Για δεύτερη συνεχόμενη φορά οι Ινδοί metallers εντυπωσιάζουν με ένα πολύ καλό άλμπουμ.
Οι συνθέσεις είναι αξιόλογες, τα riffs σπάνε κόκαλα και η αλητεία διάχυτη. Ακούγοντας το άλμπουμ σου δημιουργείται το αίσθημα ότι καταδιώκεσαι και οι πιθανότητες διαφυγής είναι ελάχιστες. Τα φωνητικά πηγαίνουν ως συνήθως προς τις ακραίες μεταλ εκφάνσεις, όμως οι μελωδίες και κυρίως η στιβαρότητα σε κιθάρες, μπάσο, ντραμς δημιουργούν ένα ανυπέρβλητο τείχος, ένα αρραγές μέτωπο που σφυροκοπάει ανελέητα όσο διαρκεί το άλμπουμ.
Το φάσμα των επιρροών σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται να διευρύνεται από τα αμιγώς thrash συγκροτήματα, όπως οι Testament, Kreator, Exodus και σε πιο παραδοσιακού metal, όπως οι Maiden, οι Priest, οι Accept. Μια διαφορά που θα μπορούσα να παρατηρήσω από τον προκάτοχό του, το “Afterburner”, είναι πως αυτό εδώ είναι ακόμα πιο προσιτό στον μέσο ακροατή.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι επιβλητικά και καθηλωτικά, ενώ εξυπηρετούν ιδανικά την εφιαλτική ατμόσφαιρα που διαπνέει το άλμπουμ. Κάποια σόλο είναι περισσότερο rock’n’roll και αυτό φαίνεται να τους ταιριάζει πολύ.
Γενικά, το συγκρότημα φαίνεται πως πάει από το καλό στο καλύτερο, ενώ και στον τομέα του live πλησιάζει και τις… ευρωπαϊκές όχθες, οπότε ελπίζω με την επαναφορά της κανονικότητας στη μετά-COVID εποχή να τους δούμε και στα μέρη μας.
