που επέλεξε η μπάντα για να κάνει video. Η μαύρη νύφη σπρώχνει τη φωνή της στο άπειρο, φανταστείτε τον Dickinson να πατάει πάνω σε ένα ρεφρέν Kamelot! Το τραγούδι αυτό το είχαμε ακούσει εδώ και σαράντα μέρες και είχαμε πάθει. “It’s killing you, it’s killing me”!
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχωρίσετε κάποιο τραγούδι, είναι όλα τουμπανιστάν, βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Πάρτε για παράδειγμα το “My life”, με το χαρακτηριστικό θέμα στις κιθάρες και το υπεΡεφρέν. Αυτό το βιμπράτο της… Μου έχει πάρει τα μυαλά…
“Lover of the beloved”… Τι εισαγωγάρα είναι αυτή, ορέ; Η φωνή είναι σκοτεινή, ελαφρά μπασαριστή, το tutti από πίσω είναι υποδειγματικό. Φοβερή η δισολία, μου θύμισε λιγότερο Maiden και πιο πολύ Αμερικάνικο Power, λίγη σημασία έχει αυτό βέβαια.
Ο επίλογος ακούει στο όνομα “Dark Passenger” και η μπάντα παρουσιάζει ακόμα ένα καλογυαλισμένο υμνικό ρεφρέν. Τα όργανα ακούγονται τεράστια, είμαι σίγουρος πως πολλά σχήματα ονειρεύονται να ακούγονται έτσι.
Το συγκρότημα το έλεγε τα τελευταία δύο χρόνια, το έλεγε και το ξανάλεγε ότι το δεύτερο άλμπουμ θα είναι ακριβώς όπως το θέλει. Τελικά είναι κάτι περισσότερο… Είναι ακριβώς όπως θα το θέλαμε κι εμείς.
