Καταρχάς, να πούμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τους L.A. Guns του Steve Riley και όχι με την εκδοχή των Phil Lewis & Tracii Guns. Δεν μπαίνω καν στη λογική συγκρίσεων αλλά είναι πραγματικά κρίμα που αυτοί οι σπουδαίοι μουσικοί δεν μπορούν να τα βρουν και έχουν μπει σε μία κατάσταση…ΜΛ-ΚΚΕ / ΚΚΕ-ΜΛ! Τέλος πάντων. Ο Steve Riley έχει μαζί του τον μπασίστα Kelly Nickels προσδίδοντας μία έννοια αυθεντικότητας στο όλο εγχείρημα αφού όπως και να το κάνουμε μιλάμε για δύο μέλη της κλασικής σύνθεσης. Ωστόσο, η απουσία των Phil Lewis και Tracii Guns είναι φυσικά αισθητή…αυτή είναι η αλήθεια!
Το “Renegades” είναι ένα καλό album. Σίγουρα δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να δει στα ίσα τα τρία πρώτα εκπληκτικά albums των L.A. Guns αλλά είναι μία αξιοπρεπής προσπάθεια. Τα κομμάτια έχουν κάτι από τον αέρα της σκηνής του L.A. της δεκαετίας του 80 και μάλιστα υπάρχουν στιγμές που υπό ορισμένες (πολύ συγκεκριμένες) συνθήκες θα έμπαιναν στο “Hollywood Vampires”. Μιλάμε για τα “Lost Boys”, “Crawl” και “Why Ask Why” που θυμίζουν κάτι από τις ένδοξες μέρες της Sunset Strip. Βέβαια, όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν σε απόλυτο βαθμό αν η παραγωγή ήταν καλύτερη και φυσικά αν πίσω από το μικρόφωνο βρισκόταν ο Phil Lewis αφού κακά τα ψέματα, ο Kurt Frohlich παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του υπολείπεται του εμβληματικού frontman. Πάντως, η όλη αισθητική των συνθέσεων μου θύμισε προσωπικά κάτι από τα τελευταία κομμάτια του Gilby Clarke.
Επαναλαμβάνω, είναι κρίμα που οι τύποι αυτοί δεν κάθονται να τα βρουν. Τα κομμάτια στο “Renegades” –τουλάχιστον κάποια από αυτά- έχουν τη σπίθα που χρειάζεται. Ωστόσο, είναι εμφανές ότι λείπει η συνθετική συνεισφορά του Tracii και η χαρισματική ερμηνεία του Lewis.
Highlight: Παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες οι L.A. Guns έχουν επιβιώσει από εκείνη τη σκηνή και δείχνουν το δρόμο στις νεότερες μπάντες.
