Τους Lacrimosa μπορείς να τους αγαπήσεις, να τους μισήσεις αλλά και να σε αφήσουν παγερά αδιάφορο. Προσωπικά ανήκω σ’ αυτούς που τους αγαπάνε, έστω κι αν δε με αγγίζει η θεματολογία τους, έστω επίσης κι αν δε γνωρίζω γερμανικά με συνέπεια να μη μπορώ να καταλάβω τους στίχους στα μισά και βάλε κομμάτια τους. “Τι περιμένεις να λένε;” θα με ρωτήσει κάποιος. Σωστό κι αυτό…

Σ’ αυτή τη μπάντα υπάρχει κάτι που χρόνια τώρα με τραβάει, χωρίς να μπορώ 100% να το προσδιορίσω. ‘Ένα δικό μου συναίσθημα μάλλον…

Στο “Revolution” βρήκα αρκετά καινούργια και ενδιαφέροντα πράγματα. Το μοναδικό αυτό δίδυμο Wolf και Nurmi είναι τώρα πιο θεατρικοί από ποτέ. Αυτό απορρέει από τις πρώτες κιόλας νότες του album. Η δουλειά αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα soundtrack retro ταινίας και όχι μόνο. Εκτός αυτού, ακούγεται λιγότερο σκοτεινό απ΄ότι προηγούμενες δουλειές με τις οποίες έδωσαν παλαιότερα το στίγμα τους . Ακόμα και οι ταχύτητες είναι αυξημένες στις περισσότερες συνθέσεις με αποτέλεσμα οι “λιτανείες” να έχουν κάπως περιοριστεί. Το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύει αν μη τι άλλο, ότι αυτοί οι δύο χαρισματικοί μουσικοί έχουν πλέον την ωριμότητα αλλά και τη δυνατότητα να χειρίζονται τη μουσική και τις ιδέες τους με όλο και μεγαλύτερο εύρος.

Το “Revolution” είναι πραγματικά ένα πολύ αξιόλογο album που πιστεύω ότι θα εκτιμήσει το σύνολο των φίλων του gothic και dark wave και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.

Δημήτρης Καζαντζής