Είμαι πάντα υπέρ στο να πειραματίζεται ένα metal συγκρότημα, από όποιο υποείδος κι αν προέρχεται. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις μουσικούς να μην επαναπαύονται και να δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα. Το αν μου αρέσει όμως αυτό που θα ακούσω ή όχι, είναι άλλο θέμα. Και με τους Kreator, ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα στο είδος, εδώ και καιρό τείνω προς το όχι.
Στο full-length νούμερο δεκαπέντε έφτασε λοιπόν το θρυλικό thrash συγκρότημα, σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή του (συμπεριλαμβάνω και την διετία που είχε άλλα ονόματα μέχρι να καταλήξει στο τωρινό). Τι θα ακούσουμε εδώ; Από τη μία, τη γνωστή συνταγή στην οποία μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, κάποια διαφορετικά στοιχεία που σίγουρα θα προκαλέσουν διαφορετικά συναισθήματα ανάμεσα στους οπαδούς τους.
Ο δίσκος ξεκινάει με το σύντομο intro “Sergio Corbucci Is Dead” σε στυλ western, το οποίο με έκανε να απορήσω αφού ο ιστορικός σκηνοθέτης στον οποίο αναφέρεται έφυγε από τη ζωή το 1990. Ακολουθεί το ομώνυμο, του οποίου το αρχικό riff θυμίζει επικίνδυνα το “Repentless” των Slayer και το refrain δεν διαφέρει από τόσα και τόσα άλλα των τελευταίων ετών. Σου δίνει πάντως την εντύπωση ότι θα έχει σταθερή θέση στις συναυλίες του συγκροτήματος. Συνέχεια με το γρήγορο thrashy “Killer Of Jesus”, που έχει ένα κόψιμο με κλασικό heavy riffing.
Ακολουθεί το απλοϊκό mid-tempo “Crush The Tyrants” που ο ρυθμός στο couple μου έφερε στο μυαλό τους Manowar, το πολύ μελωδικό “Strongest Of The Strong” με τα gang φωνητικά και το “Become Immortal” που θυμίζει κάτι από πρώιμους Iron Maiden με Running Wild έχοντας και χορωδιακά φωνητικά. Τρία συνεχόμενα τραγούδια που κατά τη γνώμη μου απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν thrash metal. Το “Conquer And Destroy” μοιάζει αρχικά να αλλάζει λίγο το σερί με τον γρήγορο thrash ρυθμό του, αν και στη συνέχεια έχει πολύ μελωδικό refrain και ατμοσφαιρικό κόψιμο με χορωδιακά φωνητικά.
Το “Midnight Sun” είναι αυτό που μάλλον θα διχάσει περισσότερο από κάθε άλλο το κοινό του συγκροτήματος, στο οποίο συμμετέχει η Γερμανίδα pop τραγουδίστρια Sofia Portanet. Έχει ένα ωραίο thrash riff σε λίγα σημεία αλλά μέχρι εκεί, αφού μου ακούγεται αρκετά περίεργο με την gothic αισθητική του. Τα ”Demonic Future” και “Pride Comes Before The Fall” πατάνε στη γνωστή thrash/heavy λογική με μελωδικό refrain. Ο δίσκος κλείνει με το σχεδόν επτάλεπτο “Dying Planet”, ένα mid-tempo κομμάτι με μια μεγάλη απαγγελία του Mille Petrozza.
Εν κατακλείδι, εμμένω σε αυτό που είπα στην αρχή. Σέβομαι τους Kreator για τη διαρκή αναζήτηση του διαφορετικού και για το ότι αυτό τους έχει φέρει στη θέση να κερδίζουν όλο και περισσότερους οπαδούς, κάτι που δεν θα καταφέρουν για παράδειγμα οι πιο…«ξεροκέφαλοι» Destruction και Sodom. Αλλά το “Hate Über Alles”, όπως και οι τελευταίες δουλειές τους, μου ακούγεται απλά αδιάφορο. Θα το αγοράσω; Σίγουρα ναι, για να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα στη συλλογή. Θα το ξανακούσω; Από δύσκολο έως απίθανο.
